po 30-tce

Drahna

cyt."Przemoc zdarza się rzadziej w rodzinach wielodzietnych, częściej zaś w tych, gdzie mamy do czynienia z jedynakami – mówi. – Występuje tam, gdzie brakuje autorytetu ojcowskiego lub ojciec znęca się nad matką. Do kolejnej kategorii należą rodziny, w których wszystko wydaje się biec normalnym torem, ale ojcowie nie potrafią wytłumaczyć swoim dzieciom, co wolno im robić, a czego nie".
[link widoczny dla zalogowanych]

Zgadzacie się z tym?

demeter · Wysłany: Czw 13:52, 02 Mar 2006 Temat postu:

Bezsteresowe, jak też "stresowe" w nadmiarze wychowanie, będą pożywką dla agresji. Właściwie jedynym prawie pewnym narzędziem, które jest w stanie obronić lub zniwelować systuację jest konsekwencja, i to czasami do bólu, kiedy grunt jest mało podatny. Lepiej później niż wcale, chociaż odwyk może byc brutalny.
Co do sytuacji przemocy w rodzinie, ojciec bijący matkę, to rozwój wydarzeń moze mieć tutaj dwojaki tor agresja wobec matki, albo agresja wobec ojca, a w drastycznych sytuacjach to raczej ojciec pada ofiarą niż matka.

Drahna · Wysłany: Czw 14:05, 02 Mar 2006 Temat postu:

Może ktoś ogladał.....mi szczęka opadła.

Szpitale, coraz częściej monitorowane, z ochoniarzami na korytarzach.
Agresywne dzieci bijące/wyżywające się na innych w tym nie tylko na małym pacjencie leżącym obok, ale i na personelu.
Czy takiego nie należałoby związać? Podać środki uspakajające? Odseparować?

Dlaczego reakcja i środki zaradcze jakieś tam pojawiają sie dopiero wtedy, gdy atakowany jest dorosły?
Bo maluchy wcześniej sie nie skarzyły?

bo ja · Wysłany: Pią 9:59, 03 Mar 2006 Temat postu:

gdy maluchy są źle traktowane przez dorosłych to też się nie skarżą, a nawet tym bardziej się nie skarżą
bywałam wiele, wiele lat temu w szpitalach jako dziecko - mam nadzieję, że od tego czasu duża sie zmieniło jeśli chodzi o traktowanie dzieci przez personel. To dziecko jest w szpitalu tą słabszą strona i to pod każdym względem: chore, opuszczone, w obcym miejscu, przesiąknięte strachem, niezorientowane o co chodzi.

a jeżeli dziecko jest agresywne to, może zamiast wiązania, odseparowywania i szprycowania środkami usakajającymi nalezało by poszukać przyczyn tej agresji?

znana ktośka · Gość

Po obejrzeniu ostatniej "Interwencji" o zakatowaniu 4 - letniego Oskara zwyczajnie brak mi słów. Nie ma chyba takich w moim słownictwie, by wyraziły to, co czułam i nadal czuję.

wilczek

Drahna

Juli*

Drahna

Juli*

Drahna

Może masz racje, ale chyba nie byłabym w stanie zapanować nad sobą mając pod ręką agresywnego dzieciaka.
Może jestem zła....ale próby moich dzieci gryzienia czy też kopania (a większość dzieci przez ponoć to przechodzi) po pierwszym spływającym po nich jak po kaczce "nie wolno" zawsze kończyły sie solidnym klapsem. Co ostatecznie elininowało wszelkie próby zmuszenia mnie jako ich matki do posłuszeństwa za pomocą agresywnych zachowań.
Poza tym kolejna obserwacja....
Dziecko rzucające w kogos zabawką tak długo to robi, aż inny dzieciak mu nie odda co kończy trwającą jakis czas "dominację aresora".

Większość z nas przez całe swoje zycie uczy się, że agresja jest zła.
Przyswajamy pewne okreslone zachowania czynimy je swoimi...tylką sa ludzie, którym nie wystarczy powiedzieć "to jest złe" To tak jak z zabawą z zapałkami.

Tutaj gdzieś na innym temacie (bodajże o bezstresowym wychowaniu) flo przytoczyła pewna historyjkę

Juli*

Drahna

Juli*

wilczek

Drahna

wilczek

Drahna - widzisz, uważam, że nie ma dymu bez ognia, skutków bez przyczyny itd. Agresywne dziecko w całym tym łańcuchu pokarmowym stanowi ostatnie ogniwo, (możliwe nawet, że najsłabsze), tylko kogo powino się karać? To dziecko, czy jego rodziców?
Zapewne wszystko zależy od wieku tego agresywnego, bo przecież nic nie staje się nagle i np. dzieckiem jest też ten 25 - latek, tak jak i ten 2,5 - latek. W przypadku tego młodszego można jeszcze coś zmienić, wpłynąć na jego fundamentalny rozwuj, na jego dorosłą pozycje, a w przypadku tego starszego....?!!!

Przede wszystkim odizolowałabym

Czy możesz rozwinąć to pojęcie? Co tak naprawdę masz na myśli mówiąc odizolowałabym ?

