po 30-tce

Mii

Do założenia tego tematu skłoniły mnie wypowiedzi userów na innym forum dotyczące osób "pozytywnie zakręconych" na życie...ich empatię i optymizm...zdziwiło mnie...że postrzega sie takich ludzi jako fałszywe dusze...chcące z premedytacją wprowadzić w błąd swoje otoczenie..i ...no własnie..i co?
Czy postawa "ludzka" jest już niemodna?
Czy bycie uprzejmym...sympatycznym optymistą jest "nienormalne"
Proszę o wypowiedzi....jesli okaże się, że większość z Was ma podobne zdanie...obiecuję ..że wybiorę się do specjalisty Anxious

Indian Summer

wiesz co Mii...jesliby faktycznie miało byc tak, jak piszesz, to ja juz sobie zostanę taka... nienormalna... 050

agniecha

Absolutnie Miisieńko

, moim zdaniem bycie uprzejmym nawet do bólu , nie oznacza ,że jestem nienormalna.
O!!! Na ten przykład opowiem , co mnie właśnie wczoraj spotkało .
Byłam u lekarza ; siedzę wygodnie na krzesełku i oczekukuję na swoją kolej ( do tego byłam cała przestraszona - bo to spotkanie z chirurgiem ) .
Wchodzą dwie babcie - co niektórzy mogliby rzec ...mocherówy - bo właśnie w berecikach obydwie były . Jedna usiadła obok mnie , a drugiej ustąpiłam miejsca , choć dwa kroki dalej było wolne miejsce .
Alle coo tam pomyślałam - "ja miło jest być uprzejmą ".
To nie wszystko .... jedna z babć bardzo przeżywała,że ma mieć dzisiaj jakąś operację i chciała zasięgnąć porady lekarza.
Ale bała się wejść ,że może lekarz jej nie przyjmie ( bo nie zarejestowana .... a tak wogóle to się bardzo bała) . Powtarzam się ,...ale kobieta była tak przerażona ,że aż czerwona na twarzy !!!

Więc ja w te pędy zagaduję ... staram sie pocieszyć ,że to nic strasznego , że sama przeszłam cztery operacje .I takie tam inne rzeczy..... ,że wszystko będzie dobrze .... I ,że przecież lekarze są od tego aby nam pomóc . ... Prawda ?? !!

Misieńko i wiesz co się stało !? ...kobieta uściskała mnie ... i z radości rozpałakała się ... Powiedziała ,że jeszcze nikt tak jej nie pocieszył ........

No i wyszło na to ,że ja wchodząc do gabinetu byłam już spokojniejsza .....

wash&go .... przyjemne z pożytecznym ...

Opłaciło się być miłą ............

I to nic nienormalnego !!!

Pozdrawiam Cię kochana 050

bosska · Gość

osobiście nie lubię, jak ktos jest wobec mnie przesadnie miły i uprzejmy ..... zwłaszcza nieznajomy

slepa i brzydka

takie rzeczy to tylko na PW

Kasztanka · Gość

Nie jestem zakrecona, tylko rozdziawa i w zwiazku z tym, bardzo czesto po prostu nie widze, ze ktos jest wobec mnie zyczliwy. I ze moze postepowac inaczej, i ze wcale mi ta uprzejmosc nie nalezy sie obligatoryjnie.

Jak odbieram innych? Na forum na przyklad mozna sobie takie fajne rzeczy pisac.

W rzeczywistosci - gdy widze przesadna skromnosc badz zyczliwosc ogladam sie dla kogo jest ten caly cyrk. Zazwyczaj ludoosobnki na skutek osobistych doswiadczen i potkniec zyciowych wydaja takie a nie inne opinie. A czasem wg siebie... Angel

Znajac troche ludzi, to zaledwie pare osob w moim zyciu nie zdolalo we mnie zburzyc pierwszego wrazenia.

biurwa nac

stara_reklama · Gość

slepa i brzydka

ja to mam takie szczescie, ze ludzie w realu ode mnie stronia, bo sie nie usmiecham i dlugo sie na mnie poznaja. tu mam swoja awaryjna emotke

i ludzie poznaja sie na mnie natychmiast.

hehe...
czy jestem empatyczna? nie wiem. sprytna jestem, to kombinuje.
czy jestem optymistyczna? zawsze w koncu na to wychodzi.
skad sie bierze moja sympatia albo sympatia do mnie? nie wiem i nie uwazam, ze to wazne, bo ludzie moga mnie nie lubic. maja na to moje pelne przyzwolenie.
ile potrzeba by polubic i calkiem sie zniechecic? slowo

