po 30-tce

Yasha · Gość

Szaron opuscił swoją macierzystą partię - Likud, po tym, jak wcześniej nie mogł się z nimi dogadać w sprawie ewakuacji osiedli zydowskich, w związku z programem "Road Map", no i jak Partia Pracy odeszła z koalicji.
Grozi, żę zamierza stworzyć partię centralną.
Troszkę to szokujące posunięcie - co o tym myślicie?
Wygląda na to, jakby zamierzał coraz bardziej realizować politykę linii Szymona Peresa Think

Aproxymat

Nie śledziłem zbyt uważnie wiadomości, tylko co nieco z sieci - i przyznam, że to w ogóle jest dość zaskakująca decyzja. Dotąd Szarona utożsamiano z jednym konkretnym ugrupowaniem i trudno było sobie wyobrazić jakieś wolty w jego wykonaniu, a tu proszę. Muszę dokładniej poczytać jak to przebiegło i jakie jest uzasadnienie takiego kroku.

Yasha · Gość

Pewnie znasz tę stronę, ale gdybyś nie znał:

[link widoczny dla zalogowanych]

to jest ciekawe niezmiernie, choć typowe, bo zwykle nowy rząd/partia otrzymyje kredyt zaufania na wyrost

2005.11.22 10:40
Nowa partia Szarona popularniejsza od LikuduNowa izraelska partia - mająca roboczą nazwę "Partii Narodowej Odpowiedzialności" - której utworzenie planuje premier Ariel Szaron, w sondażach opinii publicznej wyprzedza rządzącą partię Likud. Wtorkowe dzienniki izraelskie przedstawiają wyniki trzech sondaży, z których wynika, że gdyby wybory do Knesetu odbyły się obecnie, nowa partia Szarona mogłaby liczyć na 30-33 mandaty (na 120 ogółem) w parlamencie. Partia Pracy pod nowym kierownictwem Amira Pereca uzyskałaby 26 miejsc (wobec 22 obecnie), a rządzący Likud, z którego Szaron wystąpił w poniedziałek - tylko 12-15 mandatów. Obecnie Likud ma w parlamencie 40 deputowanych.

[link widoczny dla zalogowanych]

2005.11.20 23:38
Ariel Szaron odchodzi z partii Likud i wnioskuje o przedterminowe wyboryPremier Izraela Ariel Szaron postanowił odejść z rządzącej obecnie partii Likud, której był przewodniczącym - poinformowało wojskowe radio izraelskie. Wiadomość potwierdziły źródła w urzędzie premiera. Według tych źródeł, Szaron zamierza zwrócić się do prezydenta Mosze Kacawa z wnioskiem o rozwiązanie parlamentu i rozpisanie w najbliższym czasie wyborów powszechnych. Szaron zamierza w nich wystąpić jako kandydat nowego ugrupowania, które chce utworzyć.

2005.11.21 22:24
Szaron do Likudu: odchodzę, by założyć nową partięPremier Izraela Ariel Szaron listownie poinformował partię Likud, iż opuszcza jej szeregi. Występując na konferencji prasowej 77-letni polityk oświadczył, iż planuje założenie nowej partii, która będzie pracować nad ustaleniem stałych granic między Izraelem i terytoriami palestyńskimi. Według niego niektóre z żydowskich osiedli na Zachodnim Brzegu Jordanu będą musiały zostać ewakuowane, gdy zostanie urzeczywistniona wspierana przez USA "mapa drogowa" palestyńskiej państwowości.

No coż - trudne zadanie pogodzenia społeczeństwa izraelskiego, które jest podzielone w sprawie oddania Zachodniego Brzegu, i ewakuowania osiedli żydowskich.
Szaron zdaje się realizować postulaty Partii Pracy:
Ziemia za Pokój.

Osobiście uważam, że to trudne do wdrożenia z efektem dla obu stron, bo z praktyki wynika, że jak dotąd palestyńska strona nie była zadowolona z żadnego zaproponowanego rozwiązania. Gdyby Szaronowi udało sie przeprowadzić zamiar ustanowienia stabilnych granic miedzy dwoma zwaśnionymi stronami, to byłby to czyn godny króla Salomona

Szaron jest szczwanym lisem, byłym generałem, który najpierw wydzieram Palestyńczykom ziemie Izraela i nie przypuszczam, że na starość zmienił się w róże, nawet jeśli zaczął przemawiać jastrzębim głosem Blue_Light_Colorz_PDT_02

Aproxymat

Na razie nie jest pewne do czego Szaron zmierza, czy to jest tylko element jakiegoś jego szerszego planu? Pewnie szybko się to wyjaśni. Tak czy owak, decyzja Szarona najwyraźniej zaskoczyła nawet jego otoczenie... Hmm... Dzięki za informacje

Aproxymat

Wygląda na to, że nawet jeśli Szaron miał szerszy plan, to chyba go już nie zrealizuje. Teraz dopiero zanosi się na wielką niewiadomą...

