po 30-tce

Gość

Szklanka jest do połowy pełna lub w połowie pusta, więc może nie ma co narzekać? Patrząc z perspektywy lat, co drugie święta uważam za udane. Dzisiaj wydaje mi się, że lepiej by było gdybym spędził ten dzień sam. Bez tej nerwówki, że "trzeba zdążyć przed pierwszą gwiazdką", nietrafionych prezentów, a na zakończenie wieczoru: "nie pij tyle".
Ten szczególny dzień, nie jest mój, jest rodziny i rodzina mi go w pewnym sensie zabiera. Trzeba się podporządkować niewolniczej pracy przy sprzątaniu, gotowaniu, skrobaniu ryb itp., a kto się nie chce podporządkować to najwyraźniej wróg ojczyzny i wszystkiego co dobre.
No i jak tu nie kochać Świąt? Angel

Gość

No właśnie tylko w rodzinie możesz mieć takie dylematy. Każda inna wspólnota da Ci po prostu kopa w dupę i będziesz dywagować poza nią. Ale doskonale rozumiem - KAŻDA PRACA JEST MĘCZĄCA. Brick wall

Gość

Od kilku lat spędzamy święta osobno, właśnie z powodu braku szczęścia oraz nadmiaru wspólnej udręki, której nie dało się już nie widzieć. I nie jest to smutna historia. Kochamy się wszyscy, ale nie umieliśmy być razem przynajmniej zgodni. I w końcu zdecydowaliśmy, że dość. Czy jest lepiej ? Na pewno spokojnie, trochę każdemu głupio, że nie jest nieszczęśliwy z tego powodu, bo przecież święta TRZEBA spędzać z rodziną.
Znam rodziny, które potrafią być naprawdę razem w tym czasie, zarazem jest tam luz, lubią być ze sobą, cieszą się tym. Moja nie potrafi.
Być może Ci co nie mają nikogo kto im powie "nie pij tyle" chcieliby i tej nerwówki i całej tej bezsensownej przedświątecznej napiętej atmosfery, a ci drudzy świętego spokoju. Tak czy inaczej, wg mojego widzenia świata jest wybór. A każdy ma swoje plusy dodatnie i plusy ujemne

.

Gość

Najbardziej radosne Święta przeżywałam jako dziecko, co wydaje się dość oczywiste. Dzieci nie uczestniczą w procesie świątecznych przygotowań na zasadzie przymusu i konieczności, a jako chętna i ciekawa siła wspomagająca (o ile ta sterroryzowana magią świąt dorosła część rodziny toleruje pałętających im się pod nogami "pomocników"). Oczekiwanie na pierwszą gwiazdkę (i prezenty! prezenty!) było nieznośnie... ekscytujące. A potem ekscytujące było przysłuchiwanie się rozmowom doroslych (w mojej rodzinie dzieci zawsze stanowily znikomy procent) przy świątecznym stole, nawet jeśli niewiele się z nich rozumiało i ekscytująca możliwość zbliżenia się do dorosłego świata w ramach np. niepedagogicznego zezwolenia na umoczenie dzioba w kieliszku wina. Jak wszystko w dzieciństwie - Święta były świeże, nowe, barwne i intensywne. Jak wszystko, z biegiem lat, płowiały, ewoluując w stronę świątecznego terroru (chociaż wiem, to kwestia podejścia - dla niektórych to ciągle magia).
Obecnie wybór, o którym wspomniano wyżej, został znaczaco zredukowany, tak jak w naturalnych procesach życiowych zredukowała się, od zawsze niezbyt liczna, moja rodzina. Jeszcze się staram, dla mojej Matki, by te dni różniły się czymś od innych, ale, choć przygotowania świąteczne w tym roku ograniczyły się z mojej strony do własnoręcznego ulepienia pierogów (gigantyczny wysiłek

), i tak, mam wrażenie, kosztowały mnie zbyt dużo czasu i zachodu. Modyfikacji uległa też tradycja świątecznych śniadań. Obie nie lubimy jeść przed południem, nadto Matka ma zwyczaj błyskawicznego pochłaniania mikroskopijnej kanapki, by z czystym sercem dorwać się do kawy (pół szklanki fusów) i dwóch papierosów. W tej sytuacji tradycja świątecznych śniadań została wyparta przez tradycję - daleko bardziej satysfakcjonującą - świątecznych kolacji. Jeśli to wszystko kiedyś się skończy zgodnie z naturalnym biegiem wydarzeń, pewnie będę żałowała, tak jak się zawsze żałuje nieodwracalnego braku czegoś, co stanowiło fragmenty tego, czym się stawaliśmy, czym byliśmy i jesteśmy, ale też, znajac siebie, odczuję ulgę. Że już niczego nie muszę.

