po 30-tce

Pasztet · Gość

Wrocilem z krotkich letnich wakacji, ktore spedzam mniej wiecej w ten sam sposob od ilus lat - na desce z zaglem. Mozna uznac, ze to dosc nudne, bo ciagle to samo miejsce, zero zwiedzania itp. Ale ja nie o tym.

Kazdy kiedys zaczyna, uczy sie. Najpierw nie wpada do wody po pol sekundy, potem umie przeplynac pare metrow zanim wpadnie, wreszcie potrafi przeplynac ich kilkaset, nauczy sie wpinac w trapez (taki hak laczacy cialo czlowieka z bomem zagla) itd.
Wreszcie nadchodzi ten moment, ktory do tej pory tylko sie widzialo, wiedzialo sie o istnieniu, ale samemu nie doswiadczylo: deska juz nie plynie po wodzie, ale nagle unosi sie i muska tylko jej powierzchnie, woda z tylu przestaje bulgotac i zaczyna delikatnie szumiec, rozlega sie swist wiatu i wody na krawedziach deski i zagla, predkosc rosnie oszalamiajaco i to jest jak orgazm - wchodzi sie w slizg. Nigdy pozniej wejscie w slizg nie spowoduje takiego uczucia. Czlowiek po pierwszym razie wraca na brzeg, rece mu drza, jest jak pijany ze szczescia.
Pozniej szuka sie podobnych odczuc, dlatego samo slizganie nie wystarcza, czlowiek zaczyna cwiczyc skoki, zwroty w pelnym slizgu, idzie tam gdzie sa fale, zabiera sie za nowe techniki. Ciagle w poszukiwaniu tych pierwszych, niepowtarzalnych emocji. Kiedy je znajdzie szuka nastepnych, zeby poczuc.

Odczuwanie jest wszystkim co mamy. A moze napisze, ze wszystkim co mam. Przeciez kazdy jest inny i byc moze kazdy szuka czegos innego.

To w uzupelnieniu poprzedniego topika. Bez prostych analogii i pewnie nie w tym dziale forum to powinno sie znalezc. Ale moze ktos zrozumie. Nadzieja tez jest czyms co nigdy nas (mnie) nie opuszcza

lulka

Przeczytałam poprzedni topik.
I też napiszę tylko za siebie czyli tak jak ja czuję.
Temat w sumie rzeka - jak i lata, które mijają, a my wciąż czegoś szukamy, za czymś tęsknimy, wiecznie brak nam jakichś doznań?
Mogłabym to skwitować jednym zdaniem - nie potrafiłabym być szczęśliwa gdyby wciąż było jednakowo, gdybym miała wszystko, gdyby mi już niczego do przysłowiowego szczęścia nie brakowało.
Człowiek ma już taką naturę, że wiecznie za czymś tęskni. Za tymi motylami, za tym ślizgiem na fali.
Zdobędzie, dozna - szuka dalej.
Ja swoją codzienność zabijam książką, pewna dozą nieprawdopodobieństwa, pędem i wieloma innymi rzeczami. To jest tak jakbym startowała i długo monotonnie biegła by osiągnąć metę. Osiągam i co? Wracam na start.
I myślę, że dopóki chce mi się wracać to to ma sens.

lulka

I jednak wrócę do tego seksu.
Jako były długodystansowiec wiem, że motyle motylami, ale miłość jest jedną z...A może jedyną rzeczą w której mogłabym trwać i trwać.
Tutaj powinnam zacytować Seeni bo nic więcej do dodania nie mam.
Nie da się każdej dziedziny życia podciągnąć pod jedna definicję.
Ufff...Jadę do domu.

Kipol

ver

...

życie jest jak deska z żaglem.

bo ja

w moim przypadku doświadczenia "z pływania na desce" dały mi poczucie wiecznego nienasycenia i szukania coraz większych dreszczy. W dłuższej erspektywie to nie było przyjemne uczucie.
Znam tez ludzi, którzy ciągle szukają więcej i więcej i mocniej i ... budzą sie z poczuciem pustki, której tym się nei wypełni.

Czasem lubię poczuć dreszcz, ale wolę go nie szukać.

...no ale ja jestem stara Boja i siedze wygodnie w fotelu obserwując świat. Blue_Light_Colorz_PDT_02

nudziarz · Gość

Nie pływam na desce ale jeżdże namietnie na nartach... znam te odczucia predkosci, pędu, lotu i swobody... ta potrzebę "przeskoczenia siebie" nawet za cenę upadku.. bez ogladania się na jego skutki.
Tylko czy ciagły bieg za punktem na horyzoncie to sposób na zycie ?
Mozna szukać wrażeń.. wciaz nowych.. mozna przekraczać beriery .. i ( i tu wykorzystam tą analogie) wtedy jeździ sie bardzo skutecznie... ale nie pieknie . Czy wiec nie warto czasem zatrzymac sie, zeby cos wycyzelować, doprowadzic do perfekcji i czerpać radość nie tylko z przekraczania niedostepnych dotychczas granic ale i poczucia pelnego panowania nad soba i tym co wokoł.. nawet kosztem odlozenia kolejnej fascynacji na jakis czas?

