po 30-tce

jupiter · Gość

Zasadniczo nadal się nie zgadzam, że to fajnie być porzuconą po 28 latach małżeństwa lub, że można wzruszyć ramionami i powiedzieć - zdarza się.
Ale tu chodzi dodatkowo o polityka, czyli o to co tak trafnie ujęła Anima -" czyje szczęście jest dla Ciebie najważniejsze? Nie wiem, czyje jest, ale czy nie powinno być - Twoje, tylko Twoje i zawsze Twoje? Człowiek, który ma tylko jedno krótkie życie nie powinien unieszczęśliwiać się dla dobra innych. Często to robi, bo nie potrafi inaczej, ale jeśli już musi wybierać - powinien wybierać zawsze ze wskazaniem na siebie.
Pan M., którego przykład tu rozpatrujemy, przyznał, że jest szczęśliwy. Żona nie jest. Trudno. W przeciwnym wypadku nieszczęśliwa byłaby i żona i mąż."

Znaczy się można powiedzieć, że są sytuacje, w których polityk i obywatele nie mogą być szczęśliwi, więc to dobrze jak polityk się uszczęśliwia kosztem społeczeństwa, bo w innym przypadku i polityk i społeczeństwo byliby nieszczęśliwi.

lulka

nudziarz · Gość

King: Chyba nie we wszystkim masz racje

Pominales znaczacy czynnik... Jestesmy ludźmi rozumnymi, analizujemy, zastanawiamy się, szukamy przyczyn ( a w nich wlasnej winy czy udziału).
I, jesli zostaniemy porzuceni, naturalną konsekwencją są wnioski z gatunku: była w tym i moja wina bo może: jestem juz nie atrakcyjny/a, moze jestem kiepski/a w łózku, pewnie sie zestarzałem/am... a to duzy bagaz przy kolejnej próbie ułozenia sobie zycia.
I - wydaje mi sie - ze czasem duzo trudniejsze dla osoby porzuconej, jest powtórne ułozenie sobie życia wlasnie za przyczyna ciazacego nad nim/nia odium "niepelnowartosciowego, ulomnego, "

king

jupiter, zapytam wprost, bo ręce opadają: czy znasz znaczenie słowa 'przykład'? Nie o Marcinkiewicza tu chodzi. Niech będzie, że facet nazywa się Pierdusiński. Trybisz?

Kasztanka · Gość

animavilis · Gość

jupiter · Gość

jupiter · Gość

king

Pochodzenie O-Ren Ishii

ta żona to zapewne zbyt zadowolona nie jest z obrotu sytuacji ale myślę że jak już koleś chciał to by to zrobił - albo oficjalnie i z hukiem albo po cichu całymi latami ...
a co do wieloletnich, perfekcyjnych związków to podziwiam ! tyle że ich mało...

Malena

Poznałam małżeństwo - ona jest młodsza od niego o 30 lat. On ma 87 lat. Ona zamiast być kobietą w pełni sił, jest mentalnie jego rówieśnicą. I tak o niej - jak o 80latce - wszyscy myślą. Zniechęcili mnie do 'drugiej młodości'

animavilis · Gość

bea.ta

Nie fajnie jest być porzuconą czy tez porzuconym ( bo tak też bywa ) ani po 28 ani po 15 latach małżeństwa podczas, którego wierzy sie, że ludzie się kochają, szanują i są wobec siebie lojalni. Lecz gdy małżeństwo jest papierkowe, wtedy (może )pozostaje żal o utratę bezpieczeństwa finansowego , o strach przed szarpanina materialną, o wstyd taki ogólny jaki jeszcze często panuje w małych miejscowościach lub wioskach.
W przykładowym mażeństwie na odległość Państwo M . spłodzili przez lata 4 dzieci. Nie mogło byc tak źle...przynajmniej 14 lat temu, bo tyle ma chyba ich najmłodsze dziecko.....A zdania Pani żony Pana M . nie znamy. Może jest szczęśliwsza niż jej mąz, ale i mądrzejsza by tego pyblicznie nie rozgłaszać Not talking

A kryzys wieku średniego ...hmm dlaczego mowa tylko o mężczyznach ?
Po 40stce zaczyna się tak jakby druga połowa życia i ludzie zaczynają patrzeć na nia tak jakby inaczej ( to chyba Junga tak twierdził ).Następuje spojrzenie wstecz i żal za utraceniem doptychczas stłumionych pragnień. Często wtedy następuje proces samorealizacji.
Dzieci już odchowane , jakiś dorobek materialny...a tu 40cha na karku,.. to jakby taki alarmowy dzwonek

Niektórzy skaczą powoli a inni wybierają skok na głęboką wodę...

ps. Oczywiście objawy KWŚ w postaci zakupu samochodu, motoru czy znalezienia sobie kochanki, to stereotypy, mity ale potwierdzone jakimiś tam przypadkami. A że to szybszy sposób na zdefiniowanie KWŚ ( niz rozpisywanie się ) i trafniejsza złośliwości to się nią operuje
Angel

lulka

Mii

[quote="king"]bo to one tak się w najczęściej w życiu pozycjonują, nie mają żadnego swojego życia, żyją tylko domem, mężem i dziećmi.[quote="king"]

Same? Czy to nie jest tak, że tego właśnie się od nich wymaga? To one mają być opiekunkami ogniska domowego i to ono staje się ich życiem.
Pranie, gotowanie, wywiadówki, sprzątanie a w przerwie w ramach rozrywki i nagrody praca zawodowa...to jest dopiero "haj lajf"

Gdzie tu czas na odrobinę swoich ulubionych zajęć?