po 30-tce

Aproxymat · Wysłany: Pią 14:57, 25 Mar 2011 Temat postu:

Przypomina mi to pewną rozmowę w gronie fanów zespołu Bad Religion, przed ich berlińskim koncertem - generalnie sam zespół a także cała otoczka mocno są antyreligijne - a mimo to okazało się, że wielu spośród tych fanów to ludzie wierzący, także katolicy. I jakoś zupełnie nie przeszkadzało im to dobrze się bawić w gronie ateistów, agnostyków, antyklerykałów, przy dźwiękach takiej muzyki. To nawet nie jest kwestia tolerancji czy czegoś w tym stylu. Po prostu jeśli ludzie się nawzajem lubią czy rozumieją, to zupełnie nie ma znaczenia w co wierzą czy w co nie wierzą. Jedni to afiszują, inni nie.
Czy apostazja jest aktem odwagi? A czy w środowisku ateistów aktem odwagi jest np. przyjęcie chrztu albo choćby pójście na mszę? Hmmm...
W ogóle nie wiem czy to podchodzi pod takie kategorie.

Kewa · Wysłany: Pią 15:00, 25 Mar 2011 Temat postu:

Aproxymat · Wysłany: Pią 15:12, 25 Mar 2011 Temat postu:

No ale skąd możemy wiedzieć kto idzie z potrzeby ducha, większej czy mniejszej, skoro tyle wiemy o tym drugim człowieku ile zaobserwujemy, czy sam nam okaże. Kto udaje wierzącego, kto niewierzącego, kto jest z przyzwyczajenia, kto na pokaz, kto jest autetyczny? Jak to w ogóle ujmować w ramy spisów, statystyk?
To są rzeczy niemierzalne. A w dodatku zmienne indywidualnie.
Co właściwie z tego wynika, sam nie wiem.

Jednym potrzebna jest apostazja, innym nie.

Kewa · Wysłany: Pią 15:44, 25 Mar 2011 Temat postu:

lulka · Wysłany: Pią 15:52, 25 Mar 2011 Temat postu:

slepa i brzydka · Wysłany: Pią 15:59, 25 Mar 2011 Temat postu:

padaja pytania o motywacje, dlaczego robic cos, co nie jest wlasciwie nikomu konkretnemu wbrew, co moze (co najwyzej) urazic starszych czlonkow rodziny lub napietnowac dzieci przez okres podstawowki... poniekad rozumiem potrzebe, niepotrzebnie uznawana za akt odwagi, (zwazywszy na fakt, ze wszyscy wszystkich w ogolnym rozrachunku mamy w nosie, i o ile komus nie wiedzie sie zdecydowanie lepiej, to nie zwrocimy wiekszej uwagi na jakies odstepstwo, jakas nowosc). otoz przez wieki krzewilo sie religie i wiare, kiedys nawet bardzo krwawo. byc moze w umyslach gleboko zakorzeniona jest mysl, ze zwrot jest zawsze ten sam - wierny naskoczy w akcie krucjaty na niewiernego, (podobnie jak heteryk obrzuci homo wyzwiskami), i powstaje chec sprzeciwienia sie temu odwiecznemu prawu. rodzi sie jakis bunt, silne odczucie potrzeby... ktore, w obliczu coraz wiekszej spolecznej znieczulicy, jest mi zupelnie obojetne (o ile nikt nie puszcza mi radia maryja przez sciane, ani glosnej muzyki na ten przyklad, ani nie zmusza mnie do ogladania sliniacych sie na ulicy gejow lub parki hetero na ten przyklad). w nosie mam, kto w co wierzy lub nie chce wierzyc (a takze kto z kim sypia lub nie chce sypiac...)

Pochodzenie O-Ren Ishii · Wysłany: Pią 16:02, 25 Mar 2011 Temat postu:

Kewa · Wysłany: Pią 16:04, 25 Mar 2011 Temat postu:

W takim razie mamy w tej kwestii inne poglądy.
Szansę na co dałaś swoim dzieciom poprzez chrzest?
A Święty Mikołaj w kościele wygląda trochę inaczej, niż w bajce i supermarkecie i to jest kolejna hipokryzja, niestety. Ze świętego zrobić pajaca

Edit: To do Lulki było, bo nie przewidziałam wpisów pomiędzy naszymi.
Według Ciebie jestem hipokrytką, bo wątpię i się do tego przyznaję, czy też dlatego, że zakładam zmianę zdania za kilka lat? Wybacz, może niesłusznie, ale czuję się przez Ciebie napadnięta Think

lulka · Wysłany: Pią 16:11, 25 Mar 2011 Temat postu:

slepa i brzydka · Wysłany: Pią 16:18, 25 Mar 2011 Temat postu:

Kewa · Wysłany: Pią 16:22, 25 Mar 2011 Temat postu:

