po 30-tce

animavilis · Gość

Popełniłam nawet kilka wierszy oops

[nie więcej niż kilkanaście, nie szło mi...]

Kewa

kasia_imig

Poezja jest najtrudniejsza, zwłaszcza biała. Wiele osób myśli, że jest odwrotnie, ale spróbujcie. Osobiście piszę (jeśli już - z rzadka - biorę się za poezję) głównie rymowane zgłoskowce, najłatwiejsze są (dla mnie) ośmiozgłoskowce.
Na potrzeby niniejszego topiku zaraz stworzę opowiadanie. Możecie mnie zbluzgać, lubię krytykę

.

Katarzyna szła ciemnym, piwnicznym korytarzem, prowadzona pod ramię przez szczupłą dziewczynę. Wiedziała, że zaraz umrze. Po drodze zauważyła głowę chłopaka ze Stowarzyszenia, wystającą ze ściany.
- On, taki jeden, a potem ty - powiedziała uprzejmie dziewczyna.
- Jak? - zapytała Katarzyna z rosnącym strachem.
- Nie wiem - padła pogodna odpowiedź - nie bój się.
Weszły do sali, w której stały trzy łóżka. Katarzynę położono na skrajnym, prawym. Po chwili znany z pierwszego zebrania młody mężczyzna wprowadził może trzynastoletniego chłopaka. "Stowarzyszenie przyjmuje dorosłych i dzieci powyżej 8 roku życia" - przypomniała sobie swój wyrok.

Jeśli nikt nie zaprotestuje, ciąg dalszy napiszę jutro, bo muszę to przemyśleć Brick wall

.

Formalny

Formalny

kasia_imig

Aproxymat

Hmm... Ale znasz już zakończenie?

kasia_imig

Mówiąc szczerze nie

To znaczy znam rozwój kilku wątków, wiem, dlaczego i przez kogo bohaterka została skazana na śmierć, ale jeśli chodzi o zakończenie, to musiałabym już liczyć na natchnienie

.

Aproxymat

Czyli w trakcie pisania możesz zaskoczyć samą siebie - jakimś niespodziewanym zwrotem akcji albo innym pomysłem literackim?

kasia_imig

Raczej nie piszę od początku do końca, tylko jakby od środka. Zakonczenie i tytuł juz znam, więc wkleję, co mam.

"Sąd Ostateczny"
Katarzyna szła ciemnym, piwnicznym korytarzem, prowadzona pod ramię przez szczupłą dziewczynę. Wiedziała, że zaraz umrze. Po drodze zauważyła głowę chłopaka ze Stowarzyszenia, wystającą ze ściany.
- On, taki jeden, a potem ty - powiedziała uprzejmie dziewczyna.
- Jak? - zapytała Katarzyna z rosnącym strachem.
- Nie wiem - padła pogodna odpowiedź - nie bój się.
Weszły do sali, w której stały trzy łóżka. Katarzynę położono na skrajnym, prawym. Po chwili znany z pierwszego zebrania młody mężczyzna wprowadził może trzynastoletniego chłopaka. "Stowarzyszenie przyjmuje dorosłych i dzieci powyżej 7 roku życia" - przypomniała sobie swój wyrok.
(...)
Okno stanowiło swoistą ramę dla księżycowego krajobrazu na zewnątrz: szary piasek, w oddali niewysokie, brunatne pagórki i nad tym wszystkim skłębione, granatowo-czarne chmury. Padało. Katarzyna ogarnęła widok za oknem, a następnie salę nerwowym spojrzeniem. Zatrzymała wzrok na kolcu, przyczepionym do butli z tlenem, wycelowanym w jej krocze. Wyobraźnia zaczęła działać. Niestety, dziewczyna, która ją tutaj przyprowadziła, a potem przywiązała do łóżka i mężczyzna - przewodnik chłopaka, gdzieś zniknęli.
(...)
Przypomniała sobie jego listy: "Witaj Kasiu, czytałem Twoją aplikację. Mam ponad 50 lat, czy taka młoda kobieta, z pewnością piękna i pełna życia, jak Ty, zechce w ogóle odpisać na ten list?" Pierwszy i następne. Gdy dowiedziała się, że pisało je ośmioletnie dziecko, była zdumiona. Nawet nie czuła się oszukana, tylko właśnie zdumiona. Korespondowali kilka miesięcy, zanim się oświadczył, a ona, zgodnie ze Statutem Stowarzyszenia, zgodziła się na małżeństwo, które miało służyć wspólnej pracy nad minimalizacją potępień.
(...)
- Przecież jestem od niego starsza niemal 30 lat! - wykrzyknęła z rozpaczą.
(...)
Chłopak masturbował się, patrząc w jej stronę, małe oczy mrużył lepko w rytm przyjemności. Odwróciła wzrok z obrzydzeniem.
(...)
Krzyknął, a krążek spadł, ucinając mu głowę. "Teraz moja kolej" - pomyślała i poczuła popłoch.
(...)
- Co się dzieje? - zapytała.
- Debatują - odpowiedziała dziewczyna krótko.
(...)
Dziewczyna przyniosła na tacy 2 woreczki - biały i żółty, przysunęła nogą metalowy stojak i podwiesiła kroplówki. Wzięła rękę Katarzyny i zręcznie wkłuła igłę, zakładając wenflon.
- Kiedy skończy się kroplówka z glukozą, automatycznie zacznie kapać trucizna. Poczujesz tylko lekki ból przy pierwszej kropli, potem zemdlejesz.
(...)
Straciła na moment przytomność. Gdy ją odzyskała, znajdowała się po drugiej stronie okna, w tej niezmierzonej, szarej, burzowej przestrzeni.
Młody, uśmiechnięty mężczyzna w białej tunice i dziwnej koronie na głowie wyciągnął do niej rękę.
- Chodź, nie będziesz w końcu karana za kłamstwo jakiegoś bachora - powiedział.
Koniec.