po 30-tce

Kewa

Brawo Donek! Prawie jakbym Gombrowicza czytała Applause

Najgorsze na świecie są "oczywistości". "Oczywistości" zaślepiają i zwalniają od myślenia: bo Polska, dla Polski, bo symbol, bo Bóg, bo świętość.. Myślący człowiek konstatuje wszystkie zastane oczywistości i dopiero gdy je odczaruje, gdy przeżuje wszystko, gdy wszystko podważy, to staje się świadomym siebie, zdolnym dokonywać wyborów, wolnym obywatelem.
Ale co ja tam, co mi tu i po co?

Poldek, chodziło oczywiście o agresywny atak Niesiołowskiego na kamerującą go natrętnie dziennikarkę.

Kilo OK

Oj tam oj tam
To przecia guru glusia

Pochodzenie O-Ren Ishii

Gość

Gość

na deser zagadka. Kto to powiedział?

„(…) A jeśli idzie o zachowania i przeszłość to myślę, że warto, żeby ludzie wiedzieli jaki był i co mówił obecny nasz premier Tusk. I nie piszę tego wspomnienia żeby człowieka pognębić, bo przecież nie jemu jednemu zdarzyło się powiedzieć coś nie tak jak trzeba. Może i nawet dziś tak nie myśli będąc premierem i zabiegając o prezydenturę, może wyrósł z tej piramidalnej głupoty, taką mam nadzieję i wątpliwości.
Otóż w 1992 roku, po powrocie z Libii zaprosił mnie do siebie dyrektor jednej z firm, mającej kontrakt w Libii. A że zżyliśmy się i uważaliśmy się za przyjaciół, to zaprosił mnie do siebie do Gdańska. Było to tuż po upadku rządu Bieleckiego i Zarząd Główny Związku Kaszubów Polskich robił drugi Kongres Kaszubski. Przyjaciel jako biznesmen sponsorował ten Kongres, gdyż czuł się Kaszubem, a wtedy była moda na sponsorowanie, gdyż prawie wszystkie zarządy główne były biedne jak myszy kościelne. Więc ten mój przyjaciel otrzymał zaproszenie na dwie osoby i to w pierwszym rzędzie.
Nie byle jaką sensację wywołała moja gęba, znana wtedy z telewizji. Więcej robiono nam zdjęć niż siedzącym w prezydium. Donald Tusk był wtedy wice przewodniczącym Zarządu Głównego i miał oczywiście programowe wystąpienie. Cała impreza odbywała się w domu technika w Gdańsku przy ulicy Ratajskiej 6. Głos zabrał pan Tusk 13 czerwca, mówiąc tak:
„Moje wystąpienie ma charakter programowy, by rozpisać go na kierunki działań i wcielać w życie, nosi to wystąpienie tytuł Pomorska Idea Regionalna jako zadanie polityczne”
Przedstawił w nim swój program pełnej autonomii dla Pomorza (Kaszub), które powinno posiadać, nie tylko własny rząd, ale własne wojsko i własne pieniądze.
Słuchałem osłupiały, czy on mówi to poważnie, czy też za chwilę powie, że żartował. Mój przyjaciel z tytułem doktora kazał mi bym go mocno uszczypnął, bo może śpi i śni mu się ta mowa. Ale to było poważne, nie żaden żart czy sen. Na taką mowę ksiądz profesor Janusz Pasierb i posłowie Szablewski i Feliks Pieczka, szefowie Wielkopolan i Górnoślązaków, oraz wielu innych delegatów wyraziło swe oburzenie. Oni nie widzieli Kaszub inaczej jak w Polsce, jak i Polski bez Kaszub. Poseł Feliks Pieczka wskoczył na estradę do mównicy i powiedział:
„Oddzielenie Kaszub od Polski byłoby nie tylko przestępstwem wobec racji stanu, ale i wobec interesu Kaszub”.
Przypomniał słowa hymnu kaszubskiego: „Nie ma Kaszub bez Polonii, a Polonii bez Kaszub”. Zrobiło się duże zamieszanie i wszyscy, którzy zabierali głos po Tusku w ostrych słowach potępiali mówcę, a niektórzy pytali się, czy dobrze się czuje.
Mój przyjaciel, Kaszub z krwi i kości, nie mógł ochłonąć z wrażenia, że coś takiego mógł mówić Kaszub. Wiele osób długo nie mogło się uspokoić i wracało do tego, co usłyszeli od Tuska. Nic też dziwnego, że przewodniczący Rady Naczelnej Stronnictwa Narodowego w dokumencie, sygnatura akt VI NS rej.E.w.p.206, Kartuzy 22.VI.2005 rok, zadał takie pytanie:
„Czy człowiek, który od wielu lat wykazuje działanie na rzecz dezintegracji Polski i narodu Polskiego może być premierem i kandydować na prezydenta? Gdzie i po co Polskę zaprowadzi” (…)”

Tutaj naoczni świadkowie:

http://www.youtube.com/watch?v=-edEje0BkCU&feature=player_embedded#!

