po 30-tce

letnisztorm

To że ktoś jest "inny" nie oznacza, ze jest chory psychicznie.

Stefan

Formalny

rosegreta

Może nie zyskam sobie przychylności, ale napiszę to co myslę. Może, dlatego, że mam na biurku stertę dokumentów do przeanalizowania a mnie się po prostu nie chcę za to zabrać.
Nie wiem jak teraz przedstawiają tamte wydarzenia w podręcznikach historii... Nie wiem też czy uczą obecnie o takich rzeczach.
Spytam córki jak wróci, o ile w ogóle wróci do domu, bo już jest dorosła, ma swoje życie i ma wakacje. No właśnie dorosła i wakacje... Chyba jej się coś myli... To znaczy wygodna jest.
Za nim sie jednak rozpędzę w pewnych kwestiach młodzieżowych, wróce do tematu Poznania 1956.
Może Korsarz naprawdę nie wie nic o historii w roku 1956. Fakty historyczne nie zawsze podane są zrozumiale. Pewnie ma to czemuś służyć, bo sama czasem mam wątpliwości.
Otworzyłam więc encyklopedie wielotomową PWN, spojrzałam na rok wydania, gdyż zastrzegają sobie, że jest aktualna na dzień publikacji.
Odszukałam hasło "poznański czerwiec 1956". "strajk generalny i masowa demonstracja uliczna 28.06.1956 w Poznaniu, która przekształciła się w walki zbrojne. Strajk rozpoczęli robotnicy zakładów im. Cegielskiego (wówczas Stalina), po wycofaniu się się 27.06 władz państwowych z przyjętych wcześniej porozumień (dotyczyły zwrotu bezprawnie pobieranego podatku ode wynagrodzeń najlepiej zarabiających robotników, zmiany systemu płac akordowych i organizacji pracy). Pracę przerwały również załogi innych przedsiębiorstw(...).
To faktycznie może trochę zmylic młodego człowieka.

Dalej owszem pisze, że władze lokalne nie zdołały zatrzymac demonstracji, komitet strajkowy utracił kontrolę nad zachowaniem demonstrantów. Ludzie wznosili okrzyki "chleba i wolności".
Następnie po kolei opisano zajmowane pozycje przez demonstrantów i opisano pacyfikację miasta, gdyż władza wspomogła się wojskiem jak zwykle to robi władza.
Władza próbowała to zatuszować, aby jej sie naród nie buntował

cenzura i te sprawy... Jednak poznańskie wydarzenie wstrząsnęły całą Polską.
Oczywiście nie obyło bez aresztowań ok 700 osób jak podaje źródło, ponad 70 osób zginęło, kilkaset zostało rannych.
Przepraszam za cytat z encyklopedii i moją interpretacje, ale może teraz Korsarz coś pojmie, dlaczego to miało znaczenie...polityczne oczywiście. [/i]

Pasztet

Jak teraz o tym myślę, to podziwiam tych ludzi za odwagę. Nieważne jakie mieli postulaty, żądania itp. Ale w czasach, kiedy taki protest mógł skończyć się jak nie więzieniem, ale i śmiercią, wyjść na ulicę?
Jesteśmy pieprzonymi szczęściarzami, że udało nam się (i wciąż jeszcze udaje) żyć w najbardziej wolnym obywatelsko czasie, w całych dziejach. Co prawda wszystko wskazuje, że to czas schyłku tego przebłysku wolności. Będziemy świadkami jej regresu. Ale wciąż nie musimy się obawiać, że wyjście na ulicę i wykrzyczenie naszych racji grozi jakimiś konsekwencjami.

