po 30-tce

bo ja

byłam w kinie na "Pora umierać".
Refleksja 1: starość jest równie egoistyczna jak dzieciństwo
Refleksja 2: moje oczy lubią czerń, biel i odcienie szarości na ekranie
Refleksja 3: poznańskie kino Apollo jest śliczne

katolik

Całkiem niedawno ogladałem "Sztuczną Inteligencje" (nie był to film o blondynkach przyciemniajacych włosy) musze powiedzieć że jest przerazający. Niby nic nowego niby opisuje zwykłe ludzkie zachowania ale przeraża jacy jesteśmy egoistyczni dla świata którego czujemy sie Panami.
Ta apomorfizacja zabawek maskotek czy przytulanek bedących tylko tworem naszego kaprysu jest switnym spojzeniam na realcja człowiek - "maskotki"

Gość

a ja wczoraj zobaczyłem sobie w tiwi ,, Kingsajz,, i poraz kolejny się ubawiłem tekstami
spoko, spoko

jedynie co zazdrościłem to wspinania się po figurze Kasi Figury

spoko, spoko, już mi przeszło

illunga

Film na którym autentycznie się bałam to "Inni". Jakoś tak cały czas myślałam,że przecież to nic, to tylko film, ale chwilami to mi skóra chciała przez głowę zwiać ze strachu. Brrr

Aproxymat

Wiem, wiem, to tylko remake, ale całkiem dobry film skądinąd

jupiter · Gość

No ja zasadniczo to jak Mumia w telewizorze marki Agat leciała to byłem już prawie dorosły.

Natomiast dziwna historia była ze starszą potomką. Jako pięciolatka ze spokojem szachisty oglądała najkrwawsze horrory i nic. Aż kiedyś w "starym kinie" puścili jakiś pionierski horror, o sprzętach domowych, które się zbuntowały i zaatakowały ludzi. Jak taki ohydny odkurzacz rurą zaczął wywijać i tą ssawką jedną panią chciał wciągnąć to dziecko wlazło pod stół ze strachu.

Potem nie chciała sprzątać i oczywiście Czcigodna Małżonka twierdziła, że dziecko ma to po mnie. Blue_Light_Colorz_PDT_21

Echhh...

lulka

Ja się do dziś boję oglądać i czytać horrory.
Córka bała się Gargamela. Potwornie! Jak tylko pojawiał się na ekranie to znikała w drugim pokoju.
Jak czytałam jej bajki to zmieniałam co drastyczniejsze kawałki wymyślając inne rozwiązania. Raz namówiła dziadka żeby jej przeczytał bajkę, którą ja jej wcześniej czytałam. W pewnym momencie przyleciała z płaczem mówiąc, że dziadek nie umie czytać.
Syn pozornie nie bał się niczego, a raczej skryty był. Gdy już miał ze dwanaście lat wzięło mnie na opowiadanie o ufo. Tak się rozwinęłam, że gadałam niemal do północy (wcale to straszne nie było). Syn słuchał z rozdziawionymi ustami. Skończyłam, a on dalej siedzi i się nie rusza. Po moich namowach by szedł spać stwierdził, że on sam nigdzie się nie ruszy.

Ale wracając do tematu - po tym ruskim romansidle, które przeczytałam Rosja owładnęła mnie dokumentnie. Kupiłam sobie film "Lecą żurawie", który mgliście pamiętam z dzieciństwa. Tzn. pamiętam, że był piękny, smutny i dział się na Uralu (chyba). Nie mogę się doczekać kiedy przesyłka do mnie dotrze.