No cóż.

art36

Gość

I zaśpiewa sobie słowami kłamstwa ten który wie, a myśli że inni nie wiedzą; rim tim tim, ram tam tam, kto ja jestem nie wiem sam.

A ten ktory słuchał uważnie słów onego powyższy cytat mu w oczy wypluje:
„Nawet do biednego sznura od polskiego złotego rogu nie ma prawa ten najeźdźca. Kto na ziemię ojczystą, chociażby grzeszną i złą, wroga odwiecznego naprowadził, zdeptał ją, splądrował, spalił, złupił rękoma cudzoziemskiego żołdactwa, ten się wyzuł z ojczyzny. Nie może ona być dla niego już nigdy domem, ni miejscem spoczynku. Na ziemi polskiej nie ma dla tych ludzi już ani tyle miejsca, ile zajmą stopy człowieka, ani tyle, ile zajmie mogiła”.

A przemyśleń onego spisanych z zażenowaniem czytając:

"POLAK ROZMAMŁANY

Polskość jako zadany temat...Wydawałoby się: tylko usiąść i pisać. A tu pustka, tylko gdzieś w oddali przetaczają się husarie i ułani, powstańcy i marszałkowie, majaczą Dzikie Pola i Jasna Góra, dziejowe misje, polskie miesiące, zwycięstwa i klęski. Zwycięstwa?
Jak wyzwolić się z tych stereotypów, które towarzyszą nam niemal od urodzenia, wzmacniane literaturą, historią, powszechnymi resentymentami? Co pozostanie z polakości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych rojeń?
Polskość to nienormalność - takie skojarzenie narzuca mi się z bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu. Polskośc wywołuje u mnie niezmiennie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie co jeszcze wrzuciły na moje barki brzemię, którego nie mam specjalnej ochoty dźwigać, a zrzucić nie potrafię (nie chcę mimo wszystko?), wypaliły znamię i karzą je z dumą obnosić. Więc staję się nienormalny, wypełniony do granic polskością, i tam, gdzie inni mówią człowiek, ja mówię Polak; gdzie inni mówią kultura, cywilizacja i pieniądz, ja krzyczę Bóg, Honor i Ojczyzna (wszystko koniecznie dużą literą); kiedy inni budują, kochają się i umierają, my walczymy i giniemy. I tylko w krótkich chwilach przerwy rozważamy nasz narodowy etos odrobinę krytyczniej, czytamy Brzozowskiego i Gombrowicza, stajemy sie normalniejsi.
Jest jakiś tragiczny rozziew w polskości - między wyobrażeniem a spełnieniem, planem a realizacją,. Jest ona etosem pechowców, etosem przegranych i jednocześnie niepogodzonych ze swą przegraną. Wolność jest w nim wartością najwyższą - [----] [Ustawa z dnia 31 VII 1981 r O kontroli publikacji i widowisk, art. 2 pkt 6 (Dz. U. nr 44 poz. 204)] porywa się na czyny wielkie z mizernym zwykle skutkiem. Polskość w rzeczy samej jest nieadekwatną do ponurej rzeczywistości projekcją naszych zbiorowych kompleksów. Piękniejsza od Polski, jest ucieczką od Polski tej na ziemi, konkretnej, przegranej, brudnej i biednej. I dlatego tak często nas ogłupia, zaślepia prowadzi w krainę mitu. Sama jest mitem.
Tak, polskość kojarzy się z przegraną, z pechem, z nawałnicami. I trudno, by było inaczej. "Czym jest nasze życie?" - pisał Andrzej Bobkowski w Szkicach piórkiem (ile w nich trafnych uwag o polskości[w]). - Nawijaniem na kawałek tekturki krótkich kawałków nitki bez możności powiązania ich ze sobą. Gdzie mam szukać metryki urodzenia mojego dziadka? Gdzie odnaleźć ślad prababki? Do czego przyczepić cofającą się wstecz myśl? Do niczego - do opowiadań, prawie do legend tego kraju, który wynajął sobie w Europie pokój przechodni i przez dziesięć wieków usiłuje urządzić się w nim z wszelkimi wygodami i ze złudzeniem pokoju z osobnym wejściem, wyczerpując całą swą energię w kłótniach i walkach z przechodzącymi. Jak myśleć o urządzeniu tego pokoju ładnymi meblami, bibelotami, serwantkami, gdy błocą ciągle podłogę, rozbijają i obtłukują przedmioty? To nie jest życie - to ciągła tymczasowość życia motyla i dlatego w charakterze naszym jest może tyle cech przypominających tego owada. Jakim cudem mamy być mrówkami?"
Gdy spisuję te luźne uwagi, czuję w każdym momencie, że coś umyka, że z wielkim trudem formułuję nawet banalne myśli. Refleksja zniekształcona jest nastrojem, emocją, a i te są zmienne. Bo choć polskość wywołuje skojarzenia kreślone przez historię, jest ona także przecież dzianiem się, jest niepewnym spojrzeniem w przyszłość. I szarpię się między goryczą i wzruszeniem, dumą i zażenowaniem. Wtedy sądzę - tak po polsku, patetycznie - że polskość, niezależnie od uciążliwego dziedzictwa i tragicznych skojarzeń, pozostaje naszym wspólnym świadomym wyborem."

