po 30-tce

STALKER

Anita Lipnicka » Ostatni list

Piszę do Ciebie
ostatni list...
dom w ciszy tonie
on... spokojnie śpi
a ja...
powracam myślami
do Naszych Miejsc
wciąż jesteś tak blisko
czy tego chcę, czy nie

Wierzę, że jeszcze spotkamy się, spotkamy się
W kolejnym życiu odnajdę Cię, odnajdę Cię...

Piszę do Ciebie
bo wiem, że już czas
zgasić ten płomień
co ciągle tli się w nas
żegnaj więc...
Jedyny Mój
może na 100 lat
kiedyś zrozumiesz
tak miało się stać

Wierzę, że jeszcze spotkamy się, spotkamy się
W kolejnym życiu odnajdę Cię, odnajdę Cię...

Wszystko ma swój sens i czas - dobre i złe
Co ma być, nie ominie nas
Choć żegnam się z Tobą
to jeszcze nie koniec
kiedyś na pewno
spełni się nasz sen

Wierzę, że jeszcze spotkamy się, spotkamy się
W kolejnym życiu odnajdziesz mnie, odnajdziesz mnie...
Wierzę, że jeszcze spotkamy się, spotkamy się
W kolejnym życiu odnajdę Cię, odnajdę Cię...

STALKER

Co było, było już,
Co będzie któż to wie?
Roztopić serca lód
Twojego chcę...
Dlatego przytul mnie
I pozwól, że to ja
Tak będę kochać cię
Każdego dnia.

Co było, było już,
Co będzie któż to wie?
Dla ciebie chcę być znów
Jak ciepły piec...
Dlatego przytul mnie
I pozwól, że to ja
Tak będę kochać cię
Każdego dnia.

Co było, było już,
Co będzie któż to wie?
Nie szukam więcej słów
Ty nie broń się...
I tylko przytul mnie
I pozwól, że to ja
Tak będę kochać cię
Każdego dnia.

livia

"Pachniesz jak las o świcie
jak para kochanków uśpiona gdzieś w życie.

Jak jesienne ciepło, nieuchwytnie wzlatasz,
i jak rosa na nitkach babiego lata.

Czekam i tesknię, śnię i zapominam
i już nie wiem wcale czy jesteś, czy Cię ni ma"

Ja

illunga

Czy tak było nam pisane
Może nie. A może właśnie...
Całkiem wyblakł ten atrament
Słów kontury niewyraźne

Każda chwila wieje chłodem
Ogień zgasł lub zaraz zgaśnie
W naszym domu, tym z ogrodem
Ciągle My, lecz Niewyraźni.

Więcej pragnień...
Dziś już nagle
Bez znaczenia
Te marzenia
Niby żagle...
Dziś wspomnienia
Niewyraźne...
Jak spojrzenia
Między nami
Tak doraźne
Niewyraźne
Jak my sami

Tej melodii nie pamiętam
To był walc czy tango raczej...?
Roztrwoniona w innych dźwiękach
Jeszcze brzmi... lecz nic nie znaczy.
Nie dość pewni - tej jesieni -
Co nas boli, co kołysze?
Niewyraźni - pogodzeni
Z tym, że wokół coraz ciszej.

Do stracenia już tak mało
Ale zawsze nam zostanie
Wiara w to, że co się stało,
Już się nigdy nie odstanie...

Tekst:Andrzej Ozga
Muzyka: Kayah
Zaśpiewał: Michał Bajor.

Anka

Ile jestem ci winien?
Ile policzyłaś mi za swą przyjaźń?
Ale kiedy wszystko już oddam, czy
będziesz szczęśliwa i wolna czy...
będziesz szczęśliwa i wolna czy...
Ale zanim pójdę, ale zanim pójdę,
ale zanim pójdę chciałbym powiedzieć ci, że:

Miłość to nie pluszowy miś ani kwiaty.
To też nie diabeł rogaty.
Ani miłość kiedy jedno płacze
a drugie po nim skacze.
Miłość to żaden film w żadnym kinie
ani róże ani całusy małe, duże.
Ale miłość - kiedy jedno spada w dół,
drugie ciągnie je ku górze.

