po 30-tce

Kasztanka · Gość

Ja tak przed Swietem, bo jednak taka tradycja i wiekszosc z nas ma jednak blizej - albo do mysli, albo do grobu.
Nie zawsze smierc jest zlem, czasami jest wybawieniem. Roznym. Mnie osobiscie jedna z nich dodala wszystkiego, ale do tego tez musialam dorosnac.

Nie boje sie smierci, przeciez jestem nia naznaczona od urodzenia.

Migotka

Nie widomo po kogo kostucha wpierw łapy wyciągnie, to fakt...czasem zaskakuje nas swoim wyborem...
każdemu zabrała kogoś kogo kochaliśmy....co w nas zmienia śmierć bliskich ? o to pytasz?
czy co kojarzy nam się z tym dniem?
czy pamiętamy tylko wtedy?
czy rozpacz i smutek po stracie zamieniają się w ciepłe wspomnienia?

czy ma tu być sama powaga czy można do tematu podejść weselej?

Kasztanka · Gość

Migotko, smierc jest taka, jaka ja widzisz. Lub chcesz zobaczyc. I ani nie da sie podciagnac w takie same ramy, ani tez nie bedzie dla nikogo tak samo wygladala.
Jak wszystko.

A sam temat zostal zapozyczony z bloga Magdy Umer i Andrzeja Poniedzielskiego.
Wg mnie jest ladny wbrew pozorom.

Aproxymat

Dzisiaj nie czuję się za bardzo w nastroju, żeby o tym pisać, łatwo jest się wygłupić, albo i kogoś urazić... I nie wiem czy moje przemyślenia są cokolwiek warte. Może w obliczu śmierci wszystkie przemyślenia nic nie są warte...

Migotka

Śmierć może być impulsem dla tych , którzy pozostają.
Może spowodować, że podejmiemy jakieś działania, które do tej pory starannie omijaliśmy...z lenistwa lub ze strachu...a które mogą obrócić się na nasze dobro.
Mam tu na myśli np. podjęcie leczenia, rzucenie palenia...albo takie , które sprawią, że naszym bliskim będzie z nami lepiej żyć, bo zrozumiemy, że czasu nie mamy aż tak wiele....

Ale mnie chodziło o to czy np. śmierć pijąca piwo... nie urazi Twoich uczuć w tym temacie.
Bo to na pociechę pechowcom...czasem się udaje
[link widoczny dla zalogowanych]

animavilis · Gość

lulka

Z wczorajszego teatru tv, w którym kilkuletni Oskar umierał na raka:

- Różo, ale dlaczego ja muszę umrzeć, czy to sprawiedliwe?
- Wiesz...Śmierć nie jest karą. Ona jest po prostu faktem...

Czy jakoś tak.

Aproxymat

A mi się zawsze przypomina "Esencja"

Już niebawem pewnie zdarzy się, że
Przyjdzie pora stąd zabierać się
Umrzesz ty, umrę ja
Już koniec więcej nic
Nie stanie się nam.

A jeśli będzie wtedy padał śnieg
I otuli ludzi w biały pled
Umrzesz ty, umrę ja
Ten rój zziębniętych ciał
Będzie bez nas marzł

Poza tym nic nie zmieni się
Może urodzi się ktoś
Będzie odnawiał, ulepszał wciąż
Nim nie odnowią go.

Pomachamy skrzydełkami - i wio!
Myślę, że zabierze jeszcze się ktoś
Umrzesz ty, umrę ja
I tylko wierzycieli tłum
Wpisze nas na listę strat...

Piosenka sprzed wielu lat. Jeszcze w czasach ogólniaka, wraz z moim najlepszym przyjacielem rysowaliśmy komiksy i zdarzyło się, że ilustrowaliśmy też "Esencję". Kiedy zmarł po ciężkiej chorobie 5 lat temu i grali na pogrzebie różne kawałki, tak sobie myślałem, że ta jedna piosenka najbardziej by mu się podobała... To zawsze do mnie wraca, jak myślę o śmierci.

wawi

a mnie się kojarzy taki marsz żałobny...
"Jak-dobrze mi w pozycji tej
w pozycji horyzontalnej
ubodzy krewni niosą mnie na swych ramionach
a za trumną idzie żona...

choć właśnie pada kap,kap deszcz
w dębowej trumnie sucho jest
ubodzy krewni przemoczeni są zupełnie
żona- pewnie się przeziębi...

dość długa droga czeka ich
kilometr z hakiem muszą iść
..........................."

a dalej wyleciało mi w tej chwili z głowy...
rzecz chyba równie stara, jak Twoja- Apro...nie pamiętam ani autora, ani kto to wykonywał...na melodię marsza żałobnego....dosyć przejmujące..

Kasztanka · Gość

Temat tylez ciekawy, co trudny, bo bolacy. A ja wiem, ze nic nie znika, nawet jezeli sie o tym nie mowi. Jest, gdzies za rogiem i kogos dopadnie (chyba, ze zacznie pic piwo

).

Moja najwieksza jak dotad zaloba, w niczym nie przypominala tej narzuconej spolecznie - przez caly tamten czas tanczylam - bylam trzezwa i z najwiekszym rozmyslem chodzilam tanczyc, czym burzylam ludzkie wyobrazenia. Nie ubralam tez nigdy poza samym pogrzebem niczego czarnego. Bo mowil mi, ze to ja tu jestem i to ja zyje. I moim obowiazkiem jest sie cieszyc bez wzgledu na wszystko.
Nikt tak naprawde przeciez nigdzie nie odchodzi - wiem, ze ludzie zostaja w nas na tyle, na ile o nich myslimy.

Wesolych Swiat

Aproxymat

Cokolwiek by się nie mówiło o śmierci, wychwalało ją, drżało się przed nią, udawało że jej nie ma, śmiało się z niej, czy wypowiadało poważne i głębokie treści na jej temat - nic i tak nie pomoże... Z drugiej strony zawsze jest życie - co jest chyba jedynym pocieszeniem

wawi

slepa i brzydka

zajrzalam dzisiaj smierci w oczy. miala twarz cinquecento... czyli plaski ryj i swiecace galy. muzyczka grala, ptaszki spiewaly, zaczelo robic sie ciemno. generalnie rzecz bojac zadne wielkie halo.

ani mi sie nie spieszy, ani sie nie boje. tylu ludzi ma to juz za soba, a ja? ani gorsza, ani lepsza.

i dont wanna die, but i aint keen on livin either

wlasciwie trudno mi bedzie powiedziec cos glebokiego o smierci, musialbym wpierw przestac lekcewazyc zycie.

wspominki o martwych?
ani nie tutaj, ani juz nie teraz.

fi · Gość

wspominki? raczej ślady pamięciowe - brzask i krzyk ptaków o brzasku.

przekonania?
że nic o niej nie wiemy - wiemy tylko kiedy ktoś jest martwy,
że jest samotnością i osamotnieniem
że jest rewersem życia

że...

eetammm...

Nutka

Gdzieś kiedyś słyszałam takie zdanie"w chwili kiedy przychodzimy na świat,zaczynamy powoli umierac".Dla mnie jest to bardzo prawdziwe,aż za bardzo.

bosska · Gość

bo ja

Wolę nie myśleć o tym, że może mnie komuś tak kiedyś brakować, jak mi teraz brakuje kogoś, kogo już nie ma...