po 30-tce

Yasha · Gość

Moja teza: może, ponieważ jest emelentem zmiennego świata, a więc zmienność jest elementem stałym, a człowiek podlega temu prawu. Proócz tego mamy w kosmosie prawo entropii, które narzuca zmiany. Podobno wszechświat zmierza do chaosu, ale poziom siły nieuporządkowania jest na tyle stały, że jednak daje się dostrzec pewien nienaruszaly ład w świecie - tzw. prawa natury, które trzymają go w posadach.

Jeśli ktoś nie zgadza się z tym założeniem, że człowiek możę się zmienić, poproszę o uzasadnienie.

Jeśli przyjmiemy, że człowiek może się zmienić, to moja kolejna teza brzmi: człowiek o wiele łatwiej zmienia się na gorsze, niż na lepsze - posiada naturalną zdolność do degradacji, której nie musi się uczyć.
Wygląda na to, że znacznie trudniej poprawić coś zepsutego, naprawić wyrządzone zło, zrobić postęp, niż doświadczyć na sobie procesu odwrotnego. Jest to trudne, ale nie niemożliwe, choć wymaga zwykle większego wysiłku, niż w przypadku przeciwnym:
łatwiej jest być złym, niż dobrym,
łatwiej jest być głupim, niż mądrym,
łatwiej jest tkwić w bezruchu, niż działać,
łatwiej jest być smutnym, niż radosnym, niegrzecznym, niż uprzejmym, itd....

Człowiek jednak ma wewętrzną i niezaspokojoną potrzebę doskonałości, i byle jakie życie nie daje mu satysfakcji, a więc uczy się, wymyśla metody samodoskonalenia pod postacią systemów politycznych, kodeksów moralnych-etyczno-religijnych, rozwija nauki empiryczne, technikę oraz w na inne sposoby stara się oddziaływać na otoczenie, ze zmiennym szczęsciem, czego efekty można obserwować na każdym kroku. Niewiele jest bowiem na ziemi dziedzin czy miejsc nietkniętych ludzką ręką.
Na ile te wysiłki służą rozwojowi człowieka na drodze do osiągnięcia doskonałości?
Mistycy Żydowscy, tzw. kabaliści wymyślili system drzewa sefirotycznego, który ich zdaniem wyjaśnia w jaki sposób człowiek jest obrazem Boga. Są przy tym zgodni odnośnie tego, że człowiek, istota obdarzona rozumem (czym wyróżnia się od innych zwierząt) może osiągnąć bardzo wysoki poziom na ścieżce prowadzącej do poznania Prawdy - czyli na ścieżce doskonałosci (sprawiedliwości) nawet jeśli nie jest człowiekiem religijnym, ale oddanym nauce i studiom nad rzeczywistością, którą stara się zrozumieć - czyli mowiąc krótko jest filozofem, mędcem.
Naturalnie - we wszystkim musi być zachowana harmonia, tak więc rozum musi działać w porozumieniu z sercem, aby efektem była doskonałość.

Jakie jednak przyjąć metody działania, aby zmieniać się na lepsze i wykorzystywać godnie możliwości dane przez życie?

marconi1000

Spróbuję pokazać, że temat jest zamierzoną prowokacją.
Sprawa zasadnicza:
Oceny tego co jest dobre, a co złe, co jest mądre a co głupie, co grzeczne a co niegrzeczne itp. - dokonuje się na podstawie stworzonych i określonych przez człowieka norm subiektywnych.

1.Czy człowiek może się zmieniać? Naturalnie, ale postawiona teza, że dlatego może, ponieważ świat się zmienia - jest fałszywa. Gdyby tak było, to zmiany czlowieka byłyby tak samo niezuważalne dla nas, jak postępujące zmiany świata. Bo to co się zmienia wokół nas, to dziedziny kształtowane właśnie przez człowieka, i właśnie one powodują zmiany w człowieku. Czyli to człowiek powoduje zmiany w nim samym,, a nie świat .
Zbliżanie czy odsuwanie się kontynentów na ziemi, czy zmiany orbit ciał niebieskich odbywają się dla przeciętnych ludzi niezauważalnie i gdyby nie doskonałe przyrządy( i czasem trzęsienia ziemi) -pewnie nigdy byśmy się o nich nie dowiedzieli ,a o przyczynach nadal wiemy niewiele...
2.Nonsensem jest twierdzenie, że człowiekowi łatwiej zmienić się z mądrego w głupiego. Mądrość człowieka wynika zarówno z jego warunków genetycznych, jak i z przyswojonych wiadomości i umiejętności. Czy zatem mądry może łatwiej pozbyć się swoich cech, niż ktoś inny przyswoić sobie takie cechy? Ryzykowny pogląd...
Czy łatwiej być dobrym, czy złym? To zalezy od osobistego poglądu, co jest dobrem, a co złem -( i dla kogo?), a zatem znowu od przyjmowanej aktualnie normy... ( exemplum - poglady polityczne...) A zatem nie ma absolutnego dobra, ani absolutnego zła, a tylko istnieją one umownie...
A może prawdą jest twierdzenie, że łatwiej jest tkwić w bezruchu, niż działać? W naszym świecie - jest odwrotnie. Żadne istoty żywe, a nawet żywioły nie tkwiły nigdy w bezruchu, a przeciwnie - są w bezustannym działaniu i ruchu, stale w charakterystyczny dla siebie sposób działają, przekształcają się w inne formy materii lub energii...