Drahna

wilczek

Agresja wyzwala agresję, atak obronę itd. w tej sytuacji, kiedy nieuzasadniony atak nie spotyka się z obroną, staję po stronie słabszego, czyli biorę takiego dzieciaka do pionu. Pewnie sama zauważyłaś, że takie ataki są skierowane wobec słabszych, bezbronnych, wobec tych, którzy nie oddadzą i nie stanowią zagrożenia. Taki dzieciak nie bije i nie popycha silniejszego - dlaczego? Nie ukrywam, że w tym momencie teoretyzuję, bo nie mam bezpośredniego kontaktu z takimi przypadkami. Po twoich wypowiedziach widać, że jest to twój chleb powszedni, tak więc.... A co o takich przypadkach mowią pedagogiczne podręczniki? Wiem jedno, trzeba zapanować nad takim zdarzeniem, poźniej rozmowa, wyjaśnienia i twarde, że nie będę tolerował tego typu zachowń, a na koniec rozmowa z rodzicami, aby ci byli świadomi, że ich kochane dziecko jest potworkiem.Powiedz mi jeszcze, o jakim wieku dzieci rozmawiamy?

malina

Ponieważ tamat jako żywo z mojej starej poczciwej magisterki, przekleję Wam fragment dotyczący wpływu zaburzonych relacji rodzinnych na dzieci. Może Was zaciekawi.

Dziecko pochodzące z rodziny o zaburzonych kontaktach uczuciowych czuje się odrzucone, przeżywa stałe frustracje, lęk, niepokój. Jego samoocena jest przeważnie negatywna. Część tych dzieci zachowuje się biernie, apatycznie, ale z reguły przejawia do rodziców wrogość, która nie zawsze musi się łączyć z jawną agresją (np. z obawy przez karami).

Są też rodzice, którzy nie odrzucają dziecka wyraźnie, nie karzą go, ale mają z nim słaby kontakt uczuciowy. Dziecko przejawia wtedy postawy
agresywne, a w grupie rówieśniczej pragnie zwracać na siebie uwagę, imponować kolegom. Łatwo może też ulec wykolejeniu.

Podobne zachowania przejawiają dzieci, które nie są akceptowane, np. na skutek trudności życiowych, urodzeniu drugiego dziecka itp. I odwrotnie: postawa nadmiernej akceptacji także zniekształca osobowość dziecka. Staje się ono często zarozumiałe, zbyt pewne siebie, oschłe uczuciowo. Rodzice, tolerując różne wyskoki dzieci, przyczyniają się do tego, że nie panują one nad swoimi emocjami, są wybuchowe. Część tych dzieci charakteryzuje duża bezradność życiowa, niezdecydowanie, mała odporność psychiczna.

W klimacie rygoru, zastraszania i stosowania kar mogą się u dzieci uformować postawy lękowe, nieufność do ludzi, egoizm. Natomiast dziecko pozbawione kontroli i sankcji, poza domem przejawia często zachowanie agresywne skierowane na osoby słabsze, młodsze lub na zwierzęta. Surowy rygor rodzinny, uniemożliwiając zaspokojenie wielu potrzeb psychicznych, wywołuje u dzieci zanik uczuć życzliwych, opiekuńczych w stosunku do rówieśników.

Matka dominująca, oschła uczuciowo, niezadowolona ze swej roli w rodzinie, rozładowuje najczęściej swoje napięcia emocjonalne za pomocą wrogich, agresywnych zachowań w stosunku do dzieci i męża. Dzieci wychowywane w takich rodzinach cechują z reguły zaburzenia w rozwoju emocjonalnym i społecznym. Chłopcy przejawiają agresywność, skłonność do przestępczości, objawy nerwicowe. Dziewczęta, identyfikując się z matką, nabywają postaw męskich, co utrudnia im w przyszłości podjęcie roli matki i założenie rodziny.

Rola ojca w rodzinie polega na wdrażaniu dzieci do przestrzegania norm społecznych. Doraźna interwencja, stosowanie kar fizycznych w przystępie złości budzą z reguły opór i bunt. W grupie rówieśniczej dziecko takie przejawia zachowania agresywne, anarchiczne, mogące prowadzić do zachowań przestępczych. Bywa również i tak, że rodzice nie pozwalają na przejawianie agresji wobec nich samych, ale tolerują zachowania agresywne wobec kolegów i rodzeństwa.
Dziecko obserwuje i naśladuje poglądy rodziców oraz ich zachowania w stosunku do siebie (kłótnie, bójki, wymyślanie), a także wobec innych osób: sąsiadów, dalszej rodziny, kolegów z pracy, obcych ludzi.

Rozbicie rodziny może wywołać u dziecka depresję, moczenie nocne i wiele innych objawów nerwicowych. Może też ono zacząć szukać oparcia poza domem. Dążąc do rozładowania wewnętrznego napięcia, może podejmować zachowania nieakceptowane społecznie (agresja, samobójstwa, narkomania).

Bezpośrednią reakcją dziecka na krzywdzące zachowania (bicie, agresja słowna) jest wzrost agresywności, niska samoocena, labilność emocjonalna, nieumiejętność wchodzenia w relacje interpersonalne, wrogość do otoczenia przy jednoczesnym silnym przywiązaniu do opiekunów. Dzieci krzywdzone często opisywane są jako niezdolne do rozluźnienia się, nie mające poczucia humoru, krnąbrne, przyjmujące postawę zimnego wyczekiwania i wzmożonej czujności. Mają skłonności do depresji i izolacji.

Dziecko z reguły tłumi złość, lęk i bezsilność. Przyjmuje, że skoro jest bite, zasługuje na to. Stłumiony gniew przeradza się w nienawiść do siebie i innych osób. Potem w swoim dorosłym życiu często choruje na nerwice, uzależnienia od alkoholu i narkotyków, popełnia samobójstwo, staje się przestępcą. Bywa też, że ofiary dziecięcego urazu w życiu dorosłym atakują swoje dzieci lub nie chcą się nimi opiekować.
...