po 30-tce

Aproxymat

Spojrzę teraz ze szczytu cnoty punktualności, by łaskawie pocieszyć Niebieskiego, że jest to rzecz, którą można sobie wypracować, starannie zmieniając swoje nawyki. Mój kolega wymyślił sobie przestawienie zegarka w taki sposób, by wydawało mu się, że ma dużo czasu, gdy w rzeczywistości miał go jeszcze więcej, więc starannie odpychając od siebie myśl, że tylko tym manipuluje, mozolnie nauczył się zdążać na czas do pracy. Zapewne jest też wiele innych metod, niestety nie znam żadnej w praktyce, ponieważ przeważnie jestem okropnie punktualny (nie dotyczy to obietnic forumowych, ale to jakby zupełnie inna kategoria moich wad). Zawsze jestem trochę wcześniej i ostatni raz to się spóźniłem gdzieś z własnej winy chyba w podstawówce. Prawdopodobnie to kwestia wychowania, bo w rodzinie zawsze był kładziony akcent na punktualność i na mnie też to wymuszano...

Pasztet · Gość

Witam w klubie niebieski

bea.ta

Dawno , dawno temu moją dewizą było
"Szanuj cudzy czas jakby był Twoim własnym "

Obecnie jest "od jutra się nie spóźniam "....i naprawdę się staram pamiętać o tym ...

Kewa

Niebieski, jakbym czytała mojego męża

Udało mi się przez lata wyrobić łagodniejsze oko dla spóźnialskich. No cóż. Mój mąż zawsze ma do pracy na tą godzinę na którą ja wstaję

, cała rodzina wie, że on się zawsze spóźnia więc nikt nie liczy na jego punktualność. Najgorzej mnie wkurzało, gdy podrzucał mnie na pociąg, ale obecnie podrzucam się sama

teraz

Muszę przyznać, że spóźnianie np. na spotkania, szkolenia itp. jest w mojej ocenie po prostu brakiem szacunku. Oczywiście nie jest tak, że nigdy i nigdzie się nie spóźniam. Zdarza mi się spóźniać z premedytacją - wiem, że tylko naiwni przyjdą na czas, by go zmarnować, więc też się spóźniam.
Z rugiej strony spóźniam się z pracą, którą mam wykonać - prawie zawsze mam poślizg - nie działam póki nie mam bodźca- bez adrenaliny się nie zabiorę - a jak jednak się zabiorę to idzie mi jak krew z nosa i zwykle potwornie mnie nudzi. Trochę usprawiedliwiam się tym, że inni też się ociągają a moje poślizgi nie są spowodowane tylko moim marudzeniem.
Nie mam problemów z zabraniem się do pracy fizycznej, a jesli juz to rzadko - chyba pora pomyśleć o zmianie pracy z pracy w papierach przed komputerem do pracy w terenie ...

lulka

Moja praca polega między innymi na dotrzymywaniu terminów.
Nigdy się z takim nie spóźniłam, choć ostatnia chwila i zarwane noce nie są mi obce.
Z premedytacją się spóźniam, ale nie gdy ktoś czeka na mnie na deszczu. Wówczas też się spóźniam, ale bez premedytacji.
Nienawidzę tej cechy u innych, a sama nie potrafię jej z siebie wyplenić.
Owszem, staram się -jak się staram to jestem z reguły godzinę za wcześniej więc po którymś razie zaprzestaję się starać.
I nie zgodzę się, że to jest kwestia wychowania - niektóre osobniki są na tę kwestię wyjątkowo odporne.

animavilis · Gość

Nie cierpię spóźniania i mojej niechęci do spóźnialskich nie łagodzi fakt, że z osoby wzorcowo wręcz punktualnej przemieniłam się z biegiem lat w nieco mniej punktualną.
Obsesyjne wrażenie, że nie zdążę [gdzieś/ z czymś] towarzyszy mi od zawsze, robię więc duży zapas czasu, by czuć się komfortowo i niemiłosiernie ślimaczyć [ach, przecież mam jeszcze tyleeee czasu...], a w końcu w popłochu i panice odkrywać, że ów długi czas podstępnie się skurczył.