illunga

Rosjańskie filmy też pamiętam z dzieciństwa. Te lecące żurawie to tylko tytuł gdzieś mi majaczy. Ale pamiętam jakiś taki wojenny ( oczywiście tytuł sobie paszoł gdzieś) o kobiecym oddziale, który wraz z dowódcą przedzierał się przez jakiś las. I wszystkie kobiety po kolei ginęły. Na koniec został dowódca, który w finałowej scenie wraz z synkiem jednej z tych dziewczyn, stoi po wojnie już, przed tablicą ( chyba) upamiętniającą ten oddział.
Za mała byłam,żeby rozumieć więcej, niż to co widziałam na ekranie. A to co widziałam bardzo mnie poruszało. To było takie niesprawiedliwe,że przeżył tylko ten jeden człowiek

Dziecinne oglądanie dorosłych filmów

Aproxymat

"Tak tu cicho o zmierzchu" (miało to chyba też alternatywny tytuł, mniej poetycki, "Snajperki").

No to jeszcze "Opowieść o prawdziwym człowieku" mi się przypomniała od razu

lulka

Aproxymat

W sumie - coś o ptactwie

To bardzo rosyjski dialog zresztą. kojarzy mi się od razu z "Końskim nazwiskiem" (Czechow o ile się nie mylę to napisał)

ribka_pilka

" Lietiat żurawli" Tatiana Samoiłowa (o ile dobrze pamiętam) w roli głównej....płakało się za młodu na tym..jak Bobro...no...bóbr...

STALKER · Gość

ribka_pilka

" Tak tu cicho o zmierzchu" to tytuł tego radzieckiego o oddziale kobiecym.

Aproxymat

No przecież napisałem to pierwszy

Nie czytuje się tu już postów administracji

STALKER · Gość

Jest też genialny film POMNI SJOJE IME „Pamiętaj swoje imę „
Bez Oskaru ale Lista Shimdlera to jemu nawet do pięt nie dotasta
Uprzedzam jest bardzo , bardzo „ciężki” moralnie i psychicznie ...
Ja nie oglądam go jus bo mam synka w wieku małego bohaterka i jak pomyśle o tym na swoją osobę to wpadam w koszmarna otchłań.

Często bywam w Niemczech i zastanawiam się skąd to bestialstwo się wzięło w nich ?
Niby nie mają w sobie takich czach krwiożerczych ...
Wojny zawsze byli...
Napoleon pól Europy zawładnął ale nie palił ludzi w piecach ...

illunga

I właśnie dlatego lubie to forum

Bo jeśli pisze, to wiem,że do ludzi, którzy mają podobne doświadczenia i nie muszę sto razy tłumaczyć o co mi chodzi

Tak, to było " Jak tu cicho o zmierzchu".
A film, o którym piszesz Stalker też pamietam. Obozy. I dzieci. Bardzo ciężki. Nie można o nim zapomnieć.
Tak sobie teraz pomyślałam,że oglądająć dziś te filmy, płakałabym na pewno, ale z innego powodu : znając Rosjan, to już nie można by było powiedzieć "to tylko film". Tam mogło zdarzyć się wszystko naprawdę. I to jest takie trudne do przyjęcia.

ribka_pilka

lulka

melpomena

Jeśli chodzi o ciężkie filmy.
Filmu nie polecam. Obejrzałam raz i więcej nie zamierzam.
Jest to japoński film anime, polski tytuł "Grobowiec świetlików" (Hotaru no haka). Oparty jest on na biografii Nosaki Akiyuki. Oparty - gdyż nie do końca tak było jak w filmie.
Akcja ma miejsce w marcu 1945 roku, kiedy to Amerykanie robili naloty dywanowe na Japonię. Min. na Tokio, Osakę i Kobe zostały zrzucone bomby M-69.
Kogo to interesuje, niech sobie poszuka o efektach połączenia tych bomb z drewnianą zabudową ówczesnej Japonii.
Tak sobie też pomyślałam, czy to właśnie nie o te naloty chodziło w filmie "Pearl Harbour" - oczywiście historia z innej strony opowiedziana.

Jak już wspomniałam, film animowany, ale mimo to wstrząsający, ponieważ jest o umieraniu dzieci.