po 30-tce

animavilis · Gość

Tak mi się nasunęło, gdy patrzyłam dziś w pojazdach MPK na gramolącą się starość.

Czy to możliwe, że spotka także mnie? Jak to się stanie i kiedy? Kiedy zacznę się zamieniać w tą dziwną postać pachnącą starością, mieszanką zapachów mydła, krążków antymolowych i jeszcze czegoś bardziej nieokreślonego? Kiedy zrobię trwałą, by ukryć rzednące włosy, założę bezkształtną jesionkę (a może nawet etolę ze zdechłego lisa), kiedy wypadną mi pierwsze zęby i pierwsze palmy wątrobowe pojawią się na dłoniach? Czy i kiedy zacznie na mnie patrzeć z lustra wyblakła twarz o zbyt czarnych brwiach po kiepskiej hennie i karminowych ustach, skutkach starczego osłabienia wzroku. Czy przestanę zauważać dziurawe rajstopy, podszewkę nieskromnie wyglądającą spod płaszcza, podartą torebkę?

A umysł? Nigdy nie byłam szczególnie inteligentna (choć był kiedyś ten wspaniały okres, gdy sądziłam, że jest inaczej), ale pamięć zawsze miałam niezłą. Jak będzie, gdy nawet to zacznie mnie zawodzić? Gdy przestanę czytać książki i gazety, oglądać filmy, bo staną się zbyt skomplikowaną rozrywką dla starzejącego się mózgu, coraz gorzej zapamiętującego, coraz słabiej kojarzącego związki przyczynowo - skutkowe. Czy wszystkie moje obecne paranoje przybiorą groteskową postać i będę przemykać pod ścianą, by nie natknąć się na nielubianego sąsiada, 30-razy wracać do mieszkania, by sprawdzić kurki od gazu, rezygnować z windy, by nie odliczać - ósme - bez szans, trzecie - kaleka, pierwsze - szpital.
Będę zgorzkniała i złośliwa? Czy zdołam pohamować odruch irytacji i nie utyskiwać głośno w autobusie "ach, ta dzisiejsza młodzież"?

Czy to możliwe, by stało się ze mną coś tak potwornego? Teoretycznie nie. Teoretycznie, jeśli dożyję, powinnam być nowoczesną, zadbaną starszą panią. Ale i jako nastolatka sądziłam, że pewne zachowania i cechy wyglądu zewnętrznego będą mi zupełnie obce. A teraz ze zgrozą spostrzegam i jedne i drugie. To dobrze, że jeszcze to widzę.
Więc co? Na ile uda się ocalić siebie? Kiedy zaczyna się spostrzegać te dziwne i niepokące zwiastuny starości, jak bardzo starość może zmienić, czy będzie to świadomy proces czy raczej podstępne drążenie, aż do momentu gdy spojrzy się na siebie z boku pytając z przerażeniem "kim jest ta dziwna postać?", czy taki moment nadchodzi?
To są pytania retoryczne, oczywiście. Chyba musiałam się wygadać, zresztą starość zawsze zajmowała mnie bardziej niż to konieczne.

ver

witaj Animavilis

mysle, ze starosc nie zalezy od tego, co mamy napisane w dowodzie osobistym.

ze starzejemy sie wszyscy- kobiety i mezczyzni- na własne zyczenie głownie.

"Moja ciotka Zosia miała 65 lat, kiedy zaczęła chodzić na angielski i była to dla niej i wielka przygoda i solenne zobowiązanie. Miała męża - raczej niewidocznego - miała gdzieś jakieś dzieci, które z nimi nie mieszkały, a jej życie obracało się wokół własnych planów. Powiem od razu, to nie była prawdziwa ciotka, tylko przyszywana, przyjaciółka rodziców, ale do tego, żeby brać przykład, nie jest potrzebne pokrewieństwo ani powinowactwo.

Takich ciotek było w moim otoczeniu kilka i miałam wrażenie, że one - chociaż byłam wtedy młoda i łatwo mi było uznać kogoś za starego - właściwie się nie starzały. Miały najpierw po 65 lat, potem po 75, potem niektóre z nich przekroczyły 80... Ciocia Nusia regularnie chodziła z kolegami i koleżankami na basen, ciocia Tola nie opuściła żadnej premiery teatralnej, wszystkie dużo czytały, miały przyjaciół, podróżowały. Gdyby ktoś nazwał którąś z nich staruszką, wyśmiałabym go.