Indian Summer

lubię ludzi miłych, sympatycznych i przyjaźnie, optymistycznie nastawionych do świata i innych.... wiadomo,że przesada nie jest wskazana w niczym, nawet w byciu miłym, ale to chyba jakiś margines...
jak ktoś się do mnie usmiecha, to nie posądzam go o lizusostwo czy fałsz tylko tez się uśmiecham...
kiedys raczej byłam poważna, malo usmiechnięta (na zewnątrz) i często ludzie odczytywali to po swojemu; a to,że ich nie lubię, a to,że zła jestem albo nie w humorze.... ale z uśmiechu jakoś nie musiałam się jeszcze nikomu tłumaczyć...stąd moje motto w stopce; tak jest łatwiej...

beeper

Jak do mnie się ktoś, kogo nie znam, uśmiecha na ulicy to zaraz mi w głowie cyka że to albo sprzedawca ubezpieczeń, albo ktoś kto mnie, zbłąkaną ofiarę chce nawrócić na jedyną słuszną wiarę.

Indian Summer

nie jestem ubezpieczycielem...nie nawracam na nic nikogo... usmiecham się i już...często zamieniam kilka słow np w parku z innymi mamami, z ludźmi, którzy spacerują z pieskiem, moje dziecko tez podchodzi i pyta np czy może pogłaskac pieska, nawiązują się w ten sposób takie niby znajomości...mówimy sobie dzien dobry, usmiechamy sie... to niby nic nie znaczy...ale... jakoś tak fajnie iśc sobie ulica i widziec usmiechniete twarze...

Sabina

Kasztanka · Gość

Sabina

Kasztanka · Gość

Sabina

Stream sparks

Aproxymat

Noo.. grunt to nie popadać w paranoję i nie lękać się wszystkich życzliwych - ani z drugiej strony - w przesadne rzucanie się wszystkim na szyję przy byle okazji.

Seeni

No nie wiem.....
Jestem optymistką, raczej życzliwą ogółowi ludzkości i co do zasady zadowoloną z życia. Nie odznaczam się przesadną empatią, ale ematycznością w ogóle - i owszem.
Sama zatem należę niby do tych nie do końca normalnych.
No to logicznym byłoby, że do " pozytywnie zakreconych" jestem nastawiona przyjaźnie.
A nie jestem. Już samo określenie " pozytywnie zakręcony" napawa mnie wyrażnym wstrętem przy czym samo wyrażenie " pozytywnie" oraz samo wyrażenie " zakręcony" odruchu wymiotnego nie wywołuje. Przy " "zakręconym pozytywnie" czuję fałsz, przerost formy nad treścią i zakamuflowana interesowność. Jestem w stanie zrozumieć przyjazne i życzliwe traktowanie osób obcych- starszych babuleniek w autobusach i kolejkach, samotnych staruszków z pieskiem łaknących rozmowy, przechodnia pytającego o drogę itd, itp...jednym słowem tych osób z którymi kontaktujemy się przelotnie. Nie rozumiem kiełczenia sie do wszystkich i wszystkiego, okazywania uczuć każdemu człowiekowi, bez względu na to czy sobie tego życzy czy nie.
Pomijając już oczywistą ( jak dla mnie) niestosowność narzucania się komukolwiek takie zachowanie jest zwyczajnie nienaturalne i powierzchowne. Zakładając, że wszyscy posiadamy w sobie pewną dawkę empatii i życzliwości warto jednocześnie uświadomić sobie, ze jej pokłady nie są nieskończone i z prostych wyliczeń matematycznych wynika, ze możemy dawać albo dużej ilości osób niewiele albo wiecej ograniczonemu kręgowi osób.
Jednym słowem uprawiając rozdawnictwo zyczliwości i empatii na lewo i prawo tak naprawdę nie dajemy jej wcale.
Identycznie rzecz ma się przy rodzinie, znajomych,przyjacielach. Tutaj dodatkowo dochodzi konflikt interesów. Nie mogę, na Boga, jednocześnie być empatyczna wobec mojego przyjaciela zdradzonego przez żonę i jego wiarołomnej połowicy, zakochanej bez pamięci w jurnym dwudziestolatku.
Nie rozdwoje się, nie spełnię oczekiwań wszystkich, musze ustalic jakas kolejność, jakąś hierarhię dawania.
Inaczej będę niewiarygodna.
I już.

Kewa

Przyszła do nas do pracy nowa, młodsza ode mnie chyba z piętnaście lat. Moja koleżanka i przełożona oceniła, że jakaś taka smutna i nie pasuje. No jak, cholera, nie pasuje? Wystraszona, nieśmiała, pod ostrzałem spojrzeń. Empatycznie stanęłam w jej obronie. Jestem taka sama. Wchodzę w nowe środowisko i nie przestawiam mebli pierwszego dnia. Patrzę, słucham... nawet nie jadam przez kilka dni oops