po 30-tce

FRIDA · Gość

Emocje. Bez nich świat byłby bezbarwny, pozbawiony stanów napięć, nigdy nie zaznalibyśmy szczególnych chwil, wrażeń, uniesień, wzlotów. Najzwyczajniej emocje powodują, że nasze życie nabiera barw ( osobiście twierdzę, że są twórcze). No tak, ale tak jak zawsze - nic nie jest idealne, a kij ma dwa końce Angel

Są emocje pozytywne, i te negatywne, i ich nieprzewidywalna mieszanka ( na przykład wybuchowa ). Ileż to razy żałowaliśmy zachowań, które były wynikiem naszych emocji, i jednocześnie zepsuły tak wiele w naszym życiu? Ileż to niepotrzebnych słów padło pod wpływem niekontrolowanych emocji? Ile niepotrzebnych decyzji, wyborów podyktowała nam emocjonalność, krzywdząc przy okazji innych? Emocje, emocje - jak sobie z nimi radzicie, czy często wpadacie w pułapkę emocji, i czy to właśnie emocjonalność jest przyczyną wielu Waszych błędów, fatalnych decyzji, wyborów? I w gruncie rzeczy, gdyby nie one wiele spraw miałoby dzisiaj inny finał... Angel

pogłoska

rosegreta · Gość

przypomniało mi się, ze kiedys już o emocjach rozmawialiśmy
http://www.trzydziestki.fora.pl/po-30-tce,7/emocje,4574-40.html#633900

to nic, o nich zawsze warto,
tak jak pisze Pogłoska, emocje trzeba nazywać i rozpoznawać. One są nam potrzebne.

lulka

pogłoska

lulka

FRIDA · Gość

Ale emocje są w stanie co niektórych doprowadzić do nieprzewidywalnych, a często wręcz absurdalnych zachowań. Obserwuję tego typu zachowania dość często. No cóż, mówi się o takich, że nie potrafią sobie radzić z emocjami, że są niezrównoważeni emocjonalnie, że najzwyczajniej mają z tym problem. Temat ten powstał na kanwie historii, która dotyczy mojej dobrej znajomej, i którą zawsze podejrzewałam o problem z emocjami, ale sądziłam, że być może nie jest to aż tak poważny problem. Znajoma pod wpływem niepowodzenia w karierze zawodowej ( a jest to osoba nastawiona na pracę, sukces, i karierę ), pod wpływem silnego wstrząsu emocjonalnego, zrywa wszelkie kontakty ze znajomymi, milczy nie odzywa się, zmienia numery telefonów, ucieka do innego miasta ( chcę podkreślić, że nie miała rodziny), i tam podejmuje pracę. Zerwała nagle, bez powodu kontakt nawet z tymi, których znała od lat, powierzała im swoje troski, problemy, zwierzała się, spędzała czas, miała wspólne sprawy. Znałam ją od lat - chodziłyśmy razem do szkoły średniej, pózniej wybrałyśmy ten sam kierunek studiów, i następnie pracowałyśmy w tej samej branży zawodowej, obracając się w tym samym towarzystwie. Reakcja koleżanki jest dla mnie także pewnego rodzaju wstrząsem...Wiem, że poza wielkim wstydem związanym z porażką na gruncie zawodowym, nie było innych przyczyn żeby tak pokierować swoim zachowaniem. Mogła wyjechać, rozumiem to. Ale dlaczego takie definitywne "cięcie chirurgiczne", zniknięcie bez śladu, i brak telefonu nawet do tych, z którymi spędzało się Wigilię, święta, i inne ważne chwile?

anmario · Gość

animavilis · Gość

FRIDA · Gość

Czasem na "wyważenie emocjonalne", trzeba sobie zapracować, popracować nad tym. I jeśli nawet kiedyś tego wyważenia nam brakowało, nie panowaliśmy nad emocjami, targani ciągłymi ( mniejszymi lub większymi ) wstrząsami emocjonalnymi, to w naszym życiu może przyjść czas, że emocje, emocjonalność będą u nas funkcjonować w stopniu wyważonym. I mówię tutaj o codziennym życiu, codziennych relacjach międzyludzkich, a nie o procesie twórczym, w którym nadmierna emocjonalność ma znaczenie w sensie pozytywnym. Angel

animavilis · Gość

Rzecz jeszcze w tym, czy chcemy te emocje hamować, czy one nam w czymś przeszkadzają, czy stają się dokuczliwe. Czy życzymy sobie być wyważeni, funkcjonalni i poprawni.

pogłoska

anmario · Gość

Nie chcemy bo nie interesują nas pracowicie budowane nawet najpiękniejsze wizerunki, interesuje nas prawda o nas.

Wizerunek, też coś.. Not talking

Żeby można było lepiej się sprzedać? Kompletnie tego nie rozumiem.

FRIDA · Gość

Jayin

Analiza emocji dobra jest.

Kiedyś mi się wydawało inaczej. Że Autentyczny Człowiek to taki, który nie musi ukrywać emocji, nie musi analizować - po prostu żyje, funkcjonuje w pełni pokazując siebie i nie przejmując się otoczeniem. Jak wiadomo, to prosta droga do społecznego ostracyzmu najczęściej

Wtedy pozostaje własny krąg towarzystwa, które ma podobne poglądy na emocje i ich okazywanie, albo chatka w Puszczy Białowieskiej

do tego trzeba się uzbroić w jakąś kolczugę z odpowiednio wysoką osłoną przed "Przejmowaniem Się Opiniami Innych". A najlepiej pokaźne konto w banku do tego jeszcze.

Dziwnym trafem, na nieanalizowanie emocji i działanie pod ich wpływem mogą sobie bezkarnie pozwolić ci, którzy mają pieniądze.

Wniosek z tego - w społeczeństwie "ogólnym" bardziej (dosłownie i w przenośni) opłaca się trzymać emocje na wodzy. I analizować. Pod kątem "przydatności społecznej".

A prywatnie...?

Prywatnie - trzeba mieć szczęście trafić na ludzi, którzy zrozumieją te nasze czasem dziwne, albo gwałtowne emocje. Ale i wtedy nierzadko przychodzi refleksja, że może i warto analizę zrobić i nie epatować tymi emocjami na prawo i lewo.

letnisztorm

Wiesz co Jay bardzo gorzko to zabrzmiało .

animavilis · Gość

Jayin

pogłoska

Aproxymat

A da się żyć bez emocji? Nie da. Niewykonalne. To coś bardzo fizjologicznego.