po 30-tce

Pasztet

No właśnie. Po coś pracujemy, uczymy się, rozwijamy, budujemy domy, zakładamy (bądź nie) rodziny. Powiedzmy, że to są warunki bardziej lub mniej uświadomionego poczucia szczęścia i spokoju. Achievment mi tu najbardziej pasuje, trudno znaleźć polskie słowo o dokładnie tym samym znaczeniu.
Ale jak ten achievment ma wyglądać?

sir Francis Drake

moze spelnienie
lub poczucie boskosci byloby takim odpowiednikiem achievement

Mati

Idealny dzień?
Stajesz rano przed lustrem i usmiechasz się na swój widok.. spotykasz innych i oni też się śmieją.. Z Twojego powodu lub też uśmiechają się do Ciebie. Uśmiech na dzień dobry dobrze wróży. Potem nagle sprawy zmieniają kierunek..słyszysz narzekanie, widzisz smutek, czujesz napięcie, ale Twoja elastyczność i luz pozwalają niedopuscic, żeby to zawladnelo Twoimi emocjami.. więc zatrzymujesz się, bierzesz kilka oddechow, czujesz swoją sprawczą moc i wszystko zasysa spokój. Kreujesz swój spokój i spokój innych i wychodzisz z pracy robiąc po drodze zakupy ulubionych frykasow .. zdrowych frykasow

i jedziesz dalej.. bo masz coś do zrobienia.. Potem wracasz do domu, calujesz kochanych ludzi i spędzasz czas, tak jak chcesz.. Praca, wielki dom, konto, auto nie mają znaczenia.. a na dobranoc myślisz o tym dniu z uśmiechem patrząc w lustrze na swoją zamordowaną twarz..

flykiller · Gość

Idealne podsumowanie (pozwoliłam sobie dokonać selekcji)

Rok łagodnego światła
Wzrok zdolny cieszyć się
Słuch cierpliwy i chłonny
(...)
Dreszcz rozkoszy
Płacz szczęśliwy
Głód zaspokojony
(...)
Rym wdzięczny
Wiersz serdeczny
Noc spokojna
Sen co przynosi sny
Sny a nie koszmary
Świt nieokrutny

Strach opanowany
Gest odmierzony
Puls równy
Krok stanowczy
Wdzięk osobisty
Rdzeń wydajny

Kość prosta
Krew obfita

Ból sublimujący
Trud nienadaremny
Śmiech niehisteryczny
Smak subtelny

Los człowieka

Deszcz ożywczy
Śnieg nieuciążliwy
Mróz niedotkliwy
Piec ciepły

Łyk dobrej wódki
Woń róży

Czas pokoju
Zmysł zgody
Myśl lotna

Cel wytyczony (...)

Kloss

Nie wiem co autor topika miał na myśli - poczucie spełnienia? Jeśli tak, dyskusja będzie dość abstrakcyjna, bo to pojęcie dla każdego znaczy coś innego. Sytuacja przedstawia się nawet gorzej niż z przysłowiową dupą, bo tutaj to przynajmniej każdy może powiedzieć, że ma swoją.

sir Francis Drake

Seeni

o ile rano wyciągnę zatyczki z uszu dopiero w drodze do pracy- zasadniczo mam idealny dzień.

flykiller · Gość

Przepiękne były, w ciągu ostatnich dni, wieczory. Soczyste, kolorowe wstęgi zachodów słońca, rzucające czerwonawą poświatę, która podbija i uwypukla wszystkie barwy, sprawia, że niebo jest bardziej intensywne i niepokojące, a ludzkie twarze, budynki, ulice nie gasną w wieczornym mroku, ale płoną ogniem, tracą ostrość i pięknieją. W sercu takiego wieczoru, myśli prostują się i spowalniają, zgiełk milknie, osiągasz niezwykłą harmonię, widzisz szerzej, w odmiennej, rozległej perspektywie, czujesz, jak coś, bo było dotąd skurczone i biedne, rozpręża się, rozciąga, osiąga jakąś niezwykłą, w miejsce codziennej fragmentaryczności, linearność, płynność. Czujesz spokój, radość i siłę, jesteś na wznoszącej się fali i chcesz, aby zmierzch nie nastał, żeby tego nie pochłonął.
Bo to są Idealne Wieczory.

przepraszam za grafomanię, ale nie wiem, jak oddać ten podniosły i niemal mistyczny nastrój dreptania pod płonącym niebem. Wracałam dzisiaj z pracy i na końcu ścieżki rowerowej jakiś starszy facet otwierał usta, mówiąc coś do mnie i pokazując pieńki starych zębów, ale jego głos do mnie nie dobiegał, było jak w niemym kinie i poczułam ukłucie zawodu i frustracji, że wyrywa mnie z mojego mistycznego dreptania, z mojego błogostanu, że śmie mi przerywać tę kontemplację, więc, hamując odruch zniecierpliwienia, skupiałam się na jego słowach, a on pokazywał ręką na zachód słońca i mówił, że tak pięknego dawno nie widział. I taki szczery zachwyt brzmiał w jego głosie, że przystanęłam i pogadaliśmy o pogodzie, choć ja o pogodzie rozmawiać bardzo nie lubię.

Baron von DupenDrapen

A swoją drogą to ciekawe, że chyba każdy ma swoją ścieżkę (rowerową), którą codziennie przemierza i w, na której pokazuje się piękno spokoju o zachodzie albo o wschodzie słońca. Moja ścieżka jest w zapuszczonym parku nad rzeką, z której potem wyjeżdżam do „zgiełku biurowego”, żeby potem pod wieczór znowu na nią wrócić. I aż mnie kusi żeby nie wyjeżdżać z mojej ścieżki, tak jak skunksy, które mieszkają w krzakach po bokach. One nie musza nigdzie się udawać sobie siedzą podziwaja nature i nic nie robią

Jeśli chodzi o „spełnienie” to ja raczej unikam tego żeby osiągnąć jakiekolwiek spełnienie bo potem za przyjemności owego spełnienia przyjdzie kiedyś zapłacić