po 30-tce

lulka

https://www.youtube.com/watch?v=yia6Y_ST7IY

Aproxymat

E tam, Śmierć jest hiszpańskim doboszem

https://www.youtube.com/watch?v=aPZ018K9DVM

sir Francis Drake

jak tu zinterpretowac taki temat-symbol?

moze jako brak Zycia Prawdziwego'

cokolwiek by to mialo znaczyc

lulka

Hmmm...No...Poza naszym chrześcijańskim niebem, czy islamskim z watahami kochanek i buddyjską reinkarnacją naprawdę już nie istnieje?
Te, które wymieniłam powyżej są nam wmówione, według niektórych pisarzy s-f wszczepione czy tan odziedziczone w genach.
No ale niby dlaczego jakiś tam kaznodzieja (nie obrażając żadnego) czy też badacz, pisarz, naukowiec ma być lepszy od nas samych?
Może ten topik powinien mieć inny tytuł - stwórz swój pozaświat.
Nie lubimy prawdy o starości bo jakbyśmy się nie bronili to i tak wiemy.
A przecież o tym co potem nie wiemy nic.
I nikt nie wie.
Największa tajemnica świata i największe pole do popisu.
A przecież jakieś tam przesłanki są - sny, dziwne zdarzenia.
Nawet jeśli nie te zasłyszane...
Tak się męczymy w tym systemie, w tym starzeniu, a jednocześnie nie chcemy rozbuchać naszej wyobraźni.
Może jedynej słusznej, bo dlaczego nie?

Formalny

lulka

Ty jesteś odkrywcą tak jak ja.
Zapewne się mylimy jak wszyscy, ale ta pomyłka jest piękna bo zbadana po tysiąckroć bo czytamy to samo i chyba całkiem sporo, a to takie niepopularne czytanie .

Znam Cię, a w zasadzie tego w Tobie odkrywcę. I bardzo lubię.
Choć ludzie tego nie rozumieją kompletnie.

Często to moje "bobranoc" było zachętą do nocnej rozmowy, ale dzisiaj chyba już padam na mojego ślicznego buziaka.
Więc jeszcze raz i personalnie - bobranoc

sir Francis Drake

Dostojny

Dla mnie śmierć jest ciekawostką. Zresztą takie stanowisko mojego organizmu pozwala mi spokojniej o niej myśleć i ją przeżywać. I w jakimś stopniu uspokaja mnie fakt, że umrę. Także w sensie poczucia sprawiedliwości śmierć jest dla mnie logiczna.
A co po fakcie ustania pracy mózgu. Hmmm ... Nie wiem.
Ale.... bardziej mnie zastanawia - jeśli to nie całkowity definitywny koniec, cięcie - co śmierć (jak w temacie "prawdziwa") robi z miłością ?

flykiller · Gość

U wód Hiranjawati

(...)
Czułem dumną zniszczalność ust, piersi i dłoni,
Czułem, że duch mój, w leśną schwytany zieloność,
Potrafi zdławić w sobie czar i nieskończoność...
O, wytępić ślad gwiezdnej z błękitem łącznicy!
Wymknąć się zwinnym sidłom pustej tajemnicy!
Stracić z oczu brzeg niegdyś znajomej rozpaczy!
Umrzeć, dopóki jeszcze śmierć trwa i coś znaczy!»
I śmierć to słowo: umrzeć — pochwyciła mętnie
I węsząc zdobycz, dla niej zachowaną skrzętnie,
Ku ciału śladem duszy podpełzła zawile.
Lecz dał znak. Śmierć odeszła. Fruwały motyle.
(...)
A gdziekolwiek poszedłem — szło za mną w krok życie,
Szło, skomląc o kęs ciała i tucząc się troską,

