po 30-tce

Pasztet

A tak swoją drogą, na ten durny temat o Maryi w Bogurodzicy i Lamencie można napisać tak wiele różnych śmiesznych historii, że nauczyciele powinni się cieszyć, że ktoś (jeśli zachowuje kryteria formalnej poprawności) napisze co rzeczywiście myśli, a nie co powinien myśleć (bo to wyjątkowo odrażający zabieg na mózgu).

lena

melpomena

Gość

Ja opiszę jaki mieliśmy przypadek z synem, a mianowicie gdy syn był w ósmej klasie żona wysłała syna na prywatne korepetycje. Gdy były jakieś próbne egzaminy końcowe syn te egzaminy zdał bardzo dobrze/ więc korepetycje przydały się/ i wychowawczyni podsumowując i czytając oceny, gdy doszła do syna, stwierdziła że nieźle musiał ściągać, bo napisał dobrze. Ten się postawił i powiedzieł, że nie ściągał, bo i tak nie było jak, pani go jeszcze bardziej zdołowała, a gdy wrócił do domu w rozmowie z żoną popłakał się, bo go pani tak potraktowała.

Trzeba tu napisać, ze donosiciele z klasy nie donieśli pani, ze syn chodzi na korepetycje.
Traf chcial, ze zaraz była wywiadówka i poszła żona na wywiadówkę. Przy całej klasie żona potocznym językiem ,,zjebała,, wychowawczynie, że jak mogła tak potraktować syna. Powiedziała, ze syn chodzi od początku roku na korepetycje płatne i stara się jak moze, a pani twierdzi, że się nie uczy i na dodatek ściągał na egzaminach. Zrobiła się na zebraniu awantura, bo pani coś tam odszczekiwała. a żona powiedziała przy wszystkich, że nie życzy sobie takich uwag na temat syna i wyszła z sali. Poszła w nerwach do dyrektora na skargę na wychowawczynią. Gdy wróciła do domu nerwy ją tak telepały, ale była też zadowolona że dowaliła jej przy wszystkich. Ja pomyślałem, ze syn teraz to będzie mieć pozamiatane w szkole, a myślał o technikum, a nie zawodówce. Na drugi dzień żona odebrała telefon z sekretariatu szkoły z prośbą aby przyszła do szkoły. Jechała chyba na ,,klaksonie,, bo myślała że coś się synowi stało. Czekał na nią dyrektor szkoły i wychowawczyni. Po zebraniu chyba też ktoś dyrektorowi opowiedział o zajściu na wywiadówce. Finał był taki, ze wychowaczyni przeprosiła żonę, syna nie, bo nie wypadało. Syn zdał osmą klase nie jako prymus i nie jako ten ostatni, czyli w normie. Pani na koniec roku nie dostała prezentu/a był taki zwyczaj, ze się składali na jakiś prezent/ syn pani dał kwiatka, do technikum zdał z czwartym /chyba bo już nie pamiętam/ wynikiem, a ,,prymusi,, z jego klasy nie dostali się do szkół gdzie zdawali egzaminy. Więc ocenianie prac naszych dzieci jest różne/ można powiedzieć, ze zależy to od nazwiska/ ale czasem warto stanąć po stronie dziecka i bronić go przed nauczycielem. Nauczyciel też musi wiedzieć, że nie jest Bogiem w klasie, czy szkole i że jego praca też podlega ocenie.

pogłoska

pogłoska

Najbardziej subiektywne w ocenianiu jest poczucie krzywdy uczniów.

paj

Kewa

Kewa

pogłoska

Kewa

pogłoska

Kewa

letnisztorm

Moją oceny pracy nauczyciela i jego kompetencji pedagogicznej zatrzymałabym raczej dla siebie. W takiej sytuacji wolałabym raczej popracować z dzieckiem, ale żeby prace napisało jednak samodzielnie.
Nie jestem w stanie sobie wyobrazić że idę z pretensjami do nauczycielki, kiedy praca jest oszustwem.

lulka

Niestety, myślę podobnie jak Sztormi.
Mimo iż przeżyłam wiele "niesprawiedliwości" wychowując dwoje dzieci.
Owa "niesprawiedliwość" to część życia od której w późniejszym wieku się nie ucieknie.
Poczucie krzywdy powinno budować, a nie je pogłębiać.
A myślę, że mimo chwilowej satysfakcji (ocena innej polonistki)
to poczucie krzywdy w nim się tylko wzmocniło - w dodatku niesłusznie bo nie on napisał pracę.
Tym bardziej, że jeśli Twój syn Kewo nie jest wybitnym polonistą to satysfakcja będzie jednak po stronie nauczycielki.
No chyba, że córka będzie pisała mu wszystkie wypracowania.

Pasztet

Pasztet

Kewa

Ale Wy nie rozumiecie istoty konfliktu. To nie jest tak, że syn chce się prześlizgać na oszustwie. On wcześniej opowiadał mi o nauczycielce (kolega potwierdzał) same złe rzeczy. Chodziło o interpretacje tekstu, o niesłuszne uwagi (błędy merytoryczne), o tłumienie krzykiem odmiennej od powszechnie obowiązującego kanonu, interpretacji tekstu. Cały czas broniłam nauczycielki,nie omieszkując burknąć do syna: sam tego chciałeś (w nawiązaniu do wzgardzonej przez niego "wrocławskiej czternastki"

). Żeby mnie przekonać uknuli to całe oszustwo kontrolowane. Nie mogę tego nie docenić, bo zawiodłabym własne dzieci. Mówcie co chcecie, ale dzieciom trzeba wierzyć, trzeba w nie wierzyć. I ja tak właśnie robię. Staram się niesprawiedliwość nazywać niesprawiedliwością, niedouczenie - niedouczeniem, a zaufanie - zaufaniem. Dzięki temu nie boję się, że "moja nastoletnia córka zostanie galerianką", a syn sięgnie po narkotyki. No trudno, takie są moje priorytety - dzieci są najważniejsze!

letnisztorm

Jeżeli istotą planu było przekonanie Cię, to się udało . Ale na walkę z nauczycielką lepiej uknuć nowy, żeby nie obrócił się przeciwko synowi.

Kewa