po 30-tce

flykiller · Gość

"Nie wiem, czy w przyszłości kobiety będą pracowały po biurach, ale należy pamiętać, że największym wrogiem będą nie niechętni koledzy, ale własne nerwy kobiet. Jeśli tylko dojść do manii prześladowczej, do poczucia męczeństwa, jeśli stracić dobry humor, jest się zwyciężoną przez siebie samą".
Wieszcze słowa Kazimiery Iłłakiewiczówny sprzed, pewnie, prawie wieku. Nie da się ukryć, że jestem ofiarą na własne życzenie, ofiarą własnych neuroz, niespełnionych ambicji, braku elastyczności, postrzegania w systemie zero-jedynkowym, przekleństwa obowiązkowości, i tak dalej, i tak dalej... płaczę rankami, że muszę iść do pracy i cierpię wychodząc ze świadomością, że nie wszystko zostało dopięte "na ostatni guzik". Mój stosunek do pracy już dawno wykroczył poza normę, nabierając cech niebezpiecznej patologii.
Co sądzicie o swojej pracy?

FRIDA · Gość

Wykonuję tak zwany "wolny zawód", w związku z czym jestem sobie "sterem, żeglarzem, okrętem". Na dzień dzisiejszy nie potrafiłabym pracować na etacie, poniekąd wyznaję pogląd, że nie ma nic gorszego od etatu. Nie pracuję od 8 do 16, ale w bardzo różnych, nieprzewidywalnych porach, często z dostosowaniem do potrzeb klientów, czasami zgodnie z własnym kaprysem. Nie mam szefa, tylko wspólnika, nie zniosłabym szefa, miewam problemy z dostosowaniem, wolę dyktować warunki. Nie potrafię pracować na państwowej posadzie, gdyż taka praca niszczy we mnie to co uważam za swój największy potencjał ...Bywam niewolnikiem swoich klientów. Bywam, co nie znaczy, że jestem. Czy jestem zadowolona ze swojej pracy? Ogólnie tak, a szczególnie - miałam nieco inne marzenia. Poniekąd zbłądziłam, poprzez dawne, zamierzone działania rodziców Angel

Kewa

Nie wiem, czy to ma związek z płcią, czy jest to raczej zjawisko ogólnoludzkie. Pamiętam moment, gdy mój mąż nie znosił swojej pracy. Do tego stopnia był w stresie, że ciągle zapadał na jakieś paskudne choróbska. W końcu dopadło go zapalenie wyrostka, co przyjął z wielką ulgą i więcej do pracy nie wrócił. Teraz w pracy jest cały czas. Nawet gdy jest w domu - pracuje. Pracownicy dzwonią do niego praktycznie o każdej porze dnia. Uzbierał zaległego urlopu za dwa lata i nigdy nie może go wykorzystać. Zazdroszczę mu, bo ja nadal eksperymentuję.

Kewa

Kilo OK

Robota to głupota, picie (winka z B i taniego burbona) to jest życie.

Koniec offtopowania.
I przepraszam....

Seeni

Gdyby to było takie proste......... Not talking

Też miałam taki okres, że zanim wstałam z łóżka, żeby zmierzyć się z koniecznością świadczenia pracy popłakiwałam sobie z 5 do 10 minut. Na totalnie znienawidzone obowiązki nakładały się wtedy dodatkowo nieciekawe układy towarzyskie, a wiadomo, że ważniejsze od tego co się robi jest to, z kim to się robi.
Niestety nie mogłam porzucić pracy. Po pierwsze przynosi ona określone dochody i przy stałych zobowiązaniach finansowych brak tych dochodów dla gospodarstwa domowego byłby katastrofalny. Po drugie- ja zasadniczo oprócz pakowania rzepy nie potrafię nic innego.
Jestem, zatem, na rzepę skazana.

FRIDA · Gość

Ron

Nie ma się co napinać. Obecnie w Polsce na rynku pracy władzę absolutną ma pracodawca. Pracownik nie jest partnerem. Musi łykać wszystko, albo w najlepszym razie wyląduje na umowie śmieciowej. Chyba, że ma jakieś plecy. Think

Kewa

flykiller · Gość

Kewa

LampionyZeStarychSloikow

no cóż, im starszy się robię, tym bardziej jestem skłonny zgodzić się z powiedzeniem, że stajesz się tym, kim chcesz się stać...
co sprowadza się do spostrzeżenia, że jak już na cos się zdecydujesz, to energia która w to wkladasz jest trudna do ugaszenia. wymóg jest jeden, trzeba bardzo chcieć, oraz mieć twarda dupe, bo po drodze będzie dużo rozczarowan

osobiście to co robię daje mi tyle frajdy, że nigdy nie liczę godzin, jakich spędzam w robocie, nie zastanawiam się, czy to juz nadgodziny, i nie obciazam pracodawcy za czas jaki spędzam nad dopinaniem detali podczas gdy... zajmuje się jakimiś swoimi prywatnymi sprawami