Brunner

Formalny

Dziękuję Rosegreto za to merytoryczne wyjaśnienie choć nie bardzo wierzę, że ono przez wszystkich może być zrozumiane. Nie przepraszaj za swoją "interpretację" - niewiele jej bo i opis wydarzeń na podstawie encyklopedii jest skromny choć ma sporą wartość jak na skalę tego forum.
Przede wszystkim żeby zrozumieć genezę wybuchu tych wydarzeń, trzeba znać nie tylko realia okresu, w którym te wydarzenia miały miejsce, ale również posiadać wiedzę na temat następstw społecznych i politycznych wywołanych przez ten zryw.
Wracając więc do Poznańskiego Czerwca 1956 niezbędne jest pewne rozwinięcie encyklopedycznego wpisu. Ten bowiem obraz buntu i strajku przekształconego w powstanie jest ogromnym uproszczeniem. Złamanie porozumień było iskrą, która spowodowała wybuch niezadowolenia Poznańczyków na skalę niespotykaną w krajach obozu sowieckiego od zakończenia drugiej wojny światowej. To nie przypadek, że w okrzykach oraz na w pośpiechu malowanych transparentach pojawiło się naczelne hasło "Chleba i wolności". W przeciwieństwie do czasów istnienia solidarności nie było wtedy zorganizowanego inteligenckiego kierownictwa, które ukierunkowałoby ten ruch i nadało ideologiczne kształty.
Rok 1956 to w Polsce okres po-stalinowski, choć od stalinowskiego niewiele się różnił. To było wszechwładne UB zamykające za nieładny "pysk", za dowcip polityczny lub donos sąsiada, że ktoś słucha Radio Wolna Europa lub za niedobrze brzmiące nazwisko. To były kilkudziesięciometrowe kolejki ludzi po wiele godzin czekających na możliwość kupienia mąki, cukru, chleba, smalcu, lub obrzydliwych powideł pełnych łusek i ogonków od owoców lub innych podstawowych artykułów - np. szarego mydła odkrawanego z długich listew zwanych ryglami. To były szare twarze ludzi ubranych w szare stare rzeczy. Żeby kupić nową żarówkę trzeba było oddać ze starej przynajmniej metalową oprawkę, Żeby kupić pieluchy trzeba było mieć talon otrzymywany po złożeniu zaświadczenia o urodzeniu dziecka.
Mógłbym długo opisywać jak wyglądała rzeczywistość widziana oczami dziecka w czerwcu roku 1956 mającego 9 lat. Stałem w tych kolejkach, miałem sąsiadów zamykanych za "głupie" dowcipy a w moim domu tylko ze względu na niewłaściwe nazwisko jeszcze na początku lat pięćdziesiątych pojawiali się co pewien czas ubecy i po sobie pozostawiali powyrzucane na podłogę z szaf i szuflad rzeczy, dokumenty i książki oraz potłuczone naczynia.
Czerwiec 1956 roku to nie tylko oficjalna statystyka zabitych i rannych. Wiele źródeł wymienia inne liczby zabitych niż 70 bo wiele śmierci zapisywano jako naturalne. Na przykład były zeznania lekarzy, którym w akcie zgonu kazano wpisywać "atak serca" gdy tymczasem ten "atak serca" był spowodowany pobiciem przez ubeków. Niektórzy historycy określają tę liczbę na 120, 150 lub więcej. Większość rannych nie zgłaszała się do szpitali bo ludzie bali się, że zostaną za tajniaków uznani za biorących udział w powstaniu i zostaną aresztowani. Rannych mogło być nawet sporo ponad tysiąc.
Po powstaniu zaczęły się aresztowania i procesy transmitowane przez radio. Najaktywniejszych powstańców przedstawiano jako zwykłych złodziejaszków i oprychów plądrujących sklepy i okradających ludzi.
To wszystko nagle ucichło. Dlaczego? Do głosu doszli polscy socjaliści, nie-stalinowcy. Wśród nich zaczął odgrywać czołową rolę Władysław Gomułka - teoretycznie komunista, ale jednak polski patriota. Z swoje wypowiedzi niezgodne ze stalinowską próbą zrobienia z Polski następnej republiki i za "nieprawomyślność" najpierw stracił stanowisko posła na sejm i ministra a potem w 1951 (razem z żoną) został zamknięty w więzieniu jako wróg ludu, szpieg, sabotażysta. W wyniku Poznańskiego Czerwca 1956 został przywrócony do PZPR i w październiku wybrany na I sekretarza. Mając za sobą społeczne poparcie po ciężkich negocjacjach z sowietami doprowadził do wycofania dużej ilość wojsk sowieckich z polski i wymusił sporo ustępstw. Po jakimś czasie jego pezetpeerowskie myślenie spowodowało wycofanie jednak się z wielu reform, ale to już inna historia.
Jedno jest pewne. Poznański czerwiec zapoczątkował przemiany Polski finalizowane w październiku 1956 i jej wyrwanie się spod sowieckiego wpływu w stopniu, który zrobił z Polski najmniej skomunizowany kraj w bloku sowieckim. To umożliwiło późniejsze pojawienie się zaczątków demokracji aż do czasów Solidarności o dalej...
Poznański czerwiec i to, że wpłynął on na przemiany był też w pewnym sensie wzorem dla powstania 1956 roku na Węgrzech. Niestety, mimo przelanego morza krwi Węgrom się nie udało...

