po 30-tce

Aproxymat

Jak daleko wybiegacie myślami w przyszłość? Poza najbliższe dni? Czy macie jakieś dalekosiężne plany? Ludzie interesują się tym na ogół, np. czytając horoskopy, ale czy chcielibyście znać datę swojej śmierci? A może mieć szansę poznać losy potomków swoich potomków w jakiejś odległej przyszłości?

Kewa

Ciekawi mnie jak będzie wyglądało życie w przyszłości, spodziewam sie, że będzie trudne, tzn. juz teraz uczymy się poruszać w społeczeństwie, mamy do zapamiętania wiele spraw: jaki dokument zabrać ze sobą, kiedy upływa termin rozliczeń, w którym urzędzie załatwić, jak dostać się do danego miejsca itp. Często starsi uczą się od dzieci.
Natomiast horoskopy? Data śmierci? nie, nie ...chyba się boję takich myśli

beeper

Ja już znam datę swojej śmierci. To 1 kwiecień 2044r. Tę datę otrzymałem dzięki programowi internetowemu, gdzieś tam błąkającemu się po forach. Ten pierwszy kwiecień zupełnie mnie rajcuje, choć rok nie bardzo, bo po mieczu pochodzę z baaaardzo długowiecznej rodziny Blue_Light_Colorz_PDT_02

fi · Gość

Po baaaardzo długiej przerwie w zaglądaniu tutaj - witam się ale przyznaję trochę niepewnie ...

Zatem od przeszłości do przyszłości przechodząc -
Czy wybiegamy myślami w przyszłość? I jak daleką? Chyba właśnie moment w którym jako dzieci uswiadamiamy sobie to, że jesteśmy śmiertelni czyni nas tak naprawdę wtedy istotami czującymi (odczuwającymi) fakt życia. Zatem siegamy gdzieś w przyszłość ku jej końcowi już wtedy. I może właśnie wtedy nasze życie staje się dla nas czymś ważnym?
Przyszłość chyba w równym stopniu wpływa na nas jak przeszłość.

Przepraszam... chyba trochę obok dość precyzyjnie dookreślonego tematu ale od czegoś musiałam zacząć...

Pasztet · Gość

Fi, jetes dziewczynką? Bo jeśli tak to może trzeba Cię jakoś ośmielić

fi · Gość

Tak. JeTem dziewczynką ale już dorosłą dziewczynką jetem.

A onieśmielenie wynika nie z faktu bycia "rodzaju żenskiego" ale z faktu że nie zaglądałam Tu chyba z 10 miesięcy....

Ale dziekuję za chęci dobre ( uśmiech) - jeszcze nie rozeznałam tych buzi uśmiechnietych

animavilis · Gość

Aproxymat

Nie przejmujcie się, temat jest taki ogólny, że właściwie nawet pisząc "obok" się w niego trafia. Kiedyś nawet kusząca wydawała mi się możliwość np. zamrożenia i odhibernowania po 1000 latach, z możliwością życia w przyszłości. Oczywiście dziś zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie byłaby to dla mnie całkowita tragedia. Znalazłbym się w miejscu, którego bym nie poznawał, wśród zupełnie nieznanych mi ludzi (?), niczego pewnie bym nie rozumiał. I to przeżycie poszłoby pewnie na marne, bo nie mógłbym się podzielić wrażeniami i wiedzą z ludźmi mi teraz współczesnymi.

