po 30-tce

lulka

Zaczęło się z rana gdy chcąc otworzyć bramę skąpałam się w wielkiej kałuży bo wiatr wygiął mi parasol i chcąc go zamknąć łopoczącego na wietrze i ulewie nie spojrzałam gdzie stąpam.
Potem przez ociekające deszczem okna samochodu patrzyłam na zalane wodą pola myśląc o tym, że w zasadzie to zielone co z owej wody wystaje mogłoby być faktycznie ryżem.
Jakoś tak ten mokry świat wpędził mnie w dziwny, trochę magiczny nastrój i gdy zobaczyłam dwa bociany brodzące w owej wodzie to nawet się trochę zdziwiłam, że to nie są np. flemingi, które bardziej by mi do tej wody pasowały.
Potem było jeszcze kilka konarów na drodze obsypanych naokoło białym kwieciem, aż wreszcie już całkiem zakręcona zobaczyłam lisa. Przebiegał z gracją przez jezdnię, niezbyt szybko - kształtny pyszczek, zgrabny podłużny tułów i na końcu dumna kita.
W sumie nic w tym dziwnego by nie było gdyby nie fakt, że lis był śnieżno - biały.
Zwolniłam maksymalnie bo nic za mną nie jechało i tak zafascynowana o mało nie wjechałam za lisem do rowu. Gdy już byłam tuż tuż okazało się, że to popychana wiatrem biała reklamówka.

Blue_Light_Colorz_PDT_22

E: dalej jestem zakręcona.

szb

Chylę czoła.

FRIDA · Gość

Wiesz, Lulka, czytając Twój post, przypomniał mi się magiczny, magiczno - fantastyczny świat tworzony przez Jonathana Carrolla w jego powieściach, w których zaczytywałam się w latach 90-tych Angel

Zazdroszczę Ci tego typu...wcale nie złudzeń, ale realizmu ...magicznego.

lulka

No ale Wam się nigdy nic takiego nie zdarzyło?
Że widzieliście coś co potem okazało się czymś innym?

Blue_Light_Colorz_PDT_49

l

no nie wiem

Baron von DupenDrapen

Mnie to sie wydawalo ze potrafie sie uniesc w powietrze.
Tylko nie moge sobie przypomniec czy to bylo na jawie czy we snie...??

l

z balonem czy bez?

Baron von DupenDrapen

Bez.

Wydawalo mi sie ze robiac podobne ruchy jak podczas plywania zabka (i wcale nie szybko, ale trzeba uzyc wiekszej sily i jak sie przestaje ruszac to sie powoli opada) mozna sie wzniesc w powietrze ...

Musze sobie przypomniec w jakich okolicznosciach to bylo ...

Kewa

Lulko, miałam podobnie. W jednym miejscu za każdym razem, gdy tam przejeżdżałam, wieziona przez męża, ostrzegałam go: uważaj sarna! Sarna jednak okazywała się krzakiem rosnącym przy drodze. Brick wall

Po którymś razie chciał mnie wysadzić przewala oczami

ribka_pilka

Kiedyś będąc na Mazurach ujrzałam na polnej drodze żabę, i ta żaba za moment odleciała

lulka

Mówiąc szczerze odetchnęłam z ulgą po Waszych wpisach bo już myślałam, że ze mną coś nie w porządku.

To nawet nie chodzi o dokładne postrzeganie, ale takie tworzenie mimowolne czegoś z niczego, a w zasadzie ze wspomnień, rzeczy które gdzieś widziałam, przeczytałam, zobaczyłam i one były pozornie nieistotne, ale odzywają się nie wiedzieć dlaczego i po co i na końcu jest finał tego postrzegania "niczego" ?

To teraz z innej beczki bo coś (czyli nic) co wynikło z kompletnego braku wiedzy...

Gdy byłam małym dzieckiem lubiłam leżeć na łące (była rzut beretem od domu w którym mieszkałam) i patrzeć na chmury. No jak to dzieci - widziałam w nich baranki, lizaki i takie tam, ale gdzieś między chmurami zawsze wiedziałam (w przenośni), że niebo jest zimne.
Nie zastanawiając się nad tym w ogóle. To "wiedzenie" było instynktowne.

Mogłam mieć z pięć lat jak pojechałam pierwszy raz nad morze.
Było późne popołudnie jak tam dotarliśmy i tato od razu zaprowadził mnie nad to morze. Po drodze wciąz przystawał i powtarzał: "widzisz? widzisz?"
Złościłam się bo nic nie widziałam, bo to co on mi pokazywał to dla mnie wciąż było niebo.

Blue_Light_Colorz_PDT_02

Dopiero gdy minęliśmy pagórek zobaczyłam koniec piasku i bezkres. Stałam z rozdziawioną gębą i oczami, a mój zwariowany tata porwał mnie na ręce, pobiegł do owego morza i zanurzył mnie w wodzie.
Zamknęłam oczy i z wielką satysfakcją pomyślałam, że tak, że miałam rację, że niebo jest zimne...

Chociaż po tym jak zobaczyłam granicę morza z piaskiem to przecież już wiedziałam, że to woda.

Think

illunga

Mnie też frunęło

Bardzo wcześnie rano, silna ekipa jadąca na wesele kolegi. Na środku drogi wielka torba foliowa. W odległości 10m przed samochodem, rozwinęłą skrzydła i odleciała. Tylko ja wrzeszczałam. Reszta towarzystwa od początku wiedziała, że to łabędź Brick wall

Drugi przykład - też samochód: końcówka bardzo długiej trasy, lato i wściekła letnia burza. Przed wieczorem. Po burzy już kompletnie ciemno. Nieprzytomnie zmęczona, nagle widzę całe girlandy świateł po obu stronach drogi. Jest ciemno i jadę prosto w to coś. Ale ciągle nie mam pojęcia co ja widzę. To był tył artystycznie oświatlonego przez kierowcę TIR-a. Oczy widziały jedno, a mózg kompletnie nie przyjmował tego do wiadomości

Indian Summer

Baardzo ładna ta historia z zimnym niebem...Masz dar opowiadania, bo niemal widziałam jak Twój Tata biegnie z Tobą na rękach do morza....Fajnie,że czasem tak się miesza rzeczywiste z nierzeczywistym, przeczucie z prawdą...magicznie...

lulka

lulka

letnisztorm

Moja mama zawsze widziała i widzi inaczej niż inni, zamiast kota zająca, w miejscu cieni ludzi. Inna perspektywa może dlatego że od dziecka widzi tylko jednym okiem.

Ostatnio w pracy wychodzę na korytarz a koleżanka lat 62 pomyka w super koszulce z czachą, jakieś wkoło kwiatki koraliki itp. Zaparła się że to nie jest czaszka i stwierdziła, że obie z siostrą jesteśmy szurnięte bo na 50 osób w firmie tylko my dwie na tej koszulce widzimy czaszkę.

Think

ribka_pilka

Indian Summer

wawi

wiesz, Lu, co jest przezabawne?
dwoje ludzi, zupełnie normalnych ludzi, patrzy na to samo, a widzi zupełnie co innego..

nasze oczy lubią robić psikusy.. jeśli do tego włączy się mózg, który z reguły widzi to, co chce zobaczyć..
.. walimy głową w słup na środku chodnika..

a tak wogóle- to wiosna, prosze Pani.. wiosna..

flykiller · Gość