Zastanawiam się, co łączy te moje ciotki. Pewnie po prostu to, że na emeryturze nadal były niezależne, aktywne i robiły to, co lubią i czym się interesują. Takie niepodobne do kobiet, które jeszcze nie przekroczyły czterdziestki, a tkwią od lat w tym samym rytmie zajęć niemal niewolniczo oddane pracy i domowi. Moja znajoma Krystyna sama sama czuje, że nie ma o czym rozmawiać z ludźmi, nawet z rodziną, która tworzy jedyny jej krąg towarzyski. I oczywiście czuje się stara, chociaż ma dopiero 38 lat. Sprawdziłam na własnej skórze: kiedy z nią trochę posiedzę, po kwadransie ogarnia mnie znudzenie, zmęczenie i spadek energii. Milena jest dwa razy starsza, ale powietrze wokół niej wibruje, ma błyszczące oczy, żywo opowiada, co się dzieje w jej kontaktach z ludźmi, z kim się zaprzyjaźniła i jakie postępy poczyniła jej praca nad śpiewnikiem dla przedszkolaków. Przygląda mi się uważnie, jakby czytała w moich myślach i stąd wiedziała, nad czym się zastanawiam: "Bo najważniejsze to mieć pasję, prawda?".

Faustyna, za którą przepadam, też ma pasję: jest wolontariuszką w organizacji pomagającej obłożnie chorym i biednym. Na całym świecie osoby w wieku emerytalnym to główne oparcie dla wolontariatu - bo chcą coś robić dla innych. Taka właśnie jest Faustyna: zapracowana, ale też doceniana za to, jak pomaga potrzebującym. A młodzi wolontariusze wprost ją uwielbiają i jestem przekonana, że również dlatego, że jest elegancka i tak świetnie wygląda w szalach i bransoletkach.

Pytałam ich - i w ogóle ostatnio coraz częściej pytam ludzi - o jakiej kobiecie mogliby powiedzieć, że jest piękna, i wyobraźcie sobie, że tej konfrontacji nie wytrzymuje stereotyp młodziutkiej modelki. O Faustynie wszyscy jej młodsi koledzy mówią, że jest piękna, chociaż przekroczyła 70 lat. Dla osób obojga płci zdumiewająco często wzorcem piękna jest... ich babcia. Tak więc dla siebie i dla młodzieży warto się starać, żeby wyglądać atrakcyjnie, świetnie, bombowo. Jeśli jedna starsza pani może, to inne też by potrafiły. Pytanie tylko, czy zechcą spróbować.

Bo bycie staruszką to nie wyrok. Zostać staruszką czy nie to kwestia decyzji. Kalina jeszcze pracowała, a już rozglądała się za możliwością zainwestowania swojej odzyskanej energii i czasu w jakąś dobrą sprawę. Przejrzała swój notesik z telefonami, znalazła koleżankę pracującą w pomocy społecznej i za jej radą zgłosiła się do klubu seniora. Natychmiast po przejściu na emeryturę zaczęła uczyć panie w tym klubie korzystania z internetu. Ciekawy przykład, bo w ten sposób Kalina chroni przed starością i siebie, i swoje uczennice. Zresztą surfujące babcie to nie rzadkość. A frajdę z tego mają nie mniejszą niż nastolatki.

Są psycholożki, które twierdzą, że do "szkoły dobrego starzenia się" trzeba zapisać się zaraz po ukończeniu 45. roku życia, żeby przedwcześnie nie wpaść w pułapkę pseudostarości.

Myślę, że jednym z przedmiotów w tej szkole byłaby nauka tworzenia albo podtrzymywania kontaktów towarzyskich. A może chodzi o coś więcej? Może raczej o swoje towarzystwo, paczkę, grupę przyjaciół? Zwyczajnie - kto ich ma, ten łatwo się nie zestarzeje; kto ich nie ma, może w każdym momencie życia przystąpić do zaprzyjaźniania się. I oczywiście nie tylko z kobietami.

Sprawdźcie w urzędach stanu cywilnego albo w GUS-ie: co roku w Polsce zawierane są liczne małżeństwa między osobami, które mają 65 lat i więcej. To ci, którzy nie przestraszyli się stereotypu starości bez miłości i seksu. Zresztą po co statystyki? Wystarczy się rozejrzeć: babcia koleżanki mojej córki ma narzeczonego, 75-letnia sąsiadka mojej przyjaciółki pomieszkuje u swojego pana, a nieco od niej młodsza znajoma wymienia SMS-y i e-maile z pewnym mężczyzną.

Wniosek: starość nie zależy od metryki. Staruszkę z kobiety może zrobić tylko ona sama.

Któż to więc jest - staruszka?

- Staruszka to osoba zależna psychicznie, która nie ma własnego życia i musi żyć życiem cudzym.

- Staruszka to kobieta, która zrezygnowała z dbania o swój wygląd i podobania się innym.

- Staruszka to kobieta, która uznała, że jej życie osobiste i kontakty z mężczyznami się skończyły.