Beep - fakt, kiedyś był taki programik, który mi wyliczył, że powinienem nie żyć od paru lat

lulka

Hmmm...Z tą przyszłością to jest ciężka sprawa.
Na pewno nie chciałabym jej znać.
Ktoś mądry powiedział, że doświadczenie zabija marzenia. Jak się nad tym zastanowić to jest w tym jakaś prawda. Z biegiem lat jesteśmy coraz bardziej pragmatyczni i chyba coraz mniej oczekujemy od życia godząc się na to co nam los przyniesie. Żeby nie było nieporozumień - ja się nie godzę i walczę jak lwica, ale np. o takim Winettou już nie marzę bo wiem, że w rzeczywistosci w jakiej żyję spełnienie takich marzeń jest niemożliwe.
Gdybym znała swoją przyszłość to o czym wówczas mogłabym jeszcze marzyć, skoro wiedziałabym, że to i tak jest niemożliwe?
Nawet najbardziej świetlana pewnie by mnie zabiła. Nie potrafię żyć bez marzeń - mimo, że teraz są bardziej realne to jeszcze wciąż są.
A śmierć? Nasza mentalność, religia i Bóg wie co jeszcze nie pozwala nam się z nią pogodzić. To jest w sumie i straszne, i zbawienne.
Straszne bo wciąż się jej boimy i w sumie do końca niemal nie potrafimy się z nią pogodzić, a zbawienne bo po cóż byłoby się starać tutaj na Ziemi o cokolwiek skoro właśnie ona miałaby być celem ostatecznym?

lulka

No tak. Przeczytałam to co napisałam wyżej i już widzę błąd. Pewnie osoby bardzo religijne w śmierci widzą jakiś cel - zbawienie choćby.
Ja jestem z tych bardziej przyziemnych.

Pasztet · Gość

Nie czytam horoskopow i wrozb.

Ale staram sie planowac. Teraz np. planuje Sylwestra i zimowe wyjazdy na narty, ale nie wynika to z jakiegos zamilowania do planowania, ale z realiow - za miesiac bedzie znacznie mniejsze pole wyboru.

Poza tym to chyba oczywiste, ze w zyciu kierujemy sie jakims celem, pewnie kazdy ma inny. O smierci nie chce mi sie myslec jak na razie.

Drahna

Przyszłość nieodmiennie kojarzy mi się z mijającym czasem tu i teraz oraz bardzo smutną refleksją : mianowicie, że na plany mam go (czasu) coraz mniej a na ich realizję...lepiej nie mówić.

Nie obchodzi mnie ludzkość jako taka. Jestem w tej materii straszną egoistką

slepa i brzydka

chwilowo zapieram sie rekami i nogami o framuge wielkich drzwi u progu mojej swietlanej przyszlosci. nic nie wiem i nie chce wiedziec. pojde do pierwszej, prawdziwej pracy, za pierwsze prawdziwe pieniadze, moze pomysle o prawdziwym zwiazku, i prawdziwych dzieciach.
poki co jednak czekam na kopa w dupe, bo wszystko wiem, ale nic nie umiem, mam checi ale sie boje, jest mi dobrze, chociaz wiem, ze sie cofam.
zapytaj mnie Aproxy o przyszlosc w grudniu.

jesli chodzi o date smierci, to niechze ja sie chociaz obronie. a potem, to w kazdej chwili. smierc jako istotna czesc zycia, musi nastac.. mam do spotkania pare osob, i musze zapytac czy stamtad widac zywych, kiedy ci mysla, ze nikt ich nie oglada

animavilis · Gość

beeper

Mam dobrą wiadomość. Właśnie usłyszałem w wiadomościach radiowych, że uczonym udało się wyodrębnić gen odpowiedzialny za starzenie się. Teraz już tylko wystarczy ten gen zablokować i hulaj duszo w wiecznie młodym ciele. Gorsza wiadomość dotyczy tego, że ten gen równocześnie odpowiada za walkę z komórkami rakowymi. Nasuwa sie pytanie, co lepsze: umrzeć ze starości, czy młodym, ale na raka?

