po 30-tce

paj

Czy przewlekła choroba kogoś w rodzinie może byc przyczyną rozpadu w związku?
Czy to oznacza, że związek był do dupy, skoro nie poradził sobie z problemem?

Seeni

Myślę, że poważna choroba w rodzinie, jak najbardziej może być przyczyną rozpadu związku. To nie znaczy( moim zdaniem), że związek był do dupy. Raczej świadczy o nieumiejętności radzenia sobie z problemami partnerów tego związku. Związki bywają przecież różne, w sensie na różnych układach. Każde zachwianie układu może - nawet dobry związek- rozwalić.

Jayin

Są w związkach czasem takie "sytuacje testowe", które samo życie nam organizuje. I bywa, że okazuje się, że związek sam w sobie może i był OK... Póki nie było większych problemów. I na "wtedy" - związek nie był do dupy i funkcjonował normalnie.

Ale czasem pojawia się okoliczność, w której się okazuje, że jedno z dwojga jest za słabe na ten związek i nie radzi sobie z sytuacją bardziej ekstremalną niż "bo ty mnie nie rozumiesz".

mailo

Ja bym prosił (jeśli można) o sprecyzowanie sytuacji. Choroba w rodzinie to tak bardzo ogólnie. Co miało by być konkretnie przyczyną tego rozpadu?

Kobieta z klasą

Oczywiście, że choroba może być przyczyną... Choroba, niepełnosprawność, niosą ze sobą wielkie obciążenie psychiczne, fizyczne, materialne. Niektórzy nie potrafią, albo i nie chcą, poradzić sobie z nowym wyzwaniem, więc najprościej jest wziąć nogi za pas i uciec tam gdzie pieprz rośnie.
Na szczęście są też i tacy, że taka sytuacja jeszcze bardzie wzmacnia dany związek.
Mam jednak wrażenie, że w naszych czasach ludzie wiążą się tylko na dobre. Tych na złe naprawdę jest już niewielu, wymierają jak dinozaury.

Kewa

Trochę tak jak z sytuacją dziecka na lotnisku - są tacy co odlatują i tacy co zostają.

Kilo OK

Związek może być OK, wręcz super do pierwszych "raf".
Wystarczy że jedna ze stron, ma inne priorytety, relacja staje sie balastem.
To nie związek, to zawartość głowy "strony".

Tina

nic nie jest do konca czarne, ani do konca biale.

tyle nauczylam sie od zycia.

mailo

Tina

no moze sie cos wiecej jeszcze dowiemy...

Kobieta z klasą

u mnie w rodzinie to było stwardnienie rozsiane. Odeszła kobieta. Młoda, wystraszyła się pewnie. On też młody, jeszcze przed 30tką. Po jakimś roku czy szybciej, nie pamiętam wróciła i do dziś są razem.

Seeni

Hmm...mnie jakos bardziej( nie wiem czemu) przyszły na myś takie inne sytuacje choroby- Matka z niedowładem kończyn, sparaliżowany Tata- czyli dalsi bliżsi.
Powiem tak- gdyby mój maz porzucił mnie poważnie chorą, albo ja jego w trudnej chorobie skłonna byłabym uznać, że nasz związek nie był najlepszy i najbardziej trwały. Gdyby porzucił mnie, bo całe swoje, jego i dzieci życie poswięciłabym opiece nad chorą i samotną ciocią - uznałabym, że to ja rozwaliłam związek

flykiller · Gość

Seeni

Nie chodzi o uratowanie siebie, tzn nie tylko. Chodzi o uratowanie rodziny i związku. W sytuacji z chorą ciotką uznałabym, że to ja pierwsza porzuciłam rodzinę

lulka

Tia...Ciotka brzmi tak jakoś pejoratywnie.
O wiele bardziej rzecz się zaczyna komplikować gdy "ciotkę" zastąpimy matką lub dzieckiem.

Nie jestem w stanie odpowiedzieć co sądzę o osobie odchodzącej, ale jak już ktoś tutaj napisał - nie każdy jest w stanie nieść ten ciężar.
Prywatnie - wolałabym zostać porzucona w przypadku wyżej przeze mnie wymienionym niż porzucić matkę (rodzica) bądź dziecko.
Mimo wszystko czułabym się psychicznie lepiej niż gdybym ratowała związek ( zresztą po cholerę mi ktoś kto nie daje poczucia wsparcia) musząc wybierać pomiędzy.

Seeni

Chore dziecko nie powinno rodzić żadnych dylematów. Jest wspólne, z założenia wychowujemy je razem, razem je leczymy, pielęgnujemy. Chociaż jestem w stanie pojąć, że komuś nie starczy sił. To są zawsze bardzo indywidualne sprawy, bez sensu jest to oceniać i oceniać związek tylko pod kątem tego, kto wytrzyma a kto nie.Mamy różną psychikę, różne progi wytrzymałości i jak napisała Tina- w takich sprawach nic nie jest białe czy czarne, tym bardziej, że różnie wygląda też opieka nad chorym.
Jestem np na 100% pewna, że nie byłabym w stanie sprawować samodzielnej,domowej opieki nad osobą chorą psychicznie- obojętnie kogo z moich bliskich taka choroba dotknęłaby

Hower

Niczego nie można wykluczyć.
Lulka ma rację.
Kochać to znaczy trwać, nie uciekać, to znaczy dawać więcej niż się ma..bo ile jest warty jeden uśmiech, a nawet nie uśmiech - błysk szczęścia w oku, kogoś bliskiego w tak trudnej sytuacji?...wszystko...ale to są granice o których nic nie wiem....chciałbym napisać z całkowitą pewnością, że będę trwał.

rosegreta · Gość

Niepotrzebnie zajrzałam. Była juz załamana tym biciem dzieci - odpowiedziami w temacie... Czasem mnie przerażacie. Trudno. No cóż zrobić.
Wile widziałam porzuconych matek, bo ojcowie dzieci nie potrafili sobie poradzić z choroba dziecka.
To straszne. Dla mnie straszne. Kobiety bez wsparcia. Dzieci bez miłości ojcowskiej, bo nie są idealne.
łatwo jest kiedy jest idealnie. Dużo gorzej kiedy coś się dzieje i od nas wymaga, kiedy musimy coś dać od siebie, choćby wsparcie dla kogoś...
Moze i słaba psychika. Ale skoro ktoś ma taką słabą, w ten sposób, to nie zasługuj na żaden związek. Wtedy nie będzie musiał uciekac od problemów.
Oczywiście każda sytuacja jest inna. Patrze pod kątem tych biednych matek i ich dzieci.
Kolega ma żonę ciężko chorą, bez rokowań i jakoś tyle lat sie nią opiekuje.
Moze i juz to się stalo sensem jego życia, ale powiedział, ze poważnie traktuje przysięgę.
Choć każdy ma wybór .
Dla mnie zbyt malo informacji aby stwierdzić, ze związek był do dupy.
Ale byc może partner był do dupy...

Seeni

lulka