stara_reklama · Gość

Seeni

Nigdy i nigdzie sie nie spozniam
( co za obrzydliwa klawiatura bez polskich znakow-kretynsko wyglada brak ogonkow i kreseczek nad o)
Nie toleruje spoznialstwa - oznacza ono dla mnie, zawsze, lekcewazenie czasu innych.
Nie rozumiem takze problemu Niebieskiego- jak do dworca jedzie sie 10 minut to z domu trzeba wyjsc 45 minut przed odjazdem, Zapas bierze sie na wszystko ( dojazd plus zapas 50procent,parkowanie plus zapas,kupno biletu plus zapas plus,rzecz jasna, zapas na zapas) Najwyzej postoi sie na tym mrozie ale za to nikt nie bedzie czekal- cos za cos.

illunga

Raczej się nie spóźniam. Raczej, bo przecież nie ma rzeczy niemożliwych. Ale strach przed spóźnieniem się gdzieś i w efekcie zawaleniem czegoś ważnego, zaowocował tym, że podobnie jak kolega Aproxa, miałam przez naprawdę długi czas, wszystkie zegarki w domu nastawione 15 min. do przodu.
Już nie muszę, bo moje dzieci "wytresowały mnie" bardzo skutecznie w sztuce gospodarowania czasem.
Dlatego egoistycznie sądzę,że skoro ja mogłam.... I wściekam się na spóźniających się. Zwłaszcza jeśli jest to np. pan hydraulik, któremu nie jest pilno, bo akurat musiał obiad skonsumować, albo co innego.
Ale....osobę z podobnym do Niebieskiego, podejściem do czasu mam w domu

I dziś też chciałam coś mu zrobić ze złości Krzeslem go!

yapp

Spóźnienia spóźnieniom nierówne. Generalnie spóźnienie jest odbierane jako brak szacunku i lekceważenie, zwłaszcza przez tego, który czeka. Jeśli umawiam się na randkę i się spóźniam, to szybko niestety wyczerpuje się rejestr światowych katastrof, które mogłyby wytłumaczyć mnie przed dziewczyną

jupiter · Gość

Zasadniczo czas jest dla człowieka. Think

Staram się nie spóźniać, a jeśli tak się dzieje tzn, że Dobry Bóg chciał, żebym się spóźnił.

Po drugie jak się spóźniam to potem czekający jest szczęśliwy, że się nie rozmyślił i poczekał na tak uroczego jupitera. Think

Jestem też niespotykanie wprost wyrozumiały dla spóźnialskich. Kiedyś czekałem przed BUW na zgrabną blondynkę o zielonych oczach i C lekko ponad 6 godzin.

Aproxymat

Ale z jakim skutkiem, Jupi? Czy to czekanie było tego warte?

jupiter · Gość

Oczywiście, że było warto. oops

Uwielbiam jak kobieta się kaja.

Aproxymat

Wspaniałomyślnie wybaczyłeś jej spóźnienie?

jupiter · Gość

Zaraz tam wybaczyłeś...

Trzydzieści lat mija, więc najwyższy czas jej przypomnieć. Blue_Light_Colorz_PDT_21

Aproxymat

Spotkanie w 1978?

ch@uka

Nie spóżniam się i nie cierpię* spóznialskich..
Koleżanka w pracy notorycznie przychodzi zdecydowanie po czasie , przez co ja zawsze ,,kibluje" w pracy tak do godziny dłuzej...
Tłumaczy się ,że ma wiele zobowiązań i zajęć...a ja to kuźwa nie mam?!

*przesadziłam dla dodania grozy Blue_Light_Colorz_PDT_02

Kasztanka · Gość

Do zadnej pracy nie nauczylam sie przychodzic na czas (jezeli nikt na mnie nie czeka oprocz tejze pracy). I konia z rzedem temu, kto mnie tego nauczy. oops

Na randki chodze zupelnie nieprzygotowana i oczywiscie, ze spozniona. A potrafie wymyslec tak absurdalne sposoby w jednej chwili, ze po prostu brak na mnie slow i nikt mi nic nie mowi...

Spotkania sluzbowo-towarzyskie, to zupelnie inna para gumniakow. Bardzo mam malo na nie czasu, wiec sie szanuje.
Kogos zazwyczaj tez.

Jak widac - spoznienia sa jedynie kwestia motywacji.
No, przynajmniej u mnie. Tongue out (1)