Gość

P.S. Brakuje mi (w ogóle, ale szczególnie w takich chwilach) na forum Seeni i Jej niespożytej witalności, tego, jak pisze z entuzjazmem o pieczeniu pierniczków, dekorowaniu mieszkania i prezentowym szaleństwie. Nie, żeby by to było jakoś szczególnie zaraźliwe i motywowało mnie do pieczenia pierniczków, ale dla zachowania równowagi.

Gość

No cóż, to świadczy o dwóch rzeczach. Po pierwsze jak ważna jest rola kobiety jako strażniczki wartości rodzinnych i tradycji. Po drugie, jak bardzo kobiety w dzisiejszych czasach się zdegenerowały. Jeszcze chwila i kobiety będą nikomu do niczego niepotrzebne. Mnie to zasadniczo nie wzrusza może z wyjątkiem owego smutku, gdy upada legenda. No dobra, jest jeszcze złość na marudzenie kobiet jaki to mają ohydny los, podczas, gdy w porównaniu ze swoimi prababkami żyją w raju.

No i niestety od tego dobrostanu całkiem im się w dupach poprzewracało. A to takie banalne. Brick wall

Gość

No wiem. Marudzenie starego pierdziela o tym jak to świat za ich życia zszedł na psy też jest ohydnie banalne. Z tym, że to akurat się nie zmieniło.

Gość

Zdegenerowały...
Interesująca retoryka.

Gość

Zasadniczo adekwatna, znaczy się, generacja do bani. Think

A Seeni nie może obecnie z nami poplotkować, bo właśnie ogląda buty firmy Paris Texas.

Gość

Wydaje mi się, że z roku na rok święta są coraz bardziej oderwane od religii. To wpływa na brak jakiegoś sensu świąt, bo co tu świętować, dni wolne od pracy? Pamiętam, że dawniej chodziliśmy całą rodziną na pasterkę (oprócz babci, którą nogi bolały - dziś wiem, że musiała być niemożebnie zmęczona przygotowaniami do świąt), jakie to było ekscytujące o północy iść do kościoła, po skrzypiącym pod butami śniegu. Właśnie, śnieg, kiedyś był. Not talking

Gość

o boże, banda starych pryków marudzących jak to kiedyś było lepiej

sir Francis Drake

kiedyś to było https://youtu.be/WaVu2scQjeI?t=357, nie co, to teraSS!

Gość

Gość

Gość

Z całym szacunkiem ale to manifest samotnej, skrajnej egoistki.

Zresztą nieprawdziwy, bo jakieś role grasz całe życie. Poczynając od ukochanej córeczki tatusia (mamusi), uczennicy, studentki, (żony, matki), pracownicy, szefowej, emerytki, (ukochanej babuni) (w nawiasach - raczej nieprawdopodobne). I w każdej z tych ról czasami nawet skrajna egoistka musi iść na najczęściej daleko idące kompromisy. Tak naprawdę to pierdy kobiety przegranej życiowo, które mają poprawić jej samopoczucie i ratować wiarę w siebie. Nie łatwiej przyznać, że nie można zjeść ciastka i mieć ciastko. Znaczy się, spieprzyłam sobie życie na własne życzenie i jakoś jeszcze ciągnę. Zasadniczo mogło być gorzej. Think

Gość

jak zwykle, o tym, co myślą i czują kobiety najlepiej wiedzą dziadersi wszelkiej maści

Gość

Gość

Gość

Im większa społeczność tym pewien podział ról jest bardziej potrzebny. Można się wówczas wyspecjalizować i przez to wykonywać swoją rolę lepiej niż gdyby tej specjalizacji nie było. To samo dotyczy reguł, zwyczajów, zasad, które stosujemy. Jeżeli sklep jest czynny w wiosce do 18 to nie powinno się go zamykać o 17:55, bo ktoś może o 17:56 przyjść i pocałować klamkę. Co innego, gdy w wiosce jest dwoje mieszkańców... i tu wracamy do wigilijnych zwyczajów. Co stoi na przeszkodzie, żeby nie czekać na tę pieprzoną pierwszą gwiazdkę, ale zacząć wspólny posiłek wcześniej, czy później, bo może nikt nie jest głodny? Nie mam nic przeciw tradycjom, są nawet fajne i ich celebracja przysparza nawet mnie odrobinę przyjemności, ale nie róbmy z tego "najważniejszej rzeczy na Ziemi". Czytam jak czasami ludzie piszą "nie wyobrażam sobie świąt bez karpia". Nie rozumiem, dlaczego choćby się waliło i paliło, miało urobione ręce po pachy to TRADYCJA! jest najważniejsza. Mnie się wydaje, że najważniejsze są wesołe święta bez względu na to, jak ktoś chce ową wesołość osiągnąć. W tym momencie przypomniał mi się niejaki Pasztet (pisuje tu jeszcze?), który pewnie by napisał, że na tegoroczne święta kupił dobry towar i jarania było na kilka dni

Gość