Yasha · Gość

FAkt

Po sześciogodzinnej operacji zapadł w śpiączkę. Jeśli nawet z tego wyjdzie (co jest możliwe biorąc pod uwagę jakość hebrajskiej nauki), to do polityki już nie wróci.
Tym sposobem jego partia Kadima utraciła lidera, a Likud jest raczej nieskory do kontynuowania jego pro-peresowskiej drogi pokojowej.
Chwilowo wydaje się, że nie ma komu podjąc planu Szarona. Wycofanie osiedli żydowskich to dopiero pierwszy etap planu. Bez kontynuacji pójdzie cały wysiłek na marne.

Yasha · Gość

Ciekawy artykuł o Szaronie - wklejam cały, aby został w historii

Proszę zwrócić uwagę jak ten naród się jednoczy w modlitwie za chorego przywódcę.
Czy ktos sobie cos takiego wyobraża w Polsce, aby za Kaczyńskiego/Kwaśniewskiego, czy kogokolwiek innego niż papieża odprawiał modły cały naród, łacznie z parlamentem, który od tego rozpoczyna obrady?
Trudno się dziwic, że taki naród dostaje za wierność wspaniałych przywódców politycznych - bowiem oni zawsze sa szyci na miare swoich obywateli

***

Kres "czasu "Szarona
Ariel Szaron to ostatni polityk z pokolenia tworzącego niepodległy, demokratyczny Izrael. Zawsze budził kontrowersje.
Czwartego stycznia Ariel Szaron trafił do szpitala w krytycznym stanie, po wylewie krwi do mózgu. Wiadomość zelektryzowała mieszkańców Izraela. Wszyscy przylgnęli do telewizyjnych ekranów i radiowych głośników. Zaczęli się modlić za premiera. Wszyscy – politycy, dziennikarze, zwykli ludzie – pytali jaki teraz będzie Izrael?
Stan Szarona ciągle jest bardzo ciężki, a rokowania niepewne. Izraelska telewizja, radio, prasa zmieniły swoje ramówki. Mówiono i pisano tylko o Szaronie. Pod szpitalem Hadassa, gdzie przebywa premier, wyrósł obóz dziennikarzy i ekip telewizyjnych z całego świata.
.

Modlitwa

Poruszający był obraz Izraela modlącego się za swego premiera. Nikt się tego nie wstydził. Pod Ścianę Płaczu każdego dnia przychodziło coraz więcej Żydów, wśród nich wielu młodych żołnierzy. Rabini zalecili, aby do porządku modlitw w synagogach wprowadzić specjalną modlitwę za premiera. Od modlitwy nadzwyczajne posiedzenie zaczął rząd. Główny rabin Tel Awiwu wyjaśniał w publicznej telewizji, jak należy się modlić za chorego i głowę państwa. Na specjalne strony internetowe z całego świata spływają modlitwy za Szarona.

Izraelczycy bardzo głęboko przeżywali chorobę swego premiera. Krajowe Centrum Pomocy Psychologicznej poinformowało, że w pierwszych dniach choroby premiera, zanotowano więcej (o jedną piątą) zgłoszeń o pomoc.

Były też inne reakcje, choć nieliczne. Grupy radykalnych osadników żydowskich deklarowały, że nie będą płakać za Szaronem – nie mogą wybaczyć mu likwidacji osiedli w palestyńskiej Strefie Gazy. Haniebną radość z powodu choroby premiera Izraela, swego największego wroga, manifestowali palestyńscy ekstremiści. Z tej „okazji” rozdawali dzieciom cukierki i strzelali na wiwat.

Ostatnia wojna Szarona

Mój przyjaciel Ruven, Żyd urodzony w Szczecinie, przysłał mi następnego dnia po operacji Szarona wymowny tekst: „Tutaj mówi 40, tutaj mówi 40... To był kod Szarona w sieci podczas wojny Jom Kippur (1973). Znaliśmy jego głos, ale kiedy usłyszeliśmy, że jest już przy Kanale Sueskim razem ze zmobilizowaną dywizją pancerną, wiedzieliśmy, że przychodzimy do siebie. Wróg też zrozumiał, że zaczyna się inny czas... Kiedy Arik (gen. Ariel Szaron) zobaczył, że jego dywizja jest już gotowa do walki, ale do frontu jest około 300 km, a ciężarówki jeszcze nie dojechały, aby przewieźć czołgi, wydał rozkaz: Jechać na łańcuchach do linii frontu. Zgubił kilkanaście czołgów przez awarie, ale dotarł wspomóc swoich żołnierzy, którzy byli otoczeni przez chmary Egipcjan. Jeden nasz batalion, 800–900 żołnierzy, pilnował całego Kanału Sueskiego, przeciw dwóm armiom egipskim – 80 tysiącom atakujących! Wygraliśmy. Teraz On walczy w swojej ostatniej wojnie. Modlimy się, żeby wytrzymał – tak samo, jak o to prosił przez radio 33 lata temu... Tutaj mówi 40, tutaj mówi 40. Teraz tak mówi i modli się cały naród”.