Ile jestem ci winien?
Ile policzyłaś mi za swą przyjaźń?
Ile były warte nasze słowa,
kiedy próbowaliśmy wszystko od nowa?
Kiedy próbowaliśmy wszystko od nowa?
Ale zanim pójdę, ale zanim pójdę,
Ale zanim pójdę chciałbym powiedzieć ci, że:

Miłość to nie pluszowy miś ani kwiaty.
To też nie diabeł rogaty.
Ani miłość kiedy jedno płacze
a drugie po nim skacze.
Miłość to żaden film w żadnym kinie
ani róże ani całusy małe, duże.
Ale miłość - kiedy jedno spada w dół,
drugie ciągnie je ku górze...

Ale zanim pójdę, ale zanim pójdę,
Ale zanim pójdę chciałbym powiedzieć ci, że:

Miłość to nie pluszowy miś ani kwiaty.
To też nie diabeł rogaty.
Ani miłość kiedy jedno płacze
a drugie po nim skacze.
Miłość to żaden film w żadnym kinie
ani róże ani całusy małe, duże.
Ale miłość - kiedy jedno spada w dół,
drugie ciągnie je ku górze...

Miłość to nie pluszowy miś ani kwiaty.
To też nie diabeł rogaty.
Ani miłość kiedy jedno płacze
a drugie po nim skacze.
Miłość to żaden film w żadnym kinie
ani róże ani całusy małe, duże.
Ale miłość - kiedy jedno spada w dół,
drugie ciągnie je ku górze...

Heppysad

zadziora · Gość

z jesienią miłości kojarzy mi się ten utwór Harasymowicza

Ubrana tylko w trawy połonin
nie zjawiłaś się w mym życiu

były inne które znikły ze mną
w lesie bukowym ze śpiewem
na złote włosy ubrały
liściasty wieniec
jednak żadna nie umiała
fruwać w powietrzu
i tak naprawdę bały się
pogańskiej ciemności lasu

były i wracały do nudnych obrządków
chleba codziennego
do cerowania rzeczywistości
może zawsze były stare
mimo swych osiemnastu wiosen
ubrana tylko w trawy połonin
jeżeli jesteś? spiesz się
na mojej twarzy powoli
zapada zmierzch
jeszcze trochę i zajdę za góry jak księżyc
świecąc starym światłem poezji

STALKER

Zakładałem ten topik mając na myśli Jesień Uczuć...
Kiedy powoli zagasa w nas to co kiedyś ogrzewało duszę i świeciło nam szczęściem

Mój najbardziej ulubiony wiersz od 30 lat
Tak pięknie brzmi w oryginale

Kochałem panią - i miłości mojej
Może się jeszcze resztki w duszy tlą,
Lecz niech to pani już nie niepokoi,
Nie chcę cię smucić nawet myślą tą.
Kochałem bez nadziei i w pokorze,
W męce zazdrości, nieśmiałości, trwóg,
Tak czule, tak prawdziwie - że daj Boże,
Aby cię inny tak pokochać mógł.

A.S Puszkin

Mati.

.."jesień miłości odkrywa przed nami piękno soczystych barw uczucia, które jeszcze tak niedawno malowały nasz świat.. (...).. po, to żeby wiosna w sercach zrosiła je życiodajnym deszczem frontów nadchodzących ze wschodu"..

lulka

Często w duszy mi dzwoni pieśń, wyłkana w żałobie,
O tych dwojgu ludzieńkach, co kochali się w sobie.

Lecz w ogrodzie szept pierwszy miłosnego wyznania
Stał się dla nich przymusem do nagłego rozstania.

Nie widzieli się długo z czyjejś woli i winy,
A czas ciągle upływał - bezpowrotny, jedyny.

A gdy zeszli się, dłonie wyciągając po kwiecie
Zachorzeli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie!

Pod jaworem - dwa łóżka, pod jaworem - dwa cienie,
Pod jaworem ostatnie, beznadziejne spojrzenie.

I pomarli oboje, bez pieszczoty, bez grzechu,
Bez łzy szczęścia na oczach, bez jednego uśmiechu.

Ust ich czerwień zagasła w zimnym śmierci fiolecie,
I pobledli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie!

Chcieli jeszcze się kochać poza własną mogiłą,
Ale miłość umarła, już miłości nie było.

I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga,
By się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga.

Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata
By powrócić na ziemię - lecz nie było już świata.

B. Leśmian - "Dwoje ludzieńków"

Ps. Bobranoc

Indian Summer