po 30-tce

Formalny

Lektury szkolne przeczytałem "po drodze" - czytając od 6 roku życia wszystko, co wpadło mi do ręki. Mój dziadek w czasie gdy pracował prosił mnie, żebym czytał jemu na głos książki z jego bogatego księgozbioru, a później te, które kupował dla mnie. Pamiętam, że pierwsza, którą czytałem na głos mając 7 lat to był Robinson Cruzoe - piękne przedwojenne wydanie. Potem byłom w Pustyni i w puszczy, Stara Baśń, Trylogia, książki Arkadego Fiedlera, Janusza Meissnera, Karola Maya itd. Lektury szkolne czytałem wśród wielu innych książek pożyczając je z biblioteki szkolnej często nie wiedząc, że są one obowiązkowe. W wieku 10 lat dostałem w prezencie pierwszą książkę Lema pt. Astronauci i "wpadłem" po uszy w literaturę SF.
Po latach zorientowałem się, że nawyk czytania pojawia się od najmłodszych lat gdy dziecko ma wzorce wyniesione z domu. Mój syn, z którym czytałem jego książeczki od najmłodszych lat i wychowywał się wśród roczników czasopism i książek, nigdy nie traktował czytania jako nudnego obowiązku. Teraz sam ma już imponującą bibliotekę powiększającą się czasem tygodniowo o 2 -3 książki. Jednym z pierwszych słów mojej wnuczki było słow "czytaj"...

flykiller · Gość

Kewa

Aproxymat

"Nad Niemnem" - męczyłem się ale nie zaliczyłbym tego do szczególnej katorgi - do rozpaczy za to doprowadzała mnie poezja (dziś nie jestem wobec niej tak surowy), te wszystkie "Jeżeli nie lękasz się pieśni...." i temu podobne pełne patosu strofy, których na dokładkę trzeba było nauczyć się na pamięć a potem deklamować.

Kewa

A, nie, nie wiersze bardzo lubiłam, zwłaszcza Broniewskiego

Teraz tylko żal, że tyle mi umknęło.

Jayin

Deklamowanie i uczenie się na pamięc, to małe piwo. Nie przepadałam za "analizą wiersza" - no bo co poeta miał na myśli? Think

Do dziś pamiętam twórcze popisy moich współklasowych towarzyszy przy okazji wiersza o wdzięcznym tytule "Gnój", autorstwa Staffa. I do dziś też Leopold Staff mi się tylko z tym nieszczęsnym "Gnojem" kojarzy Brick wall

A co do lektur... "Ziemia obiecana" i "Lalka" - to dwie takie, które w szkole mnie nie tyle nudziły, ile jakoś bez radości brnęłam przez kolejne rozdziały. A dopiero ileś tam lat później od nowa je "odkryłam". "Ziemię obiecaną", kiedy mieszkałam w Łodzi, a "Lalkę" - kiedy obejrzałam w końcu cały serial w całości i wróciłam do książki. Zupełnie inaczej te książki dziś odbieram. Ba, lubię je czytać nawet, co jakiś czas... 050

(a "Lalka" ostatnio znowu w TV leci)

Kewa

Jayin

Porczyk? Jako Wokulski? I ja tego nie widziałam?....? aaaaaaaaaaa.... placz

flykiller · Gość

Kewa

nudziarz

Poldek

Lektruy szkolne czytalem mniej wiecej z dwuletnim wyprzedzeniem, za wyjatkiem tych z dotyczacych okresu wojennego w szkole sredniej, bo "zrobilem je jeszcze w podstawowce".
Wiec musialem czytac ponownie, zeby odpowiedziec na durne pytania typu w co byl ubrany bohater X co bylo oczywista strata czasu, ktory moglem poswiecic na polykanie kolejnych tomow.
Aha, Nad Niemnem nie trawie do dzis Think

flykiller · Gość

Kewa

nudziarz

Formalny

Wspomnienie Elegii o śmierci Ludwika Waryńskiego zostało u mnie mocno skażone usłyszeniem tego wiersza w wersji śpiewanej w jednym z kabaretów studenckich na skoczną nutę. Po każdej zwrotce następował okrzyk "i na wesoło!" i potem następowało "tirararara...itd" - wesołe nucenie bez tekstu...
A bardziej serio: poezję ogrpomnie lubiłem, ale niestety tę bardziej nie programową. Dla własnej satysfakcji nauczyłem się całą rolę Hamleta. Umiałem też na pamięć około 2/3 Pana Tadeusza, ale zostałem z niego wyleczony po dialogu z egzaltowaną panią polonistką w szkole średniej. Zastępowała przez dwa miesiące "moją" świetną polonistkę. Gdy wyrecytowałem nieco "po aktorsku" Koncert Wojskiego pani polonistka stwierdziła, że widać moją miłość do strof wieszcza. Odpowiedziałem, że wręcz przeciwnie - znacznie wyżej cenię Norwida i poezję okresu Młodej Polski, a wierszyki Mickiewicza kojarzą mi się z "jeleniem na rykowisku". Pani pedagog z pianą na ustach wpisała mi niedostateczny i uwagę do dziennika, że robię sobie kpinę z wykładowcy i z największego polskiego wieszcza... Na szczęście po powrocie "mojej" polonistki to wszystko zostało anulowane. Moja niechęć do Mickiewicza jednak jeszcze bardziej wzrosła

Jayin

Mickiewicza lubiłam, zwłaszcza za to, że jako patron szkoły zostawał regularnie co roku, w święto patrona, przerabiany przez nas na różne przedstawienia, piosenki, skecze, kabarety i inne musicale

Dlatego też na pamięć znałam (i znam do dziś) sporo utworów. "Pana Tadeusza" prawie całego, chociaż najbardziej kawałek o Wojskim i muchach... Anxious

flykiller · Gość

Nasi wieszczowie czasem mi się mylili i miewałam chwile zawieszenia zastanawiając się, co który napisał.
Niekiedy też plątał mi się "Hymn" Słowackiego z "Moją piosnką" Norwida, oba, zresztą, bardzo ładne...
(...)
Jak puste kłosy, z podniesioną głową
Stoję rozkoszy próżen i dosytu...
Dla obcych ludzi mam twarz jednakową,
Ciszę błękitu.
Ale przed tobą głąb serca otworzę,
Smutno mi, Boże!
(....)
____________________________
(....)
Do bez-tęsknoty i do bez-myślenia,
Do tych, co mają tak za tak - nie za nie,
Bez światło-cienia...
Tęskno mi, Panie...
(...)

lulka

Pierwsza i najważniejsza "Ferdynand Wspaniały".
Jeszcze wówczas nie potrafiłam latać, ale...
On dał mi skrzydła.
I nabawił klaustrofobii.

I chyba tylko tyle.