po 30-tce

piotr134

Miłosć- ostatnio to słowo traci na wartości, wystarczy pooglądac tv, a przekonacie sie ,ze ludzie przestaja szanować wszelkie wartosci jakie są

pogłoska

Aproxymat

Ja się zgodzę z Nudziarzem. Nie ma chyba bardziej fatalnego sposobu nawiązywania znajomości a już tym bardziej przyjaźni, niż szukanie ich na siłę. I unieszczęśliwianie się, jeśli to się nie powiedzie.

bobro

Aproxymat

Ja też dopiero w przyszłym roku. A w tym, hoho... jeszcze wiele się może zdarzyć.

Poldek

Znaj juz tyle osob ktorych nie lubie ze po jaka cholere mi kolejni nielubiani znajomi???

FRIDA · Gość

Poldek

Jelsi drogi sie rozeszly to trudno mowic o prawdziwej przyjazni?

Chyba.

nudziarz

Aproxymat

Zwłaszcza, że z wiekiem wartość takich przyjaźni się weryfikuje. Jedne okazują się trwałe i niezwykle wartościowe, inne jakoś wygasają stopniowo albo stają się takie bardziej "letnie", jeszcze inne łamią się i pękają.

FRIDA · Gość

A czy nie uważacie, że jest to iście polska mentalność - po 40- tce nic już nie można, do niczego się nie nadaję, nic już nie przeżyję, nikogo nie poznam? Współcześnie w społeczeństwach zachodnich myślenie tego typu wydaje się co najmniej dziwne, a czwarta dekada nie jest uważana za wiek średni, gdyż ten przychodzi znacznie, znacznie pózniej.

Seeni

To wykuwanie przyjaźni w młodości bierze się z dużej ilości czasu i braku obowiązków. Ergo- możesz sobie pozwolić rzucić wszystko, żeby pomóc przyjacielowi. Dorosłość zmusza nas do wykonywania powtarzalnych, niechcianych lecz niezbędnych czynności. Musimy, zatem, chodzić do pracy, przygotować dzieciom posiłek, położyć je do łózka i poczytać bajeczkę. Rosną góry prasowania, a kurz za tapczanem, o istnieniu którego nie mieliśmy pojęcia w wieku lat 17-stu zamienia się w koty. Czas się kurczy ohydnie i dla innych zostaje go mało. Trudno pielegnować przyjażń, kiedy na głowie masz magiel, wizytę z potomkiem u dentysty i chorą teściową w szpitalu. Dlatego znajomości czy przyjaźnie w wieku starczym są nieco powierzchowne i płytkie.
Chociaż po prawdzie, ja osobiście, w wieku lat 42 już prawie, zaczynam odkrywać na nowo ludzi innych niż najbliżsi. W końcu mam na nich czas. Może to kwestia samowystarczalności córek, może też mniejsze oczekiwania, może zyczajnie leciutko odwróciła mi się hierarchia ważności.
W kazdym razie, z przyjemnoscia zauwazam, ze wróciła mi umiejetnośc budowania trwałych więzi.

Seeni

Diabelsky · Gość

To może kilka refleksji czym jest cud przyjaźni. I nie tylko po 40-stce.
Przyjaźni chciałby doświadczyć każdy. Człowiek nosi w sobie pragnienie życia z kimś, pragnienia życia dla kogoś, pragnienie powierzenia swoich tajemnic, pragnienie odsłonięcia się przed kimś.
Przyjaźń jest pragnienieniem którego człowiek szuka.
Szuka całe życie. W każdym wieku.
Odzwierciedla się to też u ludzi starszych, samotnych wiarą. Nie istotne jaką wiarą. Chodzi o przyjaźń z istotą wyższą.
Czasami taką przyjaźnią obdarzają istoty nadprzyrodzone totalni zboczeńcy, debile i kryminaliści pozamykani na cztery spusty. Ale to z przyjaźnią nie ma nic wspólnego. Jest to forma ucieczki od samotności czy swoich przekleństw...

W przyjaźni wielką wartość ma wolność .
Między innymi właśnie dlatego przyjaźń nie jest możliwa w większośći związków pomiędzy kobietą i mężczyzną.
Jest oczywiste dlaczego.
Przyjacielem jest ten kto pragnie dobra tego z kim łączą go więzy przyjaźni. Pragnie tego dobra nie dla własnej korzyści czy przyjemności, ale ze względu na samą osobę przyjaciela czyli całkowicie bezinteresownie. W związkach meżczyzny z kobietą te wartości nie są zawsze możliwe.

Przyjażń jest darem Boskim i jest wiele zapisków na ten temat w Biblii: "Kochaj przyjaciela i bądź mu wierny" (Syr 27,17); "Nie zapomnij w swej duszy o przyjacielu i nie trać pamięci o nim wśród bogactw" (Syr 37, 6); "jesteście moimi przyjaciółmi, gdy czynicie to, co wam przykazuję" (J 15,14); "Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" (J 15, 13).
Jeśli chodzi o ,,życie w imię przyjaźni,, to wyższy stopień przyjaźni o wielu emocjonalnych podłożach. Między innymi militarnych czy rodzinnych.

Arystoteles napisał : że ,,chęć przyjaźni rodzi się szybko. Sama przyjaźń powoli,,. Przyjaźni nie da się zaplanować. Przyjaźń przychodzi pomału. Wkrada się do serca i umysłu sama. Pod osłoną spotkań, przy nocnych Polaków rozmowach.
Przyjaźń przyjdzie gdy nie unikamy ludzi a ich szukamy. Czasami podpowie intuicja, podobieństwa a niekiedy połączą ludzi różnice.
Następnie to etap utrwalania i czas próby. I wtedy to już wszystko jasne.
Angel

...ale ja pierdziele po tym piwku Blue_Light_Colorz_PDT_02

...

jedendwa

Ostatnio podczas towarzyskiego spotkania mój znajomy powiedział że są ważniejsze sprawy jak wiek.
Rozmowa toczyła się na podobny temat jak ten w temacie.
Nie chciał powiedzieć co miał na myśli a ja cały czas się zastanawiam o co mu chodziło.

Szymon Krusz

Jeremi Przybora mawiał
"Z przyjaźnią jest tak spotykamy drugą osobę pierwsze pięć lat uchylamy sobie kapelusza drugie pięć lat mówimy "Dzień dobry" następne pięć lat mówimy "Dzień dobry panie i tu mówimy imię np.Tadeuszu" następne pięć lat zdrobniamy imię "Dzień dobry panie Tadzieńku" i dopiero wtedy możemy mówić o przyjaźni.

klementyna

animavilis · Gość

Formalny

"Gdy ma się 40 lat..." o przyjaźni wie się tak samo mało i tak samo dużo jak wtedy, gdy się ma 20 lub 60+.

Sporo jest mądrych powiedzeń na temat przyjaźni, które cenię za prawdziwość. Między innymi:

Przyjaciel to człowiek, który wie wszystko o tobie i wciąż cię lubi.
(Elbert Hubbard)
Poza tym:
"Na samotność skazują człowieka nie wrogowie, lecz przyjaciele."
(Milan Kundera - czeski pisarz)