po 30-tce

Sławomir

zdaje się, że to chyba Żakowski napisał (przy okazji Durczoka), że w Polsce, mimo jakiegoś tam rozwoju w ciągu ostatnich 30-lat, ciągle panują pańszczyźnianie relacje między kierownikami i podwładnymi.

toksyczna relacja polega na tym, że podwładny próbuje wykorzystać każdą lukę, która umożliwia mu wyruchać system, natomiast przełożony wchodzi w buty chamskiego karbowego, który każe umierającemu Józkowi orać pole - tak mniej więcej, z pewną dozą przesady oczywiście.

jeśli chodzi o moje skromne doświadczenia, to widzę dużą różnicę jeśli chodzi o kierowników (ang. managerów) polskich i niepolskich. bo jeśli chodzi o pracowników (ang. engineers), to i tu i tam wszyscy starają się tak pracować, żeby się nie przepracować -jak dla mnie zupełnie rozsądna strategia z punktu widzenia pracownika.

zupełnie inaczej wygląda to na poziomie kierowniczym - niezależnie od szczebla (żeby rozwiać wątpliwości) - zarówno mkro-kierowniczkowie, mini-kierowniczkowie a nawet kierownicy średniego i wyższego szczebla strasznie spinają poślady. być może wynika to z faktu, że są poddani wiekszej presji, niż ich zagraniczni odpowiednicy - bo tamci nie czują się nigdy na przykład kimś 3-ciej kategorii, do kogo można zadzwonić o 21 w niedzielę, żeby mu skorygować plan działania? tak mogę się domyślać, ale może chodzi o coś innego. o zwykłe wygodne pomiatanie tymi, którzy są poniżej?

to nie jest post w którym wyrażam swoją osobistą frustrację - miałem to szczęście, że mogłem się usytuować na pozycji medrca siedzącego w wieży z kości słoniowej, wydającego niezwykle ważne oswiadczenia od czasu do czasu

co pewnie widać na forum

ale wpadam kiedyś do firmy w sobotę i widzę sytuację jak z Chłopów Wyspiańskiego: inżynierowie miotają się po labie, a ich żony w kuchni bawią dzieci i gotują mleko - normalnie obóz nomadów. Tylko dlatego, że jakiś kierowniczek posrał się ze stresu.

ciekawy jestem, jak to wygląda gdzie indziej?

tu trochę a propos (ale tylko trochę): [link widoczny dla zalogowanych]

flykiller · Gość

Ty to potrafisz wprowadzić świąteczny nastrój...

Właśnie przepisuję pewien rękopis, który zabrałam (najpewniej, niekoniecznie zgodnie z wewnętrzną procedurą) do domu, w ramach czynu społecznego. Nikt mi za to nie zapłaci i raczej nikt tego nie doceni. Ale nie nauczyłam się wykorzystywać sytuacji, szukać luk, zwlekać, czy obijać i, absolutnie nie dlatego, że lubię moją pracę lub jestem pracowita - wręcz przeciwnie. To takie skrzywienie charakteru, połączenie przesadnego poczucia odpowiedzialności z elementami pracoholizmu (tak, myślę, że można być leniwym pracoholikiem). A teraz pracuję w domu bo, po prostu, jest taka potrzeba, a ja chcę - gdyż po kilku latach mam wreszcie, znowu, normalnego kierownika: osobę zrównoważoną, równoważącą życie zawodowe i osobiste, obiektywną i dbającą o atmosferę w zespole. W takiej sytuacji, kiedy daje się (z własnej inicjatywy) z siebie coś więcej, człowiek nie czuje się wykorzystywany.
Natomiast jeśli chodzi o moje ex-kierownictwo i kierownictwo pokrewnych mu, powiedzmy, komórek, to obserwuję jako cechę dominującą paniczny strach przed utratą kontroli (i władzy). Strach, skutkujący dążeniem do wywierania coraz większej presji na pracownika, sięgania po kolejne narzędzia kontroli i inwigilacji, aby zachować tę przewagę. To są często ludzie, którzy zdają się nie rozumieć, jaki jest nadrzędny cel działania instytucji, w której przyszło im pracować, bo tak bardzo skupiają się na próbach organizacji pracy i trzymania wszystkiego w ryzach, że tracą z pola widzenia to, co rzeczywiście jest istotą tej pracy oraz to, jaką przyszło im odegrać rolę w tym mechanizmie. De facto, są nikim, pionkami, które łatwo zastąpić. W ich wyobrażeniu - szarymi eminencjami placówki, niezastąpionymi ogniwami jej wykonawczego łańcucha. Więc siedzą po godzinach, produkują tony papierów, wdrażają kolejne chybione pomysły "góry", kolejne programy o mądrych nazwach, "zarządzają" nie mając pojęcia o zarządzaniu, ciągle spięci, wciąż przejęci swoją misją, wiecznie przepracowani, niezadowoleni z życia i z zaciśniętymi ustami. Prawie mi ich żal.

