po 30-tce

animavilis · Gość

Obejrzałam właśnie na o2 topik, w którym ktoś wkleił link do strony, poświęconej poszukiwaniom zaginionej osoby. Dokładnie po 3 postach topik zmienił się w pyskówkę, ale ja nie o tym.

Chadzam czasem brudnym i opustoszałym przejściem podziemnym. Tak mi po drodze, zresztą innej nie ma. Zawsze kiedy z blasku dnia, jasnej i ożywczej atmosfery powszedniości, ze świeżego powietrza (a świeże wydają się wówczas nawet spaliny), z pulsujących odgłosów ulicy zanurzam się w chłodny i nagły mrok cuchnącego moczem korytarza, kiedy idę w stronę ponownej jasności miażdżąc butami kawałki szkła – zawsze wtedy myślę o ludziach, którzy pewnego razu wyszli w słońce i nie wrócili.

Nie o zbuntowanych nastolatkach, uciekających z domu, nie o osobnikach podejrzanej proweniencji znikających na całe tygodnie, lecz o tych zwykłych, normalnych, do bólu przeciętnych: o drepczących powoli staruszkach, o mężczyznach w sile wieku, o czyichś żonach i czyichś mężach, o młodych, „przed którymi życie”, o dzieciach, o wszystkich, którzy nie mieli powodu, by znikać, którzy rozmyli się, rozpłynęli w drodze po bułki, na wykłady, do pracy…

Co się z nimi stało? Jak to możliwe, że ludzie znikają, tak po prostu, że nigdy się nie odnajdują, żywi lub martwi? Chciałoby się wierzyć, że mieli swoje powody, że była to ich świadoma decyzja, lecz po plecach przechodzi dreszcz, przeczucie podskórnego zła, cicho i zdradliwie płynącego mrocznymi korytarzami, o których nic nie wiemy, widma krwi i zapachu świeżej ziemi. Przepraszam, że piszę tak naiwnie, ale… to jest takie niewiarygodne. I przygnębiające.

Trudno mi sobie wyobrazić drążący niepokój rodziny zaginionego, nie wiem, przecież nie nieustanny, przecież żyć jakoś trzeba, przecież czas leczy rany i tak dalej i temu podobne, ale chyba rozumiem, z jakim utęsknieniem można czekać na wiadomość o jego śmierci.

nudziarz · Gość

ktoś to tego nie przeżył, moze tylko teoretyzować.
Nawet jesli to byla skala dni a nie miesiecy.

Pasztet · Gość

genau

never ever

PS. A propos przejsc podziemnych, to szkoda, ze ogladalem "Nieodwracalne"

Tolek_Banan

Niestety, wszystkie te "tajemnicze" znikniecia 3-ciego stopnia maja zupelnie realne wytlumsczenie: albo ktos kogos zaciukal i zwloki wrzucil do wisly, albo ten ktos prysnal w swiat probujac odnalezc sens w swoim zyciu. w obu przypadkach rasczej nie ma szans na powrot, chyba, ze to takie histeryczne akcje, jak trucie sie za pomoca witaminy C.

Hower

Nie ma nic gorszego od uczucia, które towarzyszy zaginięciu bliskiej nam osoby. Po śmierci bliskiego rany się goją, po zaginięciu solą na rany jest nadzieja.

ver

[link widoczny dla zalogowanych]
Maciej jest moim sąsiadem.

bo ja

franek kimono

Dawno tu nie byłam więc witam wszystkich! Jest tyle ciekawych topików, ale zatrzymam sie przy tym, ponieważ zawsze kiedy natrafiam na telewizyjny program Itaki zastygam jak zahipnotyzowana. Są też miejsca, zapachy, o czym pisze tak sugestywnie Anima, które budzą czasem mój niepokój na kształt tego, ktory wydaje mi się że musi przepełniac osob, kóre uciekły, często bezdomne, zagubione, pewnie nie potrafiące do końca okreslić swojej sytuacji i się z nią zmierzyć.
Oczywiście te zagnięcia mają zawsze jakieś uzasadnienie, jak pisze Tolek, ale ono często pozostaje tajemnicą dla otoczenia. Czy zresztą nie dotykamy właśnie najgłębszych tajemnic ludzkiego umysłu słysząc o spokojnej kobiecie, matce trojga dzieci, sklepowej z małej miejscowości, która nagle porzuca dom? albo o szesnastolatce, którą wizja innego życia wysysa z domu rodzinnego i rzuca w te ciemne tunele, o ludziach, którym urojony demon karze porzucić dom jako siedlisko zła, o tych, którzy dręczeni żalem, smutkiem lub wyrzutami sumienia odchodzą bez słowa?
Ale najbardziej szokuje mnie to co mówią ci co zostali: zazwyczaj podkreslają, że ich ojciec, syn, córka, babcia byli normalni, moze niezbyt rozmowni, ale nie mieli żadnych kłopotów. Mają tak wstrząsająco mało do powiedzenia na ich temat!!!!
Na pewno gdybym zyła w świecie w którym byłabym tylko meblem też bym odeszła, ale czy w taki sposób? Może ci często "zwykli", "drepczący" ludzie, którzy nie potrafią wyrazić co czują, wywrócić całą rodzinę do góry nogami i nią potrząsnąć wolą z niebytu nijakości uciec w świat, który może póbować zacząć definiować na nowo? Boje się tylko, że zazwyczaj to kończy się tragicznie.

