po 30-tce

Seeni

Zasadniczo dla mnie nic, od dawna ( być może od zawsze) nie przybiera postaci światła. Alternatywnie wszystko, ale nie jest to światło szczególnie świetliste tylko takie zwykłe, przaśne, powiedziałabym 20 vatowe góra.
Owszem czasami coś mnie zachwyca ( nawiązując do psiego postu Paszteta- ciepła ufna, futrzasta psiowatość mojego Neo niemalże nieustannie), ale ten zachwyt też jest taki zwyczajny zupełnie, powiedziałabym pół- zachwyt, dodatkowo podszyty świadomością, że jest ulotny.
Nie ma we mnie krztyny romantyczności, mistycyzmu, mesjanizmu, nadwrażliwości, altruizmu. Jednym słowem niczego, co mogłoby mnie rozświetlać od środka.
Im jestem starsza- tym gorzej z owym światłem- ale po prawdzie - ogólnie lepiej.

Pasztet

Nie bardzo wiem Seeni, dlaczego zawsze starasz się zamanifestować swój swoiście opisywany nihilizm emocjonalny. Być może mam zbyt wielką wiarę w ludzi (w tym w Ciebie) i nie potrafię uwierzyć, że obce Ci są takie przeżycia jak zanoszenie się śmiechem po dobrym dowcipie, momenty wzruszenia inspirowane filmem, książką, czy po prostu uśmiechem Twoich dzieci, czy zwykła radość z zabawy i tańca, bo zdaje się, że to Ci sprawia przyjemność. Aż mnie korci, żeby zapytać o orgazmy

PS. Ale żeby nie było zbyt pompatycznie, to krótki, seksistowsko przerysowany dowcip:
Dlaczego kobiety udają orgazm? Bo myślą, że nas to obchodzi.

Seeni

Wszystko to mam, włącznie z orgazmami. Śmiechem zanoszę się prawdopodobnie statystycznie częściej niż większość ludzi, uwielbiam swoje Córki (chociaż czasami równie szczerze ich nienawidzę) i z całą pewnością kocham zarówno swojego Męża, jaki i Psa. Zdarza mi sie spłakać na filmie, albo nawet głęboko zadumać nad brakiem pokoju na świecie. Ale bez światła. Żadnej iluminacji, co najwyżej przejściowy błysk.
Może to kwestia zawiedzionych oczekiwań?
Oczekiwałam przykładowo przed pierwszym pocałunkiem, że zatrzęsie się ziemia i zaczną spadać gwiazdy a zamiast tego burczało mi w brzuchu. Oczekiwałam wzniosłych uniesień a dostałam niestrawność żałądka Not talking

Nie jestem emocjonalnie zimna. Jestem emocjonalnie ohydnie zrównoważona.

Kewa

Mam wrażenie, Seni, że u Ciebie to raczej taki stoicyzm, a nie rezygnacja. Chociaż jest w tym wszystkim jakiś smutek. Tak jakbyś w głębi oczekiwała czegoś więcej. Ponieważ ostatnio moje posty odbierane są dość negatywnie, to na tej refleksji się zatrzymam. Miłego dnia Angel

Ruszam na koncert do filharmonii, a co? Może tam dopadnie mnie jakieś światło? 😇

Seeni

Ja za godzinę ruszam na strzyżenie Psa. Nie spodziewam się żadnego światła. Raczej jak przypuszczam Pies nie będzie się do mnie odzywał przez najbliższy tydzień mimo podtykanych mu kości cielęcych.
A-cha....nie odebrałam tego postu negatywnie. Angel

Kewa

Światło dopadło mnie nie w filharmonii, ale jednak i to w zgoła innych okolicznościach. Trochę mi ciemno ostatnio, bo to i kolega z dzieciństwa bardzo chory i poprosił innego naszego wspólnego kolegę o kompoty do szpitala, ale nie z truskawek, tylko inne jakieś, wiśniowe może? A ja przecież nie gotuję kompotów na zimę! Ja wiem? Ze sklepu może? Z mrożonek? I tak gryzę się tymi kompotami i tym, że na forum nikt mnie nie lubi i że córka ostatnio zagubiona jakaś, a mąż ciągle zajęty... Odbierałam psa ze strzyżenia (tak, tak, Seeni, przypadek?