- Staruszka to ktoś, kto zajmuje się przeszłością, nie przyszłością, nie ma planów i nie widzi dla siebie perspektyw.

- Staruszka z powodu wieku czuje się niepotrzebna, nieprzydatna, nieatrakcyjna.

- Staruszka na nic nie czeka, niczego nowego się nie spodziewa, tkwi w rutynie i stagnacji.

Teraz każda z nas może użyć tego "narzędzia do określania zawartości staruszki w kobiecie" i przekonać się, czy i w jakim stopniu nią jest. Może już mając 33 lata, będzie musiała powiedzieć tak o sobie? A może 80 to jeszcze nie dość, żeby zaliczać się do staruszek?"
[cyt. Wysokie obcasy- Anna Dodziuk]

Dlaczego wiec ludzie sie starzeją? Dlaczego nie potrafia tej energii życiowej, którą dostali wykorzystać do konca? każdy przecież może być na tyle młody i sprawny, na ile jest w stanie przełamać swoje przyzwyczajenia i bariery psychiczne. Może być na tyle młody, na ile będzie się czuł. Tak wiec ludzie starzeja się zwykle na własne głupie zyczenie ?

lulka

animavilis · Gość

lulka

Nie będziesz tym kimś o kim napisałaś wyżej.
Po prostu.
Takie coś można sobie wbić tylko do głowy gdy się o tym myśli częściej niż dwa razy w miesiącu

.
Grzechem i pychą jest nie widzieć zmian, ale wszyscy im podlegamy. Nie ma więc komu zazdrościć, a to przecież właśnie to co nas tak naprawdę zabija.
Poza tym Ty widzisz to co chcesz zobaczyć, a te staruszki, które widzisz na pewno czują się i pachną inaczej. Sztuką jest zobaczyć piękno i je poczuć, a nie to co razi oko.
Akceptacja?
W pewnym sensie tak. Patrzeć przez pryzmat siebie, a nie tego co widzą inni.

Pasztet · Gość

Chyba sie starzeje, bo nie chce mi sie nic napisac. Moze dlatego, ze wlasnie wrocilem z imprezy.

Aha, i jeszcze chcialem powiedziec, ze mnie mlodziez strasznie wkurwia

bo ja

a ja chcę być stara, siwa i pokręcona. Nie mam zamiaru nikomu się podobać i za niczym uganiać w tym wieku

jedno co chciałabym mieć - to uśmiech w oczach, które już nie patrzą w przód, tylko raczej wstecz...

bobro

przede wszystkim należałoby zacząć od tego, że połowa z nas starości nie dożyje, bo obroty trochę za wysokie... wydaje mi się...

Kewa

Był już gdzieś podobny temat, no najwyżej się powtórzę. Starość ma wiele dobrych stron: nie trzeba nikogo udawać, ani piękniejszej, ani młodszej, ani bardziej seksownej, nie trzeba się spieszyć, można realizować plany odkładane na później (przeczytać wszystkie książki), jedyne zmartwienie to zdrowie, no i godziwa emerytura - rzecz jasna

animavilis · Gość

Kipol

animavilis · Gość

Kompletnie nie widzę związku wiedzy i kultury osobistej z wiekiem.
Wspomnienia, tak, często to jest zajmujące.

Kipol

Po prostu z takimi starszymi ludźmi miałem do czynienia.Z moich obserwacji wynika,że pieniacze wymierają szybko.

animavilis · Gość

Jak zwykle nie chwytam tych skrótów myślowych.
Wiedza a pieniactwo, kultura a pieniactwo (no, to może bardziej, ale
też niekonicznie).
Z moich obserwacji wynika, że starzy pieniacze nie należą do rzadkości.

Aproxymat

Ludzie się zmieniają i to jest naturalne. Kiedyś byliśmy niemowlętami - nic z tego nie pamiętamy przecież, potem dzieciakami, stawaliśmy się coraz starsi - mamy świadomość, że nimi byliśmy, ale nie mamy już ich świadomości, tylko swoje obecne - i tak będzie w przyszłości, to kim jesteśmy teraz stanie się wspomnieniem a może i zniknie w naszych przyszłych świadomościach...

bo ja

ws

całkiem spokojnie, wypiję trzecią kawę i ...
nie dzwoń do mnie, kiedy będę ... stara

a tak mi się skojarzyło

planowałam być sprośną staruszką, ale koncepcja mi się zmienia, na ... no jeszcze konkretnie nie wiem na co, ale coś dobrego też

jupiter · Gość

Zasadniczo człowiek nie jest stary dopóki boi się starości. Think

Drahna

Aproxymat

Czyli jak się nie boi (będąc np. małym dzieckiem) to jest stary??