po 30-tce

Mii · Wysłany: Śro 11:00, 18 Mar 2009 Temat postu:

Mnie takie krzyki rownież dziwią i bulwersują Anxious

...ale pamietajmy...są różni ludzie.
Zrobilam większe rozeznanie.
Zadzwonilam do innej koleżanki mieszkającej vis a vis wspomnianego towarzystwa.
Twierdzi, że nie słyszy nic niepokojącego, ale zaznaczyła, że się nie wsłuchuje ... po wyłuszczeniu jej przeze mnie sprawy ...stwierdzila, że zwróci uwagę i będzie obserwowała ...na pytanie czy Ci ludzie wyglądają jak menele odpowiedziała...nie.

Sabina · Wysłany: Śro 11:16, 18 Mar 2009 Temat postu:

Garfield · Wysłany: Śro 12:05, 18 Mar 2009 Temat postu: Re: Dylemat

zadziora · Gość

Kewa · Wysłany: Śro 12:23, 18 Mar 2009 Temat postu:

Wydaje mi się, że powinnaś zadzwonić pod posiadany numer i spytać, co robić? Nie zwracałabym uwagi rodzicom, że jest głośno, bo co będzie, gdy następnym razem stłumią krzyki poduszką?

zadziora · Gość

Mii · Wysłany: Śro 12:58, 18 Mar 2009 Temat postu: Re: Dylemat

Mii · Wysłany: Śro 13:01, 18 Mar 2009 Temat postu:

bosska · Gość

rosegreta · Gość

Moje zdanie jest takie : reagować. Reagować na każde najmniejsze podejrzenie. Dlaczego? Tyle jest przypadków o których się czyta i ogląda. Sąsiedzi jedni słyszeli inni nie, a inni nic nie wiedzą. Tak jest najwygodniej nic nie widzieć i nic nie słyszeć. Ciekawe czy później ich sumienia śpią spokojnie? W jaki sposób. To już zależy od osoby reagującej. Może wykonać telefon, może porozmawiać z sąsiadką.
Znam podobny przykład tylko z odwrotnej strony. Moja była koleżanka z pracy rozwodziła sie z mężem. A że oboje jakoś nie mogli dojść do porozumienia, nie obeszło się bez konsekwencji na dziecku. Właściwie na psychice dziecka. Dziecko zrywało się w nocy z płaczem, dostawało krwotoku z nosa, panikując jeszcze bardziej krzyczało. Pewnej nocy po takiej akcji w mieszkaniu zjawiła się policja zawiadomiona przez sąsiadkę. Koleżanka nie miała żalu, a nawet bliżej się poznała z sąsiadami. Wie, że zawsze zareagują i czuje się bezpiecznie.
Tylko żeby ktoś mnie nie wziął za mądralę. Sama kiedyś miałam problem zakceptacją ludzi. Jak sie tyle lat pracuję z ludźmi i jeszcze nie akceptuje siebie i swego zachowania to można ludzi nienawidzieć. Nawet jak ich się nie zna. Naszczęście mam to za sobą. Czyli mozna akceptować ludzi a niektórych nawet polubić. No i empatia wróciła.

yapp · Wysłany: Śro 21:29, 18 Mar 2009 Temat postu:

Mii · Wysłany: Śro 21:41, 18 Mar 2009 Temat postu:

Dostałam "meldunek", że koleżanka spotkała na klatce schodowej w/w i przeprowadziła krótką rozmowę dając do zrozumienia, że słyszy każde słowo klienci przeprosili i obiecali poprawę...zobaczymy Think

rosegreta · Gość

Odnośnie wypowiedzi po wyżej miało być :
Dobre chęci i bruk - skojarzenie Granica Nałkowskiej

A ja dalej będę się upierać, żeby jednak reagować. Taka upierdliwa jestem i nie wynika to z życzliwości. A takie zboczenie zawodowe - dociekliwość

Interesują mnie ludzie mieszkający obok. Nie, nie w taki wścibski sposób ( bo to każdego moralna sprawa ), ale gdy płacze im dziecko - to się pytam : mały chory, bo tak płakał w nocy itp. Ogólnie ci co się wyprowadzili to za mną tęsknią. To chyba nie jest ze mną tak strasznie.

stara_reklama · Gość

zadziora · Gość

agniecha · Wysłany: Czw 8:10, 19 Mar 2009 Temat postu:

Garfield · Wysłany: Czw 9:11, 19 Mar 2009 Temat postu:

Garfield · Wysłany: Czw 9:19, 19 Mar 2009 Temat postu:

bosska · Gość

właśnie.

nie jestem za tym, żeby wcibiać nos w życie sąsiadów, bo sama tego nie znoszę, ale istnieje pewna obawa, że po takiej rozmowie z matką, jak dowie sie od sąsiadów, że słychać, może zacząć "robić to" tak, żeby słychac nie było. są sposoby. mało to sie słyszy o przypadkach przemocy domowej i maltretowaniu najbliższych w rodzinach, o których mówią sąsiedzi " a to takie spokojne małżeństwo/rodzina była".

zadzwonić do organizacji i tyle. oni mają większe doświadczenie w takich sprawach. lepiej jest dmuchac na zimne.

letnisztorm · Wysłany: Czw 9:57, 19 Mar 2009 Temat postu:

Niestety takie sytuacje się zdarzają, moja koleżanka z pracy po urodzeniuy bliźniaków, popadła w alkoholizm i lekomanię. Zawsze była wzorową pracownicą, osobą miłą, inteligantną ale skrytą , nic nie mówiła o swoim życiu rodzinnym, które jak sie póxniej okazało było nieciekawe. Kiedy zaczęłyśmy podejrzewać że dzieje się cos złego, nie odbierała telefonów, nie wpuszczała nikogo do domu, w końcu nie przyszła do pracy po macierzyńskim nikt nie chciał wierzyć że dzieje się tam cos złego, dopiero po dosyć energicznej interwencji w MOPSie , panie pracownice socjalne weszły do mieszkania i zobaczyły co zobaczyły.

Myslę że koleżanka ma do tej pory do nas pretensję że naruszyłysmy jej prywatność, ale dzieki temu prawdopodobnie ona i dzieci żyją , w jakiś sposób system zadziałał i dostał jeszcze jedną szansę . Dodam że spożycie róznych środków było na tyle duże że jej mąż nie zyje.