Przekleństwem sprintera jest to, iz biegnac po trawie nie jest w stanie dostrzec rosnacych wsrod niej kwiatów... wszystko rozmazuje się w jednolitą zielona plame.

Edit: post wyszedł do dupy.. ale niech juz zostanie:(

lulka

animavilis · Gość

Kewa

Pasztet, tak barwnie napisałeś o desce, że... tego lata jeszcze na niej stanę!

Takie momenty spełnienia pamiętam w szkole średniej, gdy rozwiązałam jakieś matematyczne zadanie, które wydawało się nie do rozwiązania. Byłam takim matematykiem z przypadku, zwyczajnie nikt matmy nie rozumiał, więc nie miałam wyjścia, nie miałam do kogo zwrócić się o pomoc. Zawzięłam się. Maturę napisałam na piątkę - jedyną piątkę w szkole!

slepa i brzydka

moje zycie jest tak bardzo pozbawione wrazen, ze absolutnie nie wiem o czym mowisz. wszelkie wrazenia, ktore uda mi sie czasem odebrac, sa tak zaskakujace, ze natychmiastowo je neguje; nie lubie tracic emocjonalnej rownowagi.
innymi slowy - rzadko odczuwam, rzadko sie wzruszam (chociaz placze na filmach, ale to nic nie znaczy), rzadko sie podniecam, ekscytuje i irytuje. wszelkie slady czy zachowania sugerujace jakas reakcje na bodziec sa udawane lub wycwiczone. (tu na forum bardzo pomocne w tym celu sa wszelkie emotki

). to najprzyjemniejszy rodzaj uposledzenia z jakim mialam do czynienia.

bo ja

animavilis · Gość

slepa i brzydka

animavilis · Gość

slepa i brzydka

calkiem serio. mialam kiedys hobby, ale z niego zrezygnowalam. nigdy nie podniecalam sie zadna ksiazka, piosenka, kreacja... najwyzej widoki sa dla mnie troche ladne. nie mam wlasciwie zadnych zainteresowan, "konikow". moge tez zyc bez seksu wiele, wiele tygodni, miesiecy, a nawet lat!
jedno jest pozytywne; jesli juz kogos obdarze sympatia, to jest to cos waznego i mocnego.
generalnie najczesciej w kontaktach z ludzmi przypomina mi sie jeden tekst z Bridget Jones: "Wszyscy spierdalac!"

EDIT: ma to wlasciwie same dobre strony. poza jedna osoba, do ktorej czuje niechec z powodow bardzo powaznych, cala reszta jest mi wyjatkowo obojetna, nawet nie chce mi sie nikim gardzic. po prostu ludzie nie potrafia wzbudzac we mnie emocji (wzbudzaja czasem smiech, politowanie lub poblazliwosc, ale i do tego podchodze bez emocji). jedynie instytucje czasami dzialaja mi na nerwy, np. taki NFZ...

lulka

Ślepa, a psy???? Twoje osobiste?

Bo ja...Nie wiem o czym Ty piszesz? O realnym sprincie czy to jest przenośnia?
Też jestem samotnikiem. Być może dlatego lubię net, który za przyciśnięciem klawisza znika i jak to Ślepa pięknie określiła "Wszyscy spierdalać" ?
Jednak ja swoją samotność lubię bo mogę się zamykać, w sobie, w łazience itd.
Gdybym była całkiem sama, nie w przenośni to czym byłaby moja samotność?
W sumie w swoim życiu kieruję się egoizmem i owszem - coś robię żeby być w porządku przede wszystkim wobec siebie, ale jednak potrzebuję akceptacji. Radość mi sprawia miłość w oczach moich dzieci, podziw czyjś tam jeszcze.
W sumie niewielkie znaczenie mają dla mnie pojedyncze gesty, jakieś tam drżenia na widok czyjej dupy. To ma sens jeśli trwa.
Dlatego wspomniałam o tym długim dystansie. Owszem, takie zdarzenia są miłe w odczuciach, ale tak ulotne, że w sumie niewiele istotne.
W przeciwieństwie do Ślepej wściekam się, wale pięściami w ściany i szlag mnie trafia i krew zalewa. Podobnie jest z euforią. To jednak tkwi gdzieś we mnie i objawia się łomotem serca lub niemal brakiem tętna. Poza słowami jeszcze nigdy nie zdarzyło mi sie czymkolwiek rzucić w kogoś lub w coś.
To męczy jednak bez takich porywów moje życie nie miałoby większego sensu. I to jest ten mój Everest.

animavilis · Gość

slepa i brzydka

no lula, nie rob ze mnie takiego robota

czasami serce bije mi mocniej, choc sa to zwykle atawizmy; czasem sie boje czy przestraszam.

ja lubie, kiedy jest tak jak jest, wiec nie ma mi co wspolczuc, animo.
ps. Ciebie lubie... dziwne Think

lulka