po 30-tce

milka...

lektury chyba czytalam wszystkie... czysta przyjemność romantyzm...czyli Mickiewicz, Slowacki...
jakoś zwalczylam Ferdydurke i Szewców...za Żeromskim nie przepadałam...
Sienkiewicza, Trylogia...gdy czytalam pierwszy raz, no podziałala na wyobraźnię...ale już nie pamietam kiedy czytałam ostatni raz...

często jednak jeszcze wracam do Małego Księcia...

animavilis · Gość

Ajulutsikael

to ja tak skromniutko rzucę: Folwark zwierzęcy, 1984, Brasil... co z tego było lub jest lekturą obowiązkową lub nie - nie wiem, ja to przerabiałam w szkole średniej...

Seeni

Ja miałam ohydnego pecha.
Po pierwsze mój Ojciec wyznawał od zawsze kult książki i czytał mi i siostrze od kiedy pamiętam. W wieku 4 lat Mickiewiczowskie Ballady i Romanse recytowałam z pamięci a moją ulubioną, pierwszą samodzielnie, jeszcze przed rozpoczeciem edukacji szkolnej, przeczytaną książką było Qvo Vadis. Po drugie moja rodzicielka podjęła zaoczne studia na filologi polskiej kiedy byłam w VII klasie. Skończyła, kiedy byłam w II klasie ogólniaka. Ponieważ będąc studentką Mama jednocześnie pracowała oraz czyniła honory gospodyni domowej to mnie przypadło w udziale czytanie jej na głos większości lektur ( jej lektur). I tak ona robiła zupę a ja czytałam jej z przejęciem Czarny Potok Buczkowskiego, ona prasowała ja czytałam nowelki Sienkiewicza, ona wyrabiała karmenadle a ja po lekturze Przedwiosnia streszczałam jej koncepcje szklanych domów w opracowaniu Hutnikiewicza. W efekcie większość lektur "wciągniętych "miałam duzo wcześniej niż reszta moich rówieśników.

Seeni

Przeczytałam teraz post Nudziarza i przypomniało mi się, że dzięki pięknej recytacji Elegii o śmierci Ludwika Waryńskiego dostałam się na studia. Z historii wylosowałam temat: rozwój i rola partii politycznych w Polsce XIX wieku. Ponieważ w ogóle nie wiedziałam co mówić o tej roli (?????) to nawijałam najpierw o Waryńskim na banknocie 10- zlotowym a potem własnie zamknąwszy oczy wydeklamowałam z głębokim uczuciem przedmiotową elegię, czym straszliwie rozbawiłam komisję.

ribka_pilka

Lilie Mickiewicza

fragmencik

Zbrodnia to niesłychana,

Pani zabija pana;

Zabiwszy grzebie w gaju,

Na łączce przy ruczaju,

Grób liliją zasiewa,

Zasiewając tak śpiewa:

"Rośnij kwiecie wysoko,

Jak pan leży głęboko;

Jak pan leży głęboko,

Tak ty rośnij wysoko."

albo Powrót taty

Tato nie wraca; ranki i wieczory

We łzach go czekam i trwodze;

Rozlały rzeki, pełne zwierza bory

I pełno zbójców na drodze".

Niesamowite...

Seeni

A wiesz jakie po tym miało sie koszmary....??

Osobiście najbardziej przemawiało do mnie " To lubię"

Bo skoro północ nawlecze zasłony,

Cerkiew się z trzaskiem odmyka,

W pustej zrąbnicy dzwonią same dzwony,

W chrustach coś huczy i ksyka.

Czasami płomyk okaże się blady,

Czasem grom trzaska po gromie,

Same się z mogił ruszają pokłady

I larwy stają widomie.

Raz trup po drodze bez głowy się toczy,

To znowu głowa bez ciała;

Roztwiera gębę i wytrzyszcza oczy,

W gębie i w oczach żar pała,

Albo wilk bieży; pragniesz go odegnać,

Aż orlim skrzydłem wilk macha,

Dość "Zgiń, przepadnij" wyrzec i przeżegnać,

Wilk zniknie wrzeszcząc:" cha cha cha".

ribka_pilka

A ileż powiedzonek przeszło do potocznego języka np.:

"Jedzą, piją, lulki palą,
Tańce, hulanka, swawola"

Kewa

O i ktoś już wspomniał "Granicę" Nałkowskiej, fajne barwne, krwiste postaci.
A Broniewskiego, na przekór czasom lubię do dziś i znam na pamięć, nawet te rzadsze wiersze:
""Słuchaj dzieweczko, ona nie słucha"
To dzień biały, to miasteczko
Nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha
Na gruzach biega naga, ruda Ryfka
trzynastoletnie dziecko."
Albo:
"Trzeba umieć umierać pięknie
Patrzeć w lufy wzniesione śmiało,
Aż się podłe zadziwi i zlęknie
Aż umilknie łoskot wystrzałów"
Do dziś mam dreszcze 050

Seeni

Broniewski był taki...przejmujący.

