po 30-tce

paj

Pod wpływem jakiś konfliktów tu na forum, pod wpływem też zbliżających się świąt przyszła refleksja;
Na ile PRAWDZIWIE I SZCZERZE wybaczamy.
Bo mam wrażenie, że wielu z nas ludzi dośc lekko wypowiada; nie gniewam się, nie mam żalu, wybaczam.
Jednak postawą zaprzeczamy tym słowom.
Niestety.
Nie jestem zwolenniczką noszenia w sobie urazy.
Wiem, że czasem po prostu potrzeba czasu.
I chyba lepiej nie rzucac na wiatr słów; wybaczam.
Czy mamy odwagę móic np; nie mogę Ci teraz wybaczyc.
Teraz po prostu jeszcze nie.
Ale chcę, aby to się zmieniło.
Ale potrzebuję chyba na to czasu.
Co Wy na to.

Spokojny

Obawiam się Paj że nie wybaczamy nigdy a nawet jeśli to nieszczerze pamięć ludzka ma to do siebie że tylko amnezja uwalnia nas od zapomnienia nawet jeśli powiemy załóżmy że szczerze to i tak w głębi nas pozostaje pamięć i uraza nawet KK w swojej doktrynie mówi wyraźnie grzechy odpuszczamy kary jednak nie ,po prostu nie możną wyzerować przewinień ten czynnik jest zależny od czasu i tylko czas ma wpływ na to kiedy wybaczymy naprawdę .

Seeni

Co do zasady- nie wybaczam, ale po prawdzie niełatwo jest też urazić mnie na tyle mocno, żebym miała co wybaczać.
Preferuję raczej unik a nie konfrontację, zazwyczaj po prostu przestaję się odzywać. Na konfrontacje idę tylko wtedy jeżeli mi na kimś bardzo zależy.Tylko wtedy czuję potrzebę wyjaśniania przyczyn, przepraszania, bycia przepraszaną
Po prawdzie teraz mam na tyle duży niesmak i poczucie dezorientacji, że chyba sobie zamilknę na jakiś czas.
Do siego roku, o ile forum jeszcze będzie istniało.

illunga

Wybaczamy w zależności od tego jak mocno, jak głęboko uderzyło w nas to "coś".
Te drobiazgi, którymi często zawodzą inni z czasem wyoblają krawędzie i stają się mniej kaleczące.
Ale są i takie rzeczy na które czas wpływu nie ma. Można "przyjąć do wiadomości zaisnienie wydarzenia" (moje prywatne określenie), ale nie da się go nijak wybaczyć. Nie da. I nie jest to zapiekłość, zajadłość i klapki na oczach. Bo mogę sobie wyobrazić motywy, mogę zrozumieć argumentację, ale nie zapomnię co ja wtedy czułam i jak bardzo nigdy, przenigdy nie chciałabym już tego czuć.

Aproxymat

Kosmicznie wręcz nie cierpię nosić w sobie gniewu. Pamięć mam i tak wybiórczą, jak prawie każdy, więc obciążać ją starymi żalami, to już gruba przesada i zbędny stres.
Jak sobie z tym radzić? Wybaczenie? To trudne, raczej zapomnienie, zajęcie umysłu czymś innym, by poczucie krzywdy nie zmieniło się w obsesję a w rezultacie w chęć odwetu, co jest zdecydowanie gorsze.

bea.ta

Jeżeli wybaczenie jest równoznacznie z zapomnieniem, to nie nie wybaczam, jednak gdy nastepuje pogodzenie z czyms , kimś, to staram sie nie pielegnowac w sobie poczucia krzywdy. Powoli , małymi kroczkami, próbuje odbudowywać swoje zaufanie do, czy wobec...
Nie ma na to jednak wpływu jakieś specjalnie wydarzenie typu Święta, we mnie i osobie współwinnej musi zajść taka potrzeba. Nie ma niestety "wabaczenie" bez współpracy .

Aproxymat

A wybaczenie nie jest przypadkiem aktem jednostronnym?

bea.ta

No nie?(,) jak wybaczac osobie , która tego wcale od nas nie chce , lub wrecz przeciwnie, wciąż daje powody do tego by nie wybaczać? Chyba, że Ktos jest mocno wierzacy, wtedy może łatwiej?

Spokojny

Aproxymat

No ale chyba właśnie na tym polega wybaczenie. Że nie jest potrzebny akt woli osoby, której wybaczamy. W końcu może być nieżywa albo nieprzytomna albo w takim afekcie, że nie jest w stanie zrozumieć, że jej się wybacza. Nie wiem czy jakiekolowiek porozumienie między wybaczającym a tym, komu się wybacza jest potrzebne. Może religie więcej tu potrafią powiedzieć.

uciekinier

[link widoczny dla zalogowanych]

Aproxymat

A wybaczenie komuś, kto umarł?

rosegreta · Gość

Spokojny

bea.ta

bea.ta

bea.ta

Spokojny

hachiko · Gość

Zastanawiam się nad tymi pytaniami...i nie mam jakiejś "bazy wypadowej".
To wszystko zależy od okoliczności,ale bezapelacyjnie nie wybaczę krzywdzenia dzieci i zwierząt.

paj

Wybaczyc dla siebie.
Nie dla kogoś, nie dla osoby, której nie potrafimy wybaczyc.
Wybaczyc dla swego spokoju.
Dla wewnętrznego spokoju.
Szczerze.
Uznac czyjąś słabośc.
To jest sztuka.
Nie potrafię, to wiem.
Ale podobno taki szczery akt jest prawdziwym wybaczeniem i oczyszczeniem.