Szło z tej nędzy człowieczej w tamtą nędzę boską.
Próżno jego czepliwej ujść pragnąłem zmorze:
Jest wszędzie — jest zawczasu — i nie być nie może!
Byłem w miazgach mdłych mroków, w tumanach bez treści —
Lecz i tam się coś krząta, szemrze i szeleści!
Wiem: sen wieczny to tylko czasu w grobie strata,
Bo w najdalszych zakątkach i przerwach wszechświata
Niema zwłok dość umarłych, dość znikłego cienia
I pyłów dość nikczemnych — bez łez, bez istnienia!
I jąłem wówczas walczyć z tym pyłem ostatnim —
Z tym szelestem, z tym szmerem napozór tak bratnim...
Aż, krusząc najdrobniejsze istnienia kajdany,
Znalazłem nagłą wolność w otchłaniach Nirwany!...
Mój to twór! W nim się zmieszczę, mimo żądz ogromu!
Grób na miarę nicości, nie znanej nikomu!
Ciemność, której nie tyka żaden promień słońca!
Trumna, gdzie nieskończoność dobiega do końca!
(...)
A dziewczyna szeptała: — Czas nagli! Śmierć — bliska!
Spójrz prędzej w moich oczu modre zmierzchowiska —
Nie umieraj! Daremnie o nicość się kusisz!
Nie znalazłeś jej nigdzie! Po śmierci trwać musisz!

Pójdź ze mną w żal bez końca i pójdź w beznadzieję!
Wszystka teraz dla ciebie z całych sił istnieję...
(...)
Żyj, dopóki me dłonie bieleją po świecie,
Dwa narzędzia pieszczoty, a usta — to trzecie!
Twego bólu do życia żaden grób nie schłonie! —
I dziewczyna obydwie wyciągnęła dłonie
I usta doń zbliżyła, by go zmóc za chwilę.
Budda skinął. Śmierć przyszła. Fruwały motyle.

[B. Leśmian]

Eliasz

(...)
I to życie, co pragnie trwać zawsze i wszędzie,
I ziemskiego pobytu krzątliwa śródzielność,
Świat i zaświat i dusza - śmierć i nieśmiertelność -
Wszystko zbladło, zmarniało w wyżynnym wspomnieniu.
Jak sen, co śnić się nie chce, a śni się wbrew chceniu.
(...)
- „Śniłem o tym - rzekł prorok. I posłuszny słowu -
Śniłem'' - powtórzył ciszej, a Bóg mówił znowu
- „Życiem tworzył! ,Tak, właśnie! Nieodparte życie!
Na gwiazdach, na dnie jezior, na pagórów szczycie,
W lwich paszczękach, w kłach wężów i w snu pozawzroczach,
W jamach krecich, w łzach ludzkich, i w wargach i w oczach,
Nawet w miazgach padliny, w tumanach bez treści
Jeszcze coś się mocuje, krząta i szeleści!
Cóżem jeszcze mógł czynić? Jaką wybrać drogę?
To - wszystko. Twór skończony. Nic nad to nie mogę!"
(...)
Już - z Tobą! . . . Już - bez Ciebie! . . . Nie żądaj powrotu!"
Smuga zgasła, i Eliasz wziął jej Zmrok za zgodę.
Wiatr pobruździł głąb nieba, jak jeziorną wodę,
A on pędził naoślep i Zgasłą ominął.
Wolny, Bogu zbyteczny - sam teraz popłynął
Wyżej i niebezpieczniej w ten zmierzch ponadniebny!
Gdzie już nie ma stworzenia i Bóg - niepotrzebny!

Wszechświat skończył się... w oczach, niby gwiazd utrata,
Utkwiła mu ta nagła skończoność wszechświata.
Zmógł się z lotem ostatnią swych pragnień bezsiłą.

I odtąd już go nigdy w wszechświecie nie było.

Wóz się zachwiał. Skry jego, niby ślepie wilcze,
Lśniły, przejrzawszy na wskroś zamysły tubylcze.
I spełniło się:.. Eliasz czuł przez jedną chwilę,
Ze spełniło się właśnie... I czuł tylko tyle...
Pochłonęła go drętwa i pilna Ciszyzna.
Wiedział, że Bóg - daleko - że nic mu nie wyzna.
Dreszcz lęku w nim zanikał raz jeszcze - raz jeszcze -
I wstrząsnęły nim obce ciału przeciwdreszcze.
Czekał, do jakich mroków pierś chętną dołoni?
Dłoń wyciągnął w niewiedzę... Lecz minął czas dłoni!
Rozwarł oczy... Czas oczu minął niepochwytnie!
Już nie było błękitu, więc trwał bezbłękitnie.
Dróg, nie było, więc drogi na pewno nie zmylił,
I z wozu gasnącego w bezświat się wychylił,
By stwierdzić jasnowidztwem ostatniego tchnienia
Możliwość innej jawy, niż jawa Istnienia!

[B. Leśmian]