Kewa · Wysłany: Pią 16:45, 25 Mar 2011 Temat postu:

A jeszcze tak a propos świąt bożego narodzenia:
"Wiedz, drogi muzułmaninie, że oferowanie kartek świątecznych, uczęszczanie na jakiekolwiek wydarzenia świąteczne, gratulowanie innym (np. przez mówienie „Wesołych Świąt" lub „Szczęśliwego Nowego Roku" itp.), ozdabianie domu, kupowanie choinki lub jedzenie potraw z indyka są całkowicie zakazane przez Allaha. Broń swojego Raju przed tym, by został zabrany tobie i twojej rodzinie; broń siebie i swojej rodziny przed Bożym Narodzeniem. „
za: [link widoczny dla zalogowanych]

Diabelsky · Gość

A ja przedstawie ten cały wątek tak: jeśli ktoś ma potrzebę odwrócenia się od wiary to jego bardzo osobista sprawa. Mniemać należy że na skutek głębokich przemyśleń, filozoficznych uniesień własnego umysłu.

Nie jest to wynikiem medialnej nagonki, społecznej lub regionalnej mody na ateizm, sekciarstwa czy trendu na inne egzotyczne wyznania. Angel

Bardzo fajną argumentacje przedstawiają ludzie obwiniajacy życiowe niepowodzenia winą Boga i przestają na złość sobie i otoczeniu w niego wierzyć.

Dobra sprawa że jest możliwość dla takich ludzi zlegalizowania swoich związków z własnym rozumem i wiarą. Angel

slepa i brzydka · Wysłany: Pią 18:03, 25 Mar 2011 Temat postu:

skad to zalozenie o byciu wpierw zwroconym w strone wiary (aby sie od niej odwracac)?
co z ludzmi, ktorzy nigdy nie wierzyli?
po co ten sarkazm? (zeby nie zapytac skad?)

edit: zreszta w ogole jak tak mozna oceniac i wysmiewac cudza motywacje?
kurka, zawsze sie tym lapie, ze wydaje mi sie, ze ci broniacy wiary sa dobrzy i prawi, bo sa... wierzacy w tego Boga... a to przeciez najczesciej ci, ktorzy bladza swiadomie, bo ten Bog jest milosierny i i tak wszystko pewnie bedzie im wybaczone...

Diabelsky · Gość

Poldek · Wysłany: Pią 18:51, 25 Mar 2011 Temat postu:

Tak sie zastanawiam na ile szczere i dobrowolne byly chrzest, komunia, bierzmowanie, zalatwione w wieku lat 0,5, 8 czy 15 Think

Ze od nabytej w ten sposob wiary trzeba sie odwracac...nie ladnie tak zmieniac zdanie, nie ladnie Think

Diabelsky · Gość

Formalny · Wysłany: Pią 19:09, 25 Mar 2011 Temat postu:

Formalny · Wysłany: Pią 19:11, 25 Mar 2011 Temat postu:

Kewa · Wysłany: Pią 20:08, 25 Mar 2011 Temat postu:

A ja z Panem Ogoniastym mam wielki problem, bo nie odczytałam prowokacji w jego pierwszym wpisie i dopiero Ślepa (o przewrotności!) otworzyła mi oczy. oops

Możecie sobie wyobrazić jak ja się poczułam?! Możecie?!
Apostazja miałaby li być tylko manifestacją? A co z rzucaniem książeczkami partyjnymi? A co z głośnym odchodzeniem z partii, czy stowarzyszeń? Zawiodłam się, ktoś wpisał mnie bez mojej zgody, przeżyłam rozczarowanie. Odchodzę. Przecież to właściwie naturalne.
Leszczyński decyzję podjął po katastrofie smoleńskiej, a właściwie po tym wszystkim, co stało się potem.
Taki fragment z jego listu do księdza: "Rodzina najpierw zareagowała opresyjnie. Zmuszany do pójścia do kościoła strasznie się męczyłem. Nie chodzi o to, że się tam nudziłem. Kościół odrzucał mnie swoją estetyką, tłumem, zapachami, starczym wibratem chóru, groteskową intonacją księdza, napastliwością kazań, dziwacznością rytuału, językiem, odpustową tandetą wystroju, męką rzeźb, złotem i plastikowymi kwiatami. Daję słowo, że się starałem, jednak nic z tego nie rozumiałem. Jak zresztą wszyscy dookoła. Szepty, sykania, skubanie rękawów, gapienie się na innych, ziewanie, wreszcie – zerkanie na zegarki i czekanie na koniec. Żadnych wzruszeń, przeżyć, ekstaz, żarliwości, jakie znałem już wtedy np. z „Quo Vadis” Sienkiewicza czy filmów historycznych. To było jakieś zbiorowe kłamstwo, w którym nie chciałem brać udziału."
Ps. Lulka, dziękuję