po 30-tce

lulka

A ja zupełnie nie rozumiem dlaczego mam pisać o czymś innym niż myślę i palnuję?
Owszem, też znam różne trudne sytuacje i byłam ich świadkiem. No i co?
Mojego myślenia to nie zmienia. Życzę swoim rodzicom dużo zdrowia, fizycznego i psychicznego. I mam nadzieję, że ich jakieś straszności nie spotkają. Owszem, zdaję sobie sprawę, że mogą.
I myślę, ze jednak mnie stać na to żeby sobie z tym poradzić.
Asekuracja zaś - akurat w tym temacie wydaje mi się nie na miejscu.
Moja własna!
Nie potępiam nikogo kto myśli inaczej bo i nic mi do tego.
Nie zamierzam również zmienić swojego własnego zdania dlatego, że to byłoby bardziej trendy? Mniej naiwne? Bardziej życiowe?

Jeszcze raz powtarzam - pisze o 4 przykazaniu i moich rodzicach.
Jestem w stanie zrozumieć trudną sytuację innych i to jakie życie bywa skomplikowane.

I to tyle w tym temacie.

Seeni

lulka

Mati.

bardzo mi przykro z powodu Twojej mamy
mam nadzieję, że moja sytuacja będzie inna
wiem tylko, że cokolwiek się stanie nie oddam rodziców
i zrobię wszystko co będę mogła, żeby im pomóc
na szczęście nie jestem sama

a castingi zasadniczo to w dupie miewam
piszę co czuję
kropka

letnisztorm

Wydaje mi się że wiele wzorców przekazują nam rodzice, jeżeli oni w przeszłości dbali o swoich rodziców to i my będziemy to robić.

Seeni

No dobra... Angel

zagalopowałam się. I przepraszam.
Ja zwyczajnie wiem ( trochę) jakie to jest trudne. Nawet technicznie. Nie można tak sobie rzucić pracy, no chyba ze ktoś jest rentierem i ma dużo kasy. Opiekunka z Przychodni bierze nawet stówę za godzinę, z czarnobrewymi ukrainkami, które są tanie jest ten problem, że muszą czasowo wyjezdżać do siebie. Pampersy idą na tony, załatwienie transporu do przewozu graniczy z cudem a niestety nie każdego chorego daje sie przetransportować np taksówką. Do tego dochodzą odleżyny, konieczność godzinnego ostukiwania, konieczność samodzielnego robienia lewatyw, załatwienia podnoszonego łóżka, przebudowania mieszkania, podnoszenia ponad 100 kilogramów wagi przy zmianie każdego pampersa itd, itp.
To właśnie jest życiowe.

Garfield

Ron

No właśnie. Ci wierzący, religijni to mają w życiu zasadniczo łatwo. Oni nie muszą kombinować jak konie pod górę.

Czegoś tam żąda od nich ich Dobry Bóg, który zasadniczo nie tłumaczy dlaczego czegoś tam żąda. Jak nie tłumaczy to się z Dobrym Bogiem nie dyskutuje tylko robi to chce Dobry Bóg i już. Słowo daję znam jednego gościa, co podczas przerwy śniadaniowej modli się przed posiłkiem, a jak ktoś się skarży, że rodzic jest zasadniczo toksyczny lub tylko kłopotliwy to on się rozgląda zdumiony i mówi - jak to? przecież to ojciec/matka. Znaczy się, że się nie analizuje stosunków, czy powinności tylko czci. W głębi duszy to chyba mu w brygadzie wszyscy zazdrościmy trochę.

Garfield

Mii

Seeni

Garfi- masz malutkie dzieci.... Nastolatka to stworzenie dziwaczne strasznie. Nawet gdybyś na każdym kroku jej udowadniał, jak bardzo jest dla Ciebie ważna i jak wiele warta i tak przejdzie okres w którym:
a) będzie przekonana, że została adoptowana a jej biologiczny ojciec był satanistą/perkusistą/badaczem Arktyki
b) uzna, że jest nic nie warta, ma za grube nogi i nikt nigdy jej nie pokocha
c) świat nie będzie jej rozumiał i będzie się czuła wyalienowana.

Z wiekiem to przechodzi, ale mam wrażenie, że między 12 a 14 rokiem życia nastolatce można wmówić niemal wszystko.

letnisztorm

Trudny, trudny bo czy w przypadku braku więzi i wzorców można zostawić tych ludzi bez opieki ?