), Napek awanturował się na zapleczu, a ja czekałam, aż pani doktor (i fryzjer w jednym) skończy wypisywać książeczkę dla leżącego na stole zabiegowym psa. To był rudy kundelek. Wyglądał na bardzo zaprzyjaźnionego ze swoim właścicielem: wkładał mu pyszczek do dłoni, lizał, wpatrywał się w niego. Młody człowiek mówił coś do psiaka, dotykał go, głaskał. Nagle zdałam sobie sprawę, że to adopcja, że pies i przyszły właściciel widzą się dziś po raz pierwszy. I to mi rozświetliło sobotę

lulka

Myślałam, że urodzenie dziecka, ślub, nagłe zauroczenie to to światło.
I owszem.
Ale najpiękniejsze stworzyłam sobie sama. Kompletnie bezosobowe, bezpłciowe.
Idealne. Rozproszone, w kształcie kuli, potem przypłynęło i owinęło mnie niczym kokon.
Odkąd sięgam pamięcią nigdy nie zaznałam takiej równowagi, takiej idealnej wręcz dotykalnej temperatury, takiego idealnego spokoju.
Była w tym tylko bezmyślność, a jednak czułam i chłonęłam.
To był tylko sen. Ale piękny.
Nie sądzę bym chciała czegoś takiego doznawać na jawie, a jednak tęsknię za tym innym wymiarem swojej osobowości, która jest dla mnie niedostępna.
Więc czekam na ten sen nie na jawie.

flykiller · Gość

Układają mi się usta w wewnętrzny (zewnętrznych byłoby zbyt wiele, więc je powściągam) grymas, kiedy widzę na cmentarzach gipsowe aniołki, monstrualne lampki-choinki, lampki-jajka wielkanocne, złocone jezuskowate i maryjne lampiony, wijące się róże, pretensjonalne piaskowce w formie słaniających się aniołów i pompatyczne dwuwiersze ryte na nagrobkach, ale rozczulają mnie tandetne, kolorowe wiatraczki przy mikroskopijnych, dziecięcych mogiłach, znak, że te, zmarłe zwykle po urodzeniu dzieci były dla kogoś już tak ważne, wyczekiwane, miały otrzymać przyszłość pełną wiatraczków, kalejdoskopów, rowerków, wypraw do cyrku, wat na patyku, tylko się nie udało, więc ten symboliczny wiatraczek czyni za wszystkie atrakcje i zabawki, za wszystkie spędzone wspólnie z rodzicami chwile, które je ominęły. I mieniąc się w słońcu, furkocze tak niewzruszenie wobec upływu lat, tak niezmiennie beztrosko i pogodnie, choć ich właściciele mieliby dziś po naście, dwadzieścia lat i sięgali po inne zabawki. To smutne, ale i... kojące. Daje poczucie ciągłości, pozostawania ogniwem w szeregu, oswaja śmierć i, w pewnym sensie, niesie światło.

Sławomir

Pasztet

Poza tym ten folklor, to tylko z dobrej woli. Chęć uhonorowania odwiedzanych zmarłych. Każdy to robi w takim guście, jaki jest mu bliski. Cyganie biesiadują przy grobach, a Ameryce Łacińskiej jest podobnie, a poza tym groby są pstrokato przystrojone. Tu chyba chodzi o intencję.

Poza tym śmierć zawsze przychodzi za wcześnie i zawsze czegoś nie zdąży się zaznać. Kolega, niezbyt bliski, ale znamy się, zwierzył mi się, że jest od dawna zarażony żółtaczką typu C. I ma coraz słabsze wyniki, a do przeszczepu się nie kwalifikuje (dawny heroinista, muzyk jednej z punkowych kapeli za lat 80-tych). Podobno i tak już żyje na pożyczonym czasie, czyli powyżej prognoz. I wkurza go, że nie doczeka matury swoich córek i metrem od siebie z Bemowa też nie zdąży przejechać się do Centrum (a stację ma mieć pod oknem).

Mati

https://www.youtube.com/watch?v=sUNeDMNTaI0

latarenka

flykiller · Gość

Sławomir

Sławomir

wracając do form, jakie przybiera światło - podziwiajcie