Formalny

Sławomir

Sławomir

W2

"ludu nie daj się opluwać", a także doić.
Dojenie jest mniej oburzające, ale ubożące. Natomiast dla domu Bożego bogacące.

Pochodzenie O-Ren Ishii

Sławomir

flykiller · Gość

Pochodzenie O-Ren Ishii

Jak świat światem - wszyscy są niewolnikami (byli i będą). Ale trochę lepsiejsze to niewolnictwo teraz niż dawniej. Do tego stopnia lepsiejsze że w ogóle nie czuję przymusu do czegokolwiek.... ani chęci do "prawdziwej wolności", zależnie od definicji:
- takiej freegańskiej, kartonowo-podmostowej bez czynszów, rat, przepisów, szefów, budzików i całej reszty machiny zniewolenia ?
- czy takiej z Shelby Cobra w garażu i zwyczajową, cotygodniową partyjką polo z księciem Williamem ?

Sławomir

no nie przesadzaj, wolność w stylu "Prostej historii" jest jednak kusząca..

annaliza

Baron von DupenDrapen

nudziarz

Problem w tym, że cholernie upraszczasz.
Tak u nas, jak i u Ciebie - tak naprawde nie mamy zazwyczaj pojęcia KTO jest właścicielem firmy.

Pracownicy Volvo prostytuują sie dla Chińczykow - na przykład.
I masz pewnośc , ze Twoja firma nie jest juz własnością kogoś np. z Indii ? ( a jesli to spółka akcyjna - kto posiada pakiet większościowy ? )

Kewa

Pochodzenie O-Ren Ishii

Oj tam, Kewa...
To tylko internetowe leczenie kompleksów i bólu dupy Blue_Light_Colorz_PDT_02

W Polsce pracownicy są traktowani normalnie, w całej reszcie cywilizowanego świata również - nie ma już bzdur że "baba", "murzyn" czy "grubas"...
Za wyjątkiem pewnej grupy popychadeł Blue_Light_Colorz_PDT_02

Ale oni tą funkcję pełnią niezależnie od długości i szerokości geograficznej Shhh

Sławomir

Sławomir

Pochodzenie O-Ren Ishii

Słodkie złudzenie wypracowane na podstawie pracy w trzech korpo oraz rozmów ze znajomymi (z dużą liczbą znajomych bo bardzo towarzyska ze mnie bestyjka Blue_Light_Colorz_PDT_02

).
Nie ma różnicy dla "baby", "murzyna" czy "grubasa" - liczy się wynik. Dla wózkowych także.

ps
Nie wiem jak jest na pisowszczyźnie ale chyba im się podoba, jak widać po głosowaniach. Mir domowy typu nóż wbity w blat, chłop pod stołem, matka z kiepem w pysku gotuje zupę za pieniądze z providenta - to ma swój urok... Angel

I adekwatnie przekłada się na rynek pracy 050

Baron von DupenDrapen