I na koniec akcent osobisty. Jak pisałem, w czerwcu 1956 roku miałem 9,5 roku. Ze starszą siostrą poszedłem w okolice słynnej ulicy Kochanowskiego gdzie mieściła Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej. Gdy byliśmy przy końcu Mostu Teatralnego minął nas jakiś mężczyzna rozrzucający ulotki. Około sto metrów dalej stał czołg. Gdy mężczyzna znajdował się jakieś trzydzieści metrów od nas, z czołgu padła seria z karabinu maszynowego. Mężczyzna padł i dosłownie po kilkunastu sekundach wokół niego utworzyła się ogromna kałuża krwi. Siostra szarpnęła mnie za rękę i zbiegliśmy po skarpie pod most, gdzie kryjąc się po krzakach i biegnąc po torach kolejowych uciekaliśmy jak najdalej od tego miejsca. Byliśmy tak przerażeni, że nie pamiętam jak znaleźliśmy się w domu...

Edit: pod wpływem uwagi Paszteta skasowałem ostatnią zbyt emocjonalną część wpisu.

Brunner

Formalny

Pasztet

Myślę, że Brunner pisał poważnie.

A tak na marginesie: jak różna jest historia widziana naocznie od tej relacjonowanej. Jestem na tyle stary, żeby móc to dostrzec.,

Brunner

to może powiem wprost: uważam Formalny, że mógłbyś powstrzymać sie z ostentacyjnym pogardzaniem forumiczami, którzy tu piszą, nawet w przypadku, kiedy ewidentnie klasyfikują się do leczenia psychiatrycznego? czy nie byłby to z Twojej strony akt miłosierdzia, godny rozpropagowania?

Pasztet

Brunner

Pasztet

Nie chce mi się pisać o świadkowaniu historii.

Ale te parę lat mieszkania w Budapeszcie trochę mi otworzyło oczy na postrzeganie zdarzeń. Przecież w PL niewiele osób wie, że tam była regularna wojna. Ruscy ostrzeliwali Budapeszt. A czołgi nie były na postrach, a normalnie wjechały do miasta i strzelały do ludzi, budynków. Klasyczna inwazja, okupacja i wsadzenie marionetkowego rządu na stołki. Niewiele osób zdaje sobie z tego sprawę kojarząc coś o 'zamieszkach na Węgrzech w 1956'.

Brunner

Stefan

sir Francis Drake

Stefan

Nie leczyłem się.
Nie chcę ciągnąć tej dyskusji, bo jeśli jesteś zdrowy psychicznie to jesteś trollem, a rozmowa z trollem nie ma sensu.

Formalny