marc

Zafira

Człowiek nie tylko sam może się zmienić i zmieniać ,
zewnetrznie i wewnetrznie/umysłowo, naukowo , światopoglądowo /,
ale każdy człowiek czy chce , czy nie chce , się zmienia z upływem lat.
Człowiek zmienił się ,zmieniając swoje otoczenie,
zmienił sposób myślenia poprzez naukę i doświadczenie ,
zmienił swój sposób podróżowania i zmienił sposób porozumiewania się
z innymi ludżmi.
Porównując człowieka z przed np.2000 lat i jego możliwości rozwoju,
z dzisiejszym człowiekiem , widać zmiany w każdej dziedzinie życia.
Dobrych ludzi jest jeszcze trochę na świecie i może dlatego
ocalało jeszcze trochę drzew do wycięcia dla tych złych ,
i jest też jeszcze kilka ginących gatunków zwierząt w rezerwatach.

Yasha · Gość

marconi1000

Pozdrawiam Cię Yasha! Moje pierwsze zdanie o Twojej prowokacji było oczywistą prowokacją do podjęcia przez Ciebie szczegółowej odpowiedzi na dalszy ciąg moich wywodów, co do niektórych, po ich przeczytaniu, sam miałem pewne wątpliwości, czy je "kupisz"... I za to serdecznie przepraszam!
Natomiast teraz już na poważnie: nie zamierzam udowadniać, że Bóg nie istnieje, bo tego nie potrafię - , podobnie jak Ty nie potrafisz dowieść, że Bóg istnieje. Możemy jedynie stwierdzić, że albo wierzymy w Jego istnienie, albo nie. I takich argumentów w dyskusji ja osobiście unikam, ponieważ nie wnoszą żadnych racjonalnych przesłanek, a także dlatego, że moją podstawową zasadą jest szanować przekonania religijne lub ich brak - u przeciwnika.

marc

P.S. Uważam, że leżenie w bezruchu jest wynikiem raczej wrodzonego (lub nabytego) lenistwa, a ja uważam, że lenistwo jest marnotrawstwem czasu, na ktore mnie nie stać w świadomości że jeszcze przede mną jest go co raz mniej...

Yasha · Gość

bo ja

oczywiście, że człowiek może się zmienić. Oczywiście, ze na lepsze. Na gorsze to nie jest zmiana, tylko upadek - a on jest dany nam po to, by się podnieść.Kiedy Bóg nie ma już innego wybiegu, dopuszcza upadek,
aby wprowadzić człowieka w jego najgłębszą słabość.
(św. Izaak z Niniwy)

Miarą ludzkiej doskonałości jest uświadamianie sobie
swej ludzkiej niedoskonałości.
(św. Augustyn z Hippony)
W tym życiu nikt nie jest tak doskonały,
żeby nie mógł stać się jeszcze doskonalszym.
(św. Katarzyna ze Sieny)

Yasha napisała:
Jak pisał np Paweł:
"ilu spośród was jest mądrych?"

No własnie - ilu z nas?
Jeśli uważasz, że piszę nonsensy, to dlaczego tak niewielu jest profesorów, uczonych, wynalazców, a tak wielu durniów?

nie znam się na religijnych tekstach i naukach ale nie sądzę by taką mądrość miał Paweł na myśłi...Mądrość ma niewiele wspólnego z wiedzą.
Uczenie się polega na dodawaniu informacji;
postęp duchowy - na odejmowaniu ich.
(Czuang Tsy)

latexfist

A to był jakiś człowiek, który się nie nigdy nie zmienił? To, że ktoś twierdzi przez całe życie to samo, jeszcze nie znaczy, że się nie zmienia. Żeby wciąż klepać to samo, musi się bardziej w sobie zakleszczać, a to też jest pewna zmiana.

Wg buddystów zmienność jest jedyną niezmienną.

marconi1000

Z tym się już nie potrafię zgodzić, nawet przez grzeczność, że lenistwo leży w naturze człowieka. Jest to teoria, jaką próbują lansować wyłącznie ludzie leniwi. Objawów lenistwa nie należy mieszać z odpoczynkiem, bo ten jest naturalnym stanem regeneracji po wysiłku, ale przed wysiłkiem nastepnym. Przykładem może być pozorne lenistwo przedstawicieli rodziny kotów, które w ten sposób regenerują siły niezbędne do bardzo ich wyczerpujących polowań dla zdobycia pożywienia. Co do ludzi - porozmawiaj sobie z jakimś lekarzem, który potwierdzi z pewnością, że ruch i aktywność są naturalną potrzebą utrzymania zdrowia, a brak ich nieuchronnie prowadzi do jego stopniowej utraty.
Rozumiem, że ludzie z natury leniwi, lub tacy którym lenistwo się bardzo spodobało - skłonni są do tworzenia teorii o naturalnych skłonnościach człowieka ku niemu - dla usprawiedliwienia przed sobą samym...

marc

P.S. Polecam książkę Bertranda Russela "Pochwała próżniactwa"! Trochę trąci myszką, ale warto przeczytać!

Yasha · Gość

makukek