wilczek

W tym wieku częściej i bliżej nam na tamtą stronę, ale nie rozpamiętujemy ani daty ani chwili, bo tak naprawdę, to mamy jeszcze tyle do zrobienia, tyle do załatwienia, tyle, tyle... Nikt z nas nie zna dnia ani godziny, ale chcemy zdążyć przed czasem.
Owszem, mamy plany i zazwyczaj dotyczą one naszych dzieci, później chyba naszej godziwej emerytury i zdrowia, bo tak naprawdę, to chyba mniej patrzymy w przyszłość (bo ta z perspektywy czasu nie będzie świetlana), a bardziej spoglądamy na przeszłość. Na będy jakie popełniliśmy i na to, co byśmy zmienili, jeśli byłoby nam dane. I myślę, że właśnie poprzez ten pryzmat czasu patrzymy na przyszłość, by nie powtórzyś tych blędów i ustrzec naszych najbliższych przed ich popełnieniem.

fi · Gość

bo ja

Przyszłość? za ok 24 godziny wyjeżdżam na cały weekend; za 10 dni zobaczę moją córkę. To przyszłosc, o której myślę z radością i nadzieją, że nic nie stanie na przeszkodzie, by było tak jak ma być. Ale pewności żadnej. I to jest dla mnie cecha przyszłości - brak pewności, że coś będzie, nawet w sytuacjach gdy realizacja planów zależy ode mnie - zawsze może być coś nieprzewidywalnego. Więc przyszłośc raczej nie zabiera zbyt wiele miejsca w moim myśleniu.
A ta odległa czy też raczej ostateczna? koniec jest pewny i tyle. Kiedyś wydawało mi się, że chciałabym znać jego datę by pozałatwiać wszystkie sprawy. Ale teraz myślę, że lepiej załatwiać na bieżąco i nie czekać na specjalne okazje.
Przyszłość ludzkości? koniec świata nadchodził juz tyle razy, że chyba ludzie przestali wierzyc, że jest realny. Zakładam, że mnei już wtedy nie będzie.
Wyznaję taką "filozofię"

że nie mam wpływu na to co nastąpi w przyszłości, ale moje uczynki mają wpływ, choć nie zamierzony. Przykład? najbanalniejszy: rzucona w lesie plastykowa butelka przettrwa tam wieli, ale przecież nie to było moim celem gdy ją rzucałam. Jednak wiedza o tym powstrzymuje mnie pzed rzuceniem kolejnej - bo myślę właśnie o przyszłości, choć działam tylko tu i teraz.
Zarówno przeszłośc jak i przyszłość to czas, który dzieje sie poza nami, na który nie mamy wpływu - przeszłości nie zmienmimy, a przyszłość, nawet najlepiej zaplanowana jest poza naszą kontrolą.

A horoskopy? kiedyś na o2 Jupiter postawił mi horoskop - wydawał mi się absurdalny i niemożliwy - nie był zgodny z moimi planami na przyszłość... Czasem sobie go przypominam i wydaje mi sie, że pewne myśłi w nim zawarte stają się całkiem realne. Ale to tylko zabawa. Choć może dobry horoskop albo wróżba to rodzaj terapii?... Okazja by się nad sobą zastanowić

Kasztanka · Gość

Najnormalniej,
to ja nie chce nic wiedziec ani znac.
Bede - to bede,
nie bedzie mnie - niewielka roznica.
Ludzie i tak rano beda sie budzic na kacu albo zasiadac do jajecznic.
Mam poczucie swojej malosci,
byle sie nie bac zycia
i wszystko gra.
Gorzej z planami (jak juz-jeszcze jestem), bo ja mam ogromny apetyt.

Baranezii

Z tą wizją przyszłysci u u mnie róznie bywało...a to szkoła..a to matura...a to robota...no ale jakoś odpukać w puste mimo mojego wrodzonego "czarnowidzctwa" wszystko jakoś pomału do celu...a aktualne plany na przyszłośc???...za chwila moment córeczka przyjdzie Dancing

narazie bezimienna bo kazda z rodzin uprawia mobbing co do imienia

...wiec u mnie raczej przyszłość zapowiada sie "nie przespana"