po 30-tce

szeol

Wyobraź sobie że budzisz się rano. Podchodzisz do okna, odsłaniasz zasłony.
Nad horyzontem wyrasta termonuklearna kula o temperaturze wielu milionów stopni. Podrywasz rękę, odruchowo zasłaniasz się przed upiornym blaskiem atakującym nerw wzrokowy, źrenice zwężają się chroniąc przed oślepieniem.

I co dalej?

Aproxymat

To już chyba o ostatnich chwilach życia. Bo po takim widoku to już wielkich szans na następne nie ma.
Przypomina mi to tę audycję o wybuchu nuklearnym, którą odsłuchiwaliśmy w schronie wraz z Mii i ŚiB.

animavilis · Gość

Nic. Niczego nie zdążyłabym zauważyć, bo już by mnie nie było.
Przypominam sobie fantastycznie zrealizowaną scenę z jakiegoś filmu sensacyjnego [chodzi mi po głowie, że mógł to być obraz Konczałowskiego(?)], scenę wybuchu ładunku nuklearnego w pociągu jadącym przez Rosję. Jakaś babina wybiega z domu na pole i pada z lamentem na kolana na wprost pędzącej, przemieszczającej się z niewiarygodną szybkością ściany ognia. Brzmi mało spektakularnie [ileż scen wybuchów jest w dzisiejszym kinie], ale ta jest niezwykle poruszającą wizją, hm, pochłaniania kawałka świata.
Niektóre zjawiska są trudne do wyobrażenia, a przez to, tak mocno właśnie wyobraźnię poruszające. Czytałam niedawno artykuł, reportaż o wybuchach metanu w ukraińskich kopalniach. Oprócz niezwykle interesującego tła społecznego, bardzo plastycznie opisywał same zdarzenia, potworność niewiarygodnie gorącej fali, która potrafi osiągać prędkość kilku tysięcy metrów na sekundę, nadchodzi bez ostrzeżenia, bez żadnego dźwięku, zgina kilkudziesięciocentymetrowe stalowe ściany jak kartki papieru, a ludzi, jak się wyraził autor, "rozsmarowywuje" po korytarzach kopalni. Ci górnicy, którym udało się przeżyć wybuch metanu, bo dotarła do nich końcowa, wygasająca faza fali opowiadali, że jest tak porażająco szybka, iż mimo świadomości, że nadciąga [nie wiedzy, ale czegoś w rodzaju przeczucia tożsamego z pewnością], nie byli w stanie, nie zdążyli się nawet odwrócić, wykonać najbardziej odruchowego gestu zasłonięcia ręką. Szkoda, że nie mogę odszukać linku do tego artykułu, jest naprawdę godny przczytania.
W każdym razie, bardzo podobnie kształtuje się moje wyobrażenie o wybuchu, który mógłby zniszczyć mój kawałek świata, albo i cały. Że będą to ułamki sekund, z jaskrawą pewnością, że oto moja śmierć się dokonuje i całkowitą bezradnością wobec tego faktu.

rosegreta · Gość

Jak to o życiu skoro to ewidentnie o śmierci.
Nie lubię rozmawiać o smierci chociaż jest ona związana z życiem i jego następstwem.
Dzis powtarzałam wielokrotnie słowa: od nagłej i niespodziewanej śmierci zachowaj nas Panie .
To na tyle, amen.

Poldek

O cholera, a to podobno ja jestem psychopata

Prawde mowiac to wygladajac przez okno i patrzac na termonuklearna kule rozwietlajaca niebo mysle sobie "super, zapowiada sie kolejny piekny dzien i warto wyskoczyc nad morze"...siegam po okulary przeciwsloneczne i ide sie opalac...

Kewa

szb

Pocieszające tylko, że zginęlibyśmy (jako rodzina) razem.
Wtuleni w siebie, znosząc ból razem, razem odchodząc.

Ale pewnie przez myśl jeszcze by mi przeszli inni członkowie rodziny i ten niedokończony podjazd do garażu.

A mówiłem żeby skończyć przed weekendem i mieć już z nim święty spokój! Brick wall

Kilo OK

E tam
Pieprzenie o Chopinie

Czyli bredziu bredziu o niczym

slepa i brzydka

koka zvans

szeol

Myślę, że Wy jesteście strasznie zestresowani.
Myślicie tylko o śmierci i zniszczeniu.
Przypominam że lata 60-te, okres życia w cieniu atomowej zagłady już się skończył.

animavilis · Gość

koka zvans

rosegreta · Gość

Poldek

Hmmm...
[link widoczny dla zalogowanych]

nudziarz

Nie ma sie czym podniecać.
w końcu to tylko matrix

Mati.

..wstał nowy dzień..