U la la, ja pierdziu.

Pochodzenie O-Ren Ishii

Gość

Kewa

Kewa

Gość

Kewa

Jayin

Nigdy nie zrozumiem tej polskiej nienawiści wobec siebie nawzajem.

Można się krytykować nawzajem, nie lubić, ironizować - ale tak z jadowitością i niekulturalnie o innych? Eeee... d'oh!

Jak ta Polska ma się budować i rozwijać, jak sami Polacy nie potrafią konstruktywnie i z kulturą o sobie...? Think

Inna sprawa - co do tych "magicznych" 67. Jakakolwiek partia teraz nie byłaby u władzy - nie byłoby szans na nie podjęcie takiej decyzji ws. emerytur. Można by było też rozważyć opcję likwidacji emerytur - jeśli nie wydłużenie wieku. Bo niby z czego mamy je dostawać? Z wyższych podatków? Nowych podatków?

W Niemczech np. mówi Instytut Gospodarki: „Jeśli wziąć pod uwagę obecną średnią długość życia oraz spadek liczby urodzin w Niemczech, podwyższenie wieku emerytalnego do 70 lat będzie z czasem konieczne”

Podejrzewam, że i w Polsce za jakis czas nas to czeka. Tym bardziej, że sama Komisja Europejska coś tam przebąkiwuje o ujednoliceniu tego wieku emerytalnego i sukcesywnym "zrównaniu go" do 70 lat we wszystkich krajach członkowskich.

Ciekawa jestem więc nieco, skoro obecna ekipa zbiera baty za 67, to co czeka kolejnych rządzących, którym przyjdzie się zmierzyć za ileś tam lat z 70-tką? I kto wtedy będzie musiał podejmować takie decyzje?

Chociaż możliwe, że gdyby zastosowano lubianą w naszym kraju spychologię - to niepopularna decyzja przeszłaby na konto następnego rządu, nie obciążając aktualnego.

Gość

Jayin

Kewa

Referendum w tej sprawie to jak pytanie, czy chcesz być pięknym i bogatym, czy brzydkim i biednym. W tym kraju ludzie czasem nawet nie wiedzą, czy u nas jest Sejm, czy Senat?

Po to jest demokracja i po to naród wybiera swoich reprezentantów, żeby podejmował w imieniu narodu kluczowe decyzje. Decyzja została podjęta i kropka.

Gość

flykiller · Gość

I nie przeszkadza Wam to, że to Wy (my) mamy płacić, swoim zdrowiem, swoimi pieniędzmi, za błędy - przecież nie tylko tej konkretnej - ale wszystkich poprzednich ekip rządzących, a może i za błędy rządów innych krajów europejskich? Czujecie się współwinni? Współodpowiedzialni?
Niby rozumiem wyższą konieczność, ale nie taka była umowa społeczna, kiedy rozpoczynaliśmy pierwszą w życiu pracę. Nie chcę być kozłem ofiarnym ludzi, których ta reforma nie obejmie lub/i którzy, z uwagi na swoją pozycję, nigdy nie odczują jej skutków.

Gość