Teraz chodzi mi po głowie takie coś, też wojenne, malutki fragment i męczy - bo nie wiem czyj i jak leciał od początku:
"Koń biały, kopyta do góry,
topole, topole i chmury"
Cos tam było z polem kulami zrytym...
Chooolera, męczy mnie

ribka_pilka

Co do Broniewskiego:
"ja nie chcę wiele
Ciebie i zieleń"

Kewa

Może to:

Biały koń w Rabat
Pawlikowska-Jasnorzewska Maria

Kochejlanie z sułtańskiego orszaku,

Arabczyku, marzenie Kossaków,

Z wiotką grzywą i z natchnieniem w oku!

Rozwichrzony, jak fala wezbrany,

Kipisz, mącąc twoich kształtów plany,

Pod czaprakiem, co cię w przepych okuł.

Cień twój tańczy, szafirowa struga,

A namiętność w twoich nozdrzach mruga,

Błyskasz sierści palącym się mlekiem...

- I tak dumnie, prychając dokoła,

I chwast grzywy odrzucając z czoła,

Nosisz godność niebycia człowiekiem!

Pochwalony, kochany do syta,

Wznosisz w górę, wyciągasz kopyto

Jak wyniosłą dłoń do pocałunku...

Stwórco! - patrząc na formę tak czystą,

Już cię wielbię, gorący artysto,

Już kwituję z naszych rozrachunków...

Nie znałam wcześniej, ale nic innego nie udalo mi się znaleźć

Seeni

I jeszcze Broniewski. Z pamięci, więc mogę pokręcić.

Ty przychodzisz jak noc majowa
biała noc, noc uspiona w jasminie
I jasminem pachną Twe słowa
I księżycem sen srebrny płynie
płyniesz cicha przez noce bezsenne
- cichą nocą tak liście szeleszczą-
szepcesz sny, szepcesz słowa tajemne,
w słowach cichych skąpana jak w deszczu...
To za mało! Za mało! Za mało!
Twoje słowa tumanią i kłamią!
Piersiom żywych daj oddech zapału,
wiew szeroki i skrzydła do ramion!
Nam te słowa ciche nie starczą.
Marne słowa. I błahe. I zimne.
Ty masz werbel nam zagrać do marszu!
Smagać słowem! Bić pieśnią! Wznieść hymnem!

Ajulutsikael

a Konstanty Ildefons?
A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj,
ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań,
we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu.

Pokaż mi wody ogromne i wody ciche,
rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych,
dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul,
myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością.

mój ulubiony...

Seeni

Gałczyńskiego najlepiej pamietam to :

Niepoważny stosunek do życia
figla ci w końcu wypłatał
nadmiar kolorów, brak idei
zawsze się kończą wstydem
i są wekslem bez pokrycia
mój ty Niprzypiąłniprzyłatał!

( na śmierć motyla przejechanego przez ciężarówkę)

Malena

Palcem planety obracasz,
tchem — miliardowe gwichty
i twoja to sprawia praca,
że kołują złote jak nigdy.
Kwiaty posadzasz wesołe,
że pachnie w mym całym domie,
i różę, na róży pszczołę,
na pszczole — słoneczny promień.
Gdy kończę pracę, to do mnie
przybliżasz się, niepojęta —
i uczę się astronomii
na twych gwiaździstych piętach
i sen, jak pył szafirowy,
na śpiące usta się sypie,
na skrytą pierś do połowy,
na włosy koloru skrzypiec.

...
A "Łysek z pokładu Idy"?
Jakoś zdecydowanie lepiej pamiętam lektury szkoły podstawowej niż późniejsze...

Ajulutsikael

a ja zdecydowanie późniejsze

Seeni

I jeszcze ulubiony mój Pawlikowskiej, chociaz zasadniczo za nia nie przepadam
Kto chce, bym go kochała, nie może być nigdy ponury
i musi potrafić mnie unieść na ręku wysoko do góry.
Kto chce, bym go kochała, musi umieć siedzieć na ławce
i przyglądać się bacznie robakom i każdej najmniejszej trawce.

I musi też umieć ziewac, kiedy pogrzeb przechodzi ulicą,
gdy na procesjach tłumy pobożne idą i krzyczą.
Lecz musi być za to wzruszony, gdy na przykład kukułka
kuka lub gdy dzięcioł kuje zawzięcie w srebrzystą powlokę buka.

Musi umieć pieska pogłaskać i mnie musi umieć pieścić,
i smiać się, i na dnie siebie żyć słodkim snem bez treści,
i nie wiedzieć nic, jak ja nic nie wiem, i milczeć w rozkosznej
ciemności,
i być daleki od dobra i równie daleki od złości

ribka_pilka

żeby tak romantycznie nie było i " Powiedz mi jak mnie kochasz"
po Malenowym Łysku przypomniałam sobie te nasze szkapy, janki muzykanty, aaaa i los człowieka itp.
Brzydko powiem czytało się to łzami zalewając się i ...z gilem do pasa

Seeni

I jeszcze takie coś. Moja siostra przywiozła to z wczasów dzieciecych w Bardzie Śląskim

Służymy Ci Ojczyzno,
już od najmłodszych lat
by rozkwitł socjalizmu
wspaniały kwiat.
Służymy wielkiej sprawie
co dzis ogarnia nas
W szeregu razem z nami
miliony ludzkich mas