po 30-tce

kasia_imig

Jedna z podstawowych, zdaniem Maslowa, potrzeb człowieka. Jak daleko możemy się zatracić, żeby tę potrzebę zaspokoić? Co jeśli ktoś, na kogo zdaniu wyjątkowo nam zależy, nas nie akceptuje? Zmieniać się? Na pewno powiecie, że nie... A jeśli to, co on nie akceptuje, jest czymś czego sami nie akceptujemy, ale nie potrafimy zmienić? Skończyć po prostu znajomość? A jeśli bardzo nam zależy? Może ten temat jest nietrafiony, bo to chyba (termin "afiliacja") dotyczy raczej zbiorowości (odniesienie terminu) niż jednostek, ale skoro jesteśmy na forum... Były tu takie sytuacje...

rosegreta

Wszyscy pewnie pojechali na Eurowizje

, więc ja postaram się choć zastanowić nad tematem.
Nie mam pojęcia co mogłabym zmienić dla kogoś.
Obecnie jestem na takim etapie, że jedyną osobą dla której byłabym w stanie coś zmienić, jestem ja sama. Może dlatego.
Wiem jednak z obserwacji i ze słyszenia, że takie sytuacje się zdarzają.
On zmienił się dla niej... Ona wszystko porzuciła by z nim być...
Na razie tyle, bo mąż mi marudzi o śniadaniu... To znaczy mam mu dotrzymać towarzystwa... Czy to już jest jakieś poświęcenie ? Przecież nie wezmę z nim rozwodu
Blue_Light_Colorz_PDT_02

pogłoska

Seeni

Ale dlaczego nakręcać się dla jednego człowieka. Ludzi są miliony, w naszym najbliższym otoczeniu- setki. Swoją potrzebę bycia z innym człowiekiem można zaspokoić w sposób niemalże nieograniczony.
Nigdy nie byłam w takiej sytuacji, żeby zależało mi na zdaniu kogoś, kto mnie nie akceptuje i po prawdzie w ogóle nie wyobrażam sobie takiej możliwości. U mnie brak akceptacji jest obopólny- w poważaniu zatem mam zdanie osoby, której nie akceptuję/i która nie akceptuje mnie.

annaliza

Naczynia w zlewie i pasta do zębów?

Naprawdę tylko tyle?

troche smutne.

slepa i brzydka

Codzienne życie wielu osób sprowadza się pewnie ostatecznie do pasty do zębów i naczyń w zlewie, a może i podniesionej klapy, skarpet na podłodze i włosów w odpływie. Osobiście nie widzę w tym smutku. Oczekiwać od związku ciągłych fajerwerków też nie można, bo poprowadzi do pewnie do szaleństwa. Jakiś związkowy, szalejący konsumpcjonizm... A w związki ludzie wchodzą, jak już im się nie chce, kiedy tracą ochotę. Związki są po to, żeby zbliżyć się do śmierci.

flykiller · Gość

Potrzeba afiliacji chyba, rzeczywiście, niewiele ma wspólnego z chęcią dokonania zmian w sobie, z dedykacją dla konkretnej osoby, którą darzy się jakąś silniejszą emocją.

Jeśli chodzi o to pierwsze to, pewnie jak większość, chciałabym być powszechnie lubiana, akceptowana i rozumiana, ale, z drugiej strony, jakoś niespecjalnie czuję się w większym stadle i, z biegiem czasu, ta potrzeba, w młodości dość nasilona, nie jest już tak ważna, a tym bardziej, priorytetowa.

Jeśli zaś rzecz idzie o zmianę dokonywaną pod kątem danej osoby, próbowałam kiedyś być mądrzejsza, bardziej abstrakcyjna i oryginalna, niż jestem, co, oczywiście, wysysało ze mnie energię i było z góry skazane na porażkę. Kierowała mną nadmierna motywacja i uporczywe ignorowanie faktów.

mailo

Myślę, że w dzisiejszych czasach stała się modna postawa wręcz przeciwna : "Co mnie obchodzi zdanie innych , mam ich w dupie. Najważniejsze żeby być sobą i się do nikogo nie dostosowywać, niech się inni dostosują."
I wiele osób tak właśnie funkcjonuje, nie zależy im na opinii innych, bo są tak przekonani o swojej zajebistości i sami są dla siebie autorytetem:)

Brunner

bosska

człowiek to zwierzę stadne - prawda znana od wieków. można być i lubić mniej lub bardziej egzystencję w pojedynkę, ale wcześniej czy później pojawi się chęć choć rozmowy z drugim człowiekiem. dlaczego przymusowe odosobnienie to forma kary? a osoby samotne żyją statystycznie krócej?

liczenie się ze zdaniem innych też jest naturalną kwestią, bo wiąże się z akceptacją w grupie, świadomością bycia lubianym.

w moim przypadku z wiekiem coraz mniej podoba mi się życie stadne - inni ludzie stają się bardziej męczący i irytujący, aczkolwiek nie wybrałabym życia na samotnej wyspie. być może unikam wielkich skupisk ludzkich jak ognia (np. tesco w przeddzień wigilii czy przeładowanego pubu), ale z drugiej strony doceniam nic nie znaczące krótkie pogawędki z kimkolwiek (ekspedientką, listonoszem, panią na poczcie, sąsiadem).
z wiekiem nauczyłam się też priorytetyzować oceny innych - brać pod uwagę zdanie ludzi, na których mi zależy lub na zdaniu których mi zależy. opinia kogoś (zwłaszcza na mój temat), kto jest dla mnie nikim, nie ma dla mnie żadnego znaczenia.

Mati

annaliza

Nie widze niczego zlego w dostosowywaniu sie do innych, w wewnetrznej zmianie, jesli to mialoby mnie jakos wzbogacic, zaprowadzic do miejsca, w ktorym nigdy nie bylam. Szanuje osoby, ktorych osobowosc albo autorytet powodują, ze chce chociaz troche zblizyc sie do ich poziomu.

W sumie, to wlasnie z potrzeby akceptacji grupy nauczylam sie np. jezdzic na nartach.
Zeby zaimponowac facetowi bylam na pokladzie jakich 20 lodzi podwodnych. Dzisiaj nie wiem po jaka cholere, ale nie zaluje

. Wiele ksiazek przeczytalam niby bardziej dla kogos niz dla siebie. Ale przeciez ostatecznie to ja je przecztalam. A co przeczytalam albo zobaczylam, nie da sie odzobaczyc.

Pasztet

Czym innym jest kontrola swoich postaw i zachowań, a czym innym zmiana.