Malena

Znam chłopaka, który aby opiekować się matką po wylewie zostawił w jednym mieście żonę, dzieci, pracę i przeprowadził się do rodzinnego miasteczka.
Znam dziewczynę, która rzuciła studia za granicą i wróciła, aby opiekować się babcią.
Znam małżeństwo z trójką dzieci, które przeprowadziło do siebie najpierw jednych, potem drugich rodziców.
Oni mówią, że było warto, że gdyby mieli to powtórzyć zrobiliby to jeszcze raz.
Znam ludzi, który oddali swoich bliskich do domów opieki i do dzisiaj nie mogą się z tym uporać.
Nie wiem, jakie rozwiązanie jest najlepsze. Mam nadzieję, że kiedy trzeba będzie postąpię tak, jak wierzę, że warto postąpić.

Seeni

Garfield

Seeni

Garfield

Seeni

Eeee...będziemy sie przekomarzać?? Mojej młodszej wystarczy kilka chwil, ze starszej trzeba wszystko wyciągać wołami i kilka minut rozmowy niczego nie da.
W ogóle uważam, że dzieciom trzeba poświecać dużo więcej czasu niż kilka minut rozmowy codziennie- szczególnie tym starszym.

Nie można być jednocześnie perfekcyjna matką, żoną, córką, pracownikiem, gospodynią domową. Zawsze to jest kwestia wyboru, co jest dla nas najważniejsze.

Postaram się zrobić wszystko co możliwe, żeby być z rodzicami wtedy kiedy będą mnie potrzebować. To nawet nie tak, że czuję, ze jestem im to winna. Zwyczajnie i po prostu kocham ich obydwoje.
Uważam też, że często opieka nad starszą osobą, chociaż niewątpliwie trudna, możliwa jest do pogodzenia z całą resztą ról jakie narzuciło nam życie.
W każdej jednak sytuacji kiedy dojdę do przekonania, że taka opieka powoduje, że notorycznie zaniedbuję swoje córki wybiorę właśnie je.
Taka jest zwyczajnie moja hierarchia wartości.

slepa i brzydka

nie widze zadnego problemu w mieszkaniu ze starszym czlowiekiem pod jednym dachem. przezylam to i wiem czym to pachnie (w doslownym tego slowa znaczeniu). i dlatego wiem, jak bede starala sie w przyszlosci zorganizowac siebie i rodzine wobec starosci bliskich. nie jest lekko patrzec, jak czlowieka nachodzi demencja starsza. nie tylko on nie poznaje nas, ale rowniez my nie widzimy juz w bliskim tej samej cioci, babci, wujka. uwazam jednak, ze nalezy to przezyc, bo choc starosc sie Panu Bogu nie udala, nie nalezy opuszczac tych, ktorzy kiedys opiekowali sie nami. trzeba po prostu przyjac do wiadomosci, ze taka jest kolej rzeczy i nie poddawac sie.

na swoja starosc pracujemy cale zycie, i nie mam tu wcale na mysli zdrowego, badz nie, stylu zycia, ale sposobu w jaki odnosilismy sie do bliskich, od ktorych mozemy sie kiedys stac zalezni. dobrze jest tak wypracowac sobie relacje z najblizszymi, aby w przyszlosci byly silne i zeby chociaz one byly "zdrowe". w przypadku choroby oczywistym jest, ze jednak najlepszej opieki udziela w szpitalu. problem tylko polega na tym, ze w naszym spoleczenstwie granica pomiedzy staroscia, a choroba jest bardzo cienka. nie mamy do wyboru instytucji, ktore pomagaja w opiece na starszym czlowiekiem, ktorych choc troche niedolezny, nie jest jednak chory.

uwazam, ze nalezy sie wspolnie opiekowac starszym czlowiekiem. tak sie okazuje szacunek starszym, najlepiej widac to w obrebie wlasnej rodziny. wiem, nie zawsze sa sily, miejsce... czasem nasze dorosle zycie, jest poukladane w taki sposob, ze trudno dorzucic kolejna pozycje do grafika. warto jednak pomyslec o tym zawczasu, przeciez starosc, choc zaskakujaca, nie przychodzi jednak niespodzewanie.

edit: jesli chodzi o wstep do wypowiedzi... nie widze moralnego problemu, bo faktem jest, ze opiekowanie sie starszym czlowiekiem wiaze sie calym mnostwem uciazliwosci.