Mati · Gość

Ja odkąd pamiętam pracuję w miejscu, które jest mi niejako 'z urzędu' przypisane.. Kiedy zaczęłam..a było to w zeszłym wieku, nie miałam bladego pojęcia co chciałabym robić. O tym przekonałam się dopiero parę lat temu (póxno zaczęłam dojrzewać

- ale mam nadzieję, że przez to i późno zacznę sie starzeć

), ale to, co chciałabym robić nie przyniesie mi aktualnie środków na takie życie, jakie lubię prowadzić, dlatego szkolę się i robię to w ramach hobby, a i koszty z nią związane są zbyt duże nawet jak na mój egoizm.
Jeśli chodzi o pracę zawodową, to na szczęście jest na tyle kreatywna i 'wolnomyśląca', że nie specjalnie boli mnie wstawanie rano. W zasadzie mam pracę zadaniową, więc nie ma większego znaczenia o której się w niej pojawię i jak długo przebąkam.. grunt, żebym zrobiła to, co do mnie należy.
Tak jest od niedawna.. wcześniej moja praca frustrowałaby mnie, gdybym nie mogła w jej czasie grzebać sobie w swoich sprawach i czytać to, co mnie ciekawi.. Czułam jednak niedosyt..mimo, że pełniłam i nadal pełnię funkcję człowieka orkiestry.
Nie narzekam.. zwłaszcza, że przede mną narodziła się perspektywa szerokich horyzontów i nie wykluczone, że przy sprzyjających wiatrach będę mogła wykonywać te swoje zadania tylko w ramach poczucia odpowiedzialności za cały ten interes a nie z jakiegoś przymusu, związanego z finansami.

Vanilko.. jestem tego zdania, co Kewa

i trzymam kciuki za Ciebie i za to, żebyś znalazła miejsce tam, gdzie odżyjesz.. Zwłaszcza, że masz bardzo wiele do zaoferowania, bo jesteś mądrą, dojrzałą i ciekawą osobą. Ale czasami trzeba się zmęczyć, żeby zrobić krok ku odpoczynkowi.

lulka

Zmieniam ją co jakiś czas.
Jestem w niej panem i władcą, ale i robię coś etatowo - dodatkowo.
Nie dla kasy, takie układy.
Nie wiąże się to z czasem, z porą wstawania itd.
Czasami jej nienawidzę, czasami ją lubię.
Nie potrafię się określić - nie przepadam za nią, ale i nie nienawidzę.
Chyba się cieszę jak jest, nie znoszę jej jak jest nadmiar.
Usycham jak jej nie ma.
Jestem niesamowicie pracowita.
Uwielbiam plewić ogródek i sprzątać chałupę bo to mi daje wytchnienie, ale jednak satysfakcję czerpię z pracy zawodowej.
Ale poczucie smyczy mam...Też.

nudziarz

Uwielbiam swoja prace

I nienawidzę niektórych jej elementów.. choćby godzin pracy ( Zaczynam 5,30 ). Po tylu latach szarpaniny wreszcie znalazłem zajęcie , które pozwala mi na jedno... wyłączenie pracy z głowy w chwili wyjścia z niej

.
Praca jaj praca.. masa nerwów i masa wysiłku.. ale ten komfort totalnego luzu po południu, po tylu latach pracy " na okragły zegar", budzenia się po nocach i opracowaywania sttrategii o trzeciehj nad ranem, powoduje , iż napisałem to co w pierwszym zdaniu.

FRIDA · Gość

A co myślicie o wszelkiego rodzaju pracowniach, gabinetach, kancelariach, różnego rodzaju biurach, organizowanych w miejscach zamieszkania, tj. w wyodrębnionych częściach naszych domów ( domki jednorodzinne), czy mieszkań ( przekształconych na część gospodarczą )? Poniekąd to wygoda, ale czy warto skupiać się wciąż wokół jednego miejsca? Pytam, bo sporo osób obecnie tak funkcjonuje, a ja czasami zastanawiam się, czy po pewnym czasie nie jest to dla nich zbyt uciążliwe, i czy najzwyczajniej nie brakuje im codziennego wyjścia z własnego domu.

nudziarz

Zacząłem pisac post pt "dom-twierdzą prywatności" i zdałem sobie sprawę z rozmaitosci zawodów.
Dla plastyka, architekta, kompozytora etc.. pracownia w domu może byc znakomitym rozwiązaniem.
O niebywalej oszcędności czasu nie wspominając.

illunga

To pewnie zależy też od człowieka. Dla jednego praca w domu będzie wygodna, bo oszczędzi czasu na tak nieistotne sprawy jak komunikacja, a dla drugiego będzie pułapką, bo wymiesza mu się czas dla pracy i czas dla siebie.

FRIDA · Gość

lulka

Dokładnie Nudziarzu.
Mój Zięć jest pisarzem i mieszka na leśnej polanie na Mazurach.
I dom jest jego twierdzą. A i miejscem pracy.