Migotka

Albo w nowej, zbudowanej rzeczywistości są znów tacy sami, bo tak już przywykli do tej skorupki, że nie umieją jej zmienić, choć przez chwilę wydawało im się , że chcą...a potem wstyd wrócić...
******************

mój Luxus właśnie niedawno poszedł na akcję poszukiwawczą, młody chłopak, 19 lat zaginął wracając z imprezy sylwestrowej, uciekł z niej podobno bo coś mu tam nie pasowało...jego droga wiodła przy zbiorniku wodnym...szukano go cały dzień...nic...
nie wiem czy się znalazł, ale na miejscu była cała rodzina i czekała na wyniki...koszmar

franek kimono

Pewnie czasem tak jest, pewnie też niekiedy okazuje się, że bez tej skoruki nie potrafią żyć, a poza domem nie potrafią jej już nawet odtworzyć.
Ciekawe na ile możliwe jest przeczesanie wszystkich noclegowni, ludzi często bez papierów ale korzystających z róznego rodzaju pomocy czy skupiającyh się np na dworcu centralnym, w poszukiwaniu zagnionego?

Migotka

Jeśli ktoś chce się ukryć to się wymknie i tak, wszystkiego jednocześnie nie da się chyba przeszukać...to straszna praca i skutek i tak byłby niepewny, bo tak jak mówisz niektórzy nie mają dokumentów, i ukrywają się też zresztą dośc przemyślnie...kiedyś do głowy by mi nie przyszło, że można spać na ciepłowniczych rurach pod wiaduktem...ale była u nas taka akcja i okazało się, że można się nawet zabijać o miejsce tam, ...wszystkich innych miejsc sobie nawet nie umiem wyobrazić...

Aproxymat

A ja byłem świadkiem odnalezienia się po latach. Człowiek, który leżał w szpitalu znaleziony po wypadku na jakiejś drodze, bezdomny i nie pamiętający niczego, okazał się zaginionym przed laty pracownikiem jakiejś uczelni (nie znam szczegółów). Policja sprowadziła rodzinę, rodzina go rozpoznała. Ale on nie rozpoznawał nikogo. Potem to już było zajęcie dla psychiatry, a z tego co wiem, przypadki zaginięć z powodu chorób psychicznych, urazów mózgu itd., jest naprawdę sporo. Człowiek nigdy nie może być pewien co stanie się z jego psychiką i świadomością...

franek kimono

Dlatego Aproxymat często mam wrażenie, że normalność jest jak bardzo cienka lina po, której stąpmy...każdego może to spotkać, choć, przynajmniej w pewnym zakresie, można dbać o swoją normalność.
A propos czy znacie książkę Oliviera Sacks'a "Mężczyzna który pomylił swoją żonę z kapeluszem"? to jedna z moich ulubionych. Autor psychiatra, ale o dobrym wykształceniu humanistycznym, opisuje wnikliwie wybrane przypadki zaburzeń i uszkodzeń neurologicznych. Tym na czym sie skupia są jednak ludzie, których one dotknęły: autor z wielkim ciepłem opisuje to jak wpływały one na percepcję i jaźń jego pacjentów, oraz jak oni sami radzili sobie ze zmianami jakie w nich zaszły. genialna ksiązka!

animavilis · Gość

nudziarz · Gość

W poprzednim poście wyraziłem się nieprecyzyjnie po prostu:-)
Ja WIEM co odczuwa rodzina zaginionego.. nawet jesli trwało to kilkanaście dni a nie miesiace czy lata.
tego nawet nie chcę sobie wyobrazić

Aproxymat

malenstwo

Aproxymat ma rację, zastanówcie się co tak naprawdę wiecie o swoich sąsiadach i gdyby zniknęli to po jakim czasie zuwazylibyście ich zniknięcie.

Dostojny

czasami zaginione jest dziecko - paraliżujący ból, wciskający dech, niemoc, histeria, otępienie
ale to "kroczące" zło może też mieć okrutną mackę - obojętności na zaginienie kogoś starszego, niepotrzebnego, z rodziny, ale niedarzonego uczuciem ... czasami

katolik

Wkleiłem linka do tego topiku tlenowej awanturze. Jeśli zrobiłem coś złego to przepraszam, ale nie mogłe sie oprzeć by pokaza jak w sposób wywazony mozna o tym rozmawiać. Nawet jeśli sam dolewałem oliwy do ognia

Aproxymat