po 30-tce

bo ja

całkiem niedawno jeszcze byłam "wypalona" - choć wg mnie lepszym określeniem jest "byłam w depresji".

co się w moim życiu zmieniło? mój stosunek do samej siebie i do otoczenia dzięki temu tez.
jak to sie zmieniło? dzięki bardzo intensywnej pracy nad sobą - tj. terapi i grupom wsparcia.
czy zmieniłam coś w moim życiu? własciwie nic poza sobą - praca ta sama, mąż ten sam, dzieci te same, nawet problemy te same - tylko mój sposób radzenia sobie z nimi troche inny.
ile mnie to kosztowało? sporo łez, nieprzespanych nocy, ale przede wszystkim pozbycia się wielu, wielu złudzeń na własny temat.

Nie ma sytuacji bez wyjścia. Gdy jesteśmy w złym stanie psychicznym najczęściej widzimy tylko jedno i to radykalne rozwiązanie, a potem okazuje się, że jest cała masa pośrednich - czasem potrzeba kogoś by nam to pokazał. Czasem potrzeba kogoś by pomógł nam odkrywać prawdę o sobie i pomógł przez nią przejść bezpiecznie.

animavilis · Gość

lulka

animavilis · Gość

wilczek

Yo` Mama

nigdy nie mialem takiego totalnego wypalenia
ale chyba jestem w stanie je sobie wyobrazić, szczególnie po obrazowym opisie animavilis

jakąś namiastką, którą znam może być co najwyżej wypalenie zawodowe (broń-BOże nie porównuję jego rangi z opisywanym przez Was)
ja to widzę jako rodzaj zaułka, w który coś cię pcha a ty nie masz odwrotu (bo przecież pracowac musisz..) chociaż najchętniej wzniósłbyś się ponad dachy
jest wyjście - zmienić pracę
ale nie zawsze w takiej sytuacji jesteś w stanie dokonać takiej zmiany
cos takiego miałem jakiś rok temu; natężenie i warunki pracy sprawiły, że stwierdziłem, że to nie jest to, co chcę w życiu robić
tu pojawiło się to, o czym pisał Beeper - nowy cel w życiu
co prawda jeszcze go nie osiągnąłem, ale parę kroków już zrobiłem, i wiem, że prędzej czy póniej zrobię reszte

ale to trochę inna sytuacja

jak mówiłem - wypalenia nie przeżywałem, za to miałem (i dalej mam) sporo do zrobienia jeśli chodzi o moje relacje z ludźmi
i szczerość z samym sobą, i kiedyś zapamiętałem zdanie - może Ci sie, Drahna, przyda:
"ręka zawsze otwarta, nie jest ręką pomocną"

myślę, że jego sens zgadza się z tym, co napisała Boja - jeśli naprawdę chcesz komuś pomóc,
to "podnoszenie pyłka" nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem (czasem przeciwnie - trzeba rzucić kłodę)
ale jeśli jesteś uzależniona od tego "podnoszenia" to nie nazywaj tego dobroczynnością
bo dobrze robisz tylko sobie (dobrze się czujesz ze swoją "wciaż otwartą ręką")
WIEM, że komentarze tego typu "brzmią irytująco" ale tak już jest, jeśli
bardziej od wyleczenia się zależy Ci na tym, żeby choroba Cię nie bolała (bo to, że boli powoduje uczucie wypalenia)

Drahna

Yo` Mama

to wyrachowanie nalezałoby wziąść w jakiś cuzdzysłów..
chodziło mi o to, że dziecko robi to wszystko nieświadomie

na pewno PRAGNIE, by jego uczucia były odwzajemnione
ale nie zgadzam się z tym, że wyznaje nam swoje uczucia, ŻEBY WYWOŁAŁY OKREŚLONE REAKCJE.. rozumiesz ?
(to właśnie nazwałem "wyrachowaniem")

kiedy ja mówię komuś, że go kocham - znaczy, że chce mu o tym powiedzieć - i tyle
oczywiście mam przy tym nadzieję na wzajemność uczuć,
ale nie mówię tego po to, by w odpowiedzi usłyszeć to samo
bo to byłoby wyrachowaniem

to nie jest miłośc tylko zaspokajanie swojego deficytu

Drahna

bo ja

Yo` Mama

O.K.
może się mylę, ale widze to tak:
kiedy uczciwy względem siebie dorosły (albo dziecko) potrzebuje potwierdzenia swoich uczuć - wtedy może zapyta "kochasz mnie (mamo)?"
a kiedy mówi "kocham" to z przekonania, z chęci wyrażenia swojej miłości

różnica jest drobna ale znacząca..
może inaczej - jeszcze jeden cytat:

animavilis · Gość

lulka

Kewa

Pocieszajaca jest refleksja, że jeśli w stanie wypalenia mamy w sobie dość siły i chęci, żeby wystukać na komputerze sensowne zdanie to nie jest to furtka w jedną stronę. Ludzie w depresji chowają się w cień, nigdy nie powiedzą: mam dołek, pociesz mnie. Raczej na pytanie: jak leci? mrukną coś, że w porządku.
Taki dołek to czasem nuda, czasem huśtawka hormonalna, czasem zawód...

animavilis · Gość

bo ja

cały czas jakoś nie do końca pasuje mi to "wypalenie"... Myślę i myślę i juz wiem: u mnie to było raczej "uduszenie" połaczone z "uwikłaniem" - coś takiego gdy życie tak cię oplątuje, tak się czujesz uwikłany, że tracisz oddech i nie masz przestrzeni, a każdy ruch tylko powoduje jeszcze większe zaciskanie sznura... "Wypalenie" było tylko jednym z przejawów.

Co do szukania sposobów radzenia sobie - no czasem można znaleźć takie sposoby, kóre tylko będą tworzyć nowe problemy, trzeba uważac.

Co do szukania pomocy z zewnatrz - ważne jejst by sobie samemu powiedziec, czy na prawdę szukam pomocy, czy może tylko zrozumienia, litości, głaskania po głowie... Czy jest we mnie gotowość przyjęcia pomocy? Jakże często takim stanom towarzyszą te koszmarne słowa: "nikt mnie nie zrozumie, nik nie może mi pomóc". Najpierw trzeba uwierzyć, że to nie jest prawda, że sposoby wypracowane przez innych ludzi, moga się sprawdzić w moim przypadku, trzeba wypuscic z rąk wszystko co w ich trzymamy, by mieć wolne ręce by przyjąć pomoc. Trzeba odrobiny pokory, która pozwala nam przyjąć ta prawdę, że nie na wszystko w naszym życiu mamy wpływ.

Kewa

animavilis
ależ ja własnie o tym, że Twoja reakcja jest jak najbardziej typowa. Myslę, że w stanie wypalenia, rozumianym jako depresja, otwartość na drugiego człowieka jest bardzo ograniczona, jest to raczej zapadanie się w siebie.

wilczek