Niezależnie od tego, jakie będą następstwa choroby, jest jasne, że Ariel Szaron nie wróci do swoich funkcji – premiera rządu i szefa partii Kadima, nie wróci do polityki. Sytuacja w Izraelu i na Bliskim Wschodzie jest obecnie bardzo delikatna. Przecinają się różne konflikty, kulminują nadzieje i zagrożenia. Komentatorzy i politycy na świecie są przekonani, że brak Szarona na politycznej arenie będzie miał bardzo poważne konsekwencje.

Wybory, wybory...

25 stycznia Palestyńczycy po raz pierwszy od 10 lat wybiorą parlament. Ukształtują nową sytuację polityczną. Izrael i jego największy sojusznik, Stany Zjednoczone, są zaniepokojeni możliwością zwycięstwa Hamasu, uznawanego za ugrupowanie terrorystyczne. Hamas, który w wyborach startuje po raz pierwszy, może zdobyć ponad jedną trzecią miejsc w parlamencie, a nawet wygrać. Czy Autonomia Palestyńska przekształci się wtedy w „Hamasland”? Kto będzie po stronie izraelskiej skutecznym strategiem, jeśli zabraknie Szarona?

Izrael też czekają wybory – 28 marca. Doprowadził do nich Szaron, ale teraz go brakuje. Dwa miesiące temu opuścił macierzystą partię Likud, której był przewodniczącym. Uciekł... do przodu Opuścił Likud, świadomy, że nie znajdzie tam poparcia dla swego programu normalizacji stosunków z Palestyńczykami. Zaskoczył izraelskich polityków, pokazując, że ma doskonałe wyczucie nastrojów społecznych.

Jego partia Kadima (to znaczy „Do przodu”) zyskała natychmiast ogromną popularność społeczną – może liczyć na około 45 mandatów (w 120-osobowym izraelskim parlamencie), podczas gdy dwa następne ugrupowania najwyżej po 15. Do Kadimy przeszła część liderów, ministrów i członków Likudu, a z lewej strony wielu działaczy Partii Pracy. Wsparł ją też socjaldemokrata Szymon Peres. Z tak szerokim poparciem Szaron chciał wygrać wybory, aby dalej realizować swoją wizję pokojowego porozumienia z Palestyńczykami.

Popularność Kadimy utrzymuje się, a nawet wzrosła, podczas choroby Szarona. Słabość tego zawsze silnego i aktywnego polityka zyskała mu współczucie, życzliwość, solidarność Izraelczyków, a także poparcie dla jego ugrupowania.

Ariel Szaron jest od prawie 60 lat obecny w bliskowschodniej polityce. Doświadczenie żołnierza, generała, polityka, ministra, premiera, amerykańskiego sojusznika, a także poparcie społeczne zbudowały ogromny kapitał Szarona, którego nie ma żaden inny izraelski polityk. Pozwalały mu działać jednocześnie w wielu zagrożonych obszarach.

Sytuacja bliskowschodnia jest nieustabilizowana, dziś nawet bardziej niż 6 lat temu. Trwa palestyńska intifada (nawet, jeżeli pewne ogniska konfliktu wygasły), nie ma izraelsko-palestyńskiego pokoju, tli się konflikt z szyickim Hezbollahem, stacjonującym w południowym Libanie, panuje napięcie w relacjach z wrogą Syrią reżimu Bashara Sadata, nad Izraelem wisi groźba irańska (widoczna w antysemickich wypowiedziach prezydenta i realizacji programu jądrowego).

Wizerunek Szarona

Obok Szymona Peresa Szaron był ostatnim politykiem z pokolenia tworzącego niepodległy, demokratyczny Izrael – poprzez kolejne wojny z arabskimi sąsiadami i kroki na drodze pokojowego porozumienia. Zawsze budził kontrowersje. Przez jednych traktowany jako mąż opatrznościowy, przez innych surowo krytykowany. Był politykiem twardej ręki, a jednocześnie umiał budować szerokie koalicje, często politycznie egzotyczne.

Złożono na niego odpowiedzialność za masakrę w palestyńskich obozach uchodźców Sabra i Szatila w południowym Libanie, choć bezbronnych zabijały oddziały chrześcijańskiej Falangi. Szaron posyłał żydowskich osadników na Pustynię Synaj i do Strefy Gazy, a potem rozkazał ich osiedla wyburzyć. Objął władzę w Izraelu pod hasłami zapewnienia pokoju i bezpieczeństwa, ale dotąd, ani jednego, ani drugiego nie ma. Nigdy nie podał ręki Jaserowi Arafatowi (z czego się chlubił), uwięził go w kwaterze Mukata w Ramallah, ale nie zdołał pokonać politycznie. Podpisał z Palestyńczykami międzynarodowy plan pokojowy „Mapa drogowa”, ale realizował własne sposoby rozwiązywania konfliktu – budując tzw. mur bezpieczeństwa na Zachodnim Brzegu Jordanu i wokół Jerozolimy, nakazując jednostronne opuszczenie Strefy Gazy i likwidowanie palestyńskich radykałów.

Ariel Szaron wytyczył własne drogi, jednak nie dotarł nimi do końca. Nie wiadomo, czy pójdą za nimi następcy, czy też poszukają innych szlaków normalizacji sytuacji w Izraelu, Ziemi Świętej, na Bliskim Wschodzie.

sir Francis Drake