po 30-tce

Seeni · Wysłany: Pią 20:33, 08 Mar 2013 Temat postu:

Żadna z moich córek nie była planowana. Blue_Light_Colorz_PDT_02

Decyzja o urodzeniu dziecka nie była zatem moja. Ale o byciu Matką już decydowałam. Z byciem Matka jest tak jak z byciem hmm.. kimkolwiek. To zawsze jest kwestia odpowiedzialności.
Nie wiem jak wytłumaczyć Wam o co mi chodzi..... Cokolwiek robi się w życiu to własnie jest kwestia odpowiedzialności. Własnej, bez ogladania się na innych, mierzenia cenzurką kto jeszcze i w jakim zakresie jest odpowiedzialny.

Pasztet · Wysłany: Pią 20:50, 08 Mar 2013 Temat postu:

Seeni · Wysłany: Pią 21:03, 08 Mar 2013 Temat postu:

Na jakie 20?? Chyba żartujesz. To jest odpowiedzialność dożywotnia...
Ja rozumiem, że nie każdy jest do tego stworzony. Ale te 9 miesięcy za inkubator można się chyba przemęczyć. Nie widzę absolutnie niczego nagannego w tym, że nie chce się brać takiej odpowiedzialności i oddaje dziecko do adopcji.
To nie jest wyrodna Matka. To jest bardzo odpowiedzialna Matka- tyle, że na krótko.
Moja młodsza córka ma aktualnie 16 lat i jest mocno kochliwa. Liczę się z ewentualną ciążą (odpukać!!!) i z brakiem możliwości wzięcia odpowiedzialności za dziecko.

annaliza · Wysłany: Pią 21:21, 08 Mar 2013 Temat postu:

annaliza · Wysłany: Pią 21:25, 08 Mar 2013 Temat postu:

Pasztet · Wysłany: Pią 21:27, 08 Mar 2013 Temat postu:

annaliza · Wysłany: Pią 21:45, 08 Mar 2013 Temat postu:

nie wiem czy to coś zmienia, ale pisałam o sytuacjach, kiedy do tego cyca doczepione jest dziecko.

Kewa · Wysłany: Pią 21:50, 08 Mar 2013 Temat postu:

Seeni, ja nie rozumiem czego Ty nie rozumiesz. Think

Staram się pisać obiektywnie w oderwaniu od osobistych doświadczeń o stereotypowym wyobrażeniu matki -Polki. I to wcale nie jest tak jak piszesz, że jak odda do adopcji to jest nadal powszechnie uważana za dobrą matkę. To Ty ją za taką zdolna jesteś uznać. Dla większości (a jakże!) będzie to wyjątkowa suka. Nie neguję też roli ojca - piszę jedynie, że jest większe społeczne przyzwolenie na jego wybory. To nie jest tak, że nie doceniam pracy i miłości ojcowskiej (skąd Ty w ogóle to wzięłaś?), nawet na Forum pisze wielu wspaniałych ojców, a ja napisałam jedynie o funkcjonowaniu roli ojca w społecznym odbiorze.
Zaskoczył mnie ostatnio znajomy, kochający ojciec dwóch córek, obecnie po rozwodzie i w związku z kobietą, która ma dziecko adoptowane. On tak kocha dzieci, że nawet w komórce pokazywał mi najmłodszą latorośl swojej byłej żony z innym mężczyzną.

Zupełne wariactwo: płaci dobrowolnie alimenty i opłaca wszystkie dodatkowe zajęcia swojej córki (młodszej, bo starsza z nim mieszka), zabiera na ferie, wakacje, dzwoni codziennie. Facet ma tytuł doktora medycyny i właśnie się habilituje. Powiedział mi coś takiego: kobiety w Polsce są traktowane jak niewolnice, zarabiają mniej i mają gorsze szanse na rynku pracy przez macierzyństwo. I to powiedział ktoś, kto całuje mnie w rękę na powitanie.

Seeni · Wysłany: Pią 21:53, 08 Mar 2013 Temat postu:

annaliza · Wysłany: Pią 22:01, 08 Mar 2013 Temat postu:

Seeni, po prostu nie pisze o Tobie.

Ja też uwielbiam być matką. Ale akurat wiem, co to jest łatka wyrodnej matki, bo przy drugim dziecku wylądowałam w szpitalu i po 3 tygodniach skończyłam przygodę z karmieniem piersią. Tyle, że nie miałam na czole wypisane, z jakiego powodu nie karmię.

Tyle dobrego, że w szpitalu przeczytałam chyba wszystkie dostępne w necie badania na temat wartości odżywczej mleka matki, wpływu na inteligencję dziecka i tego typu bzdety..

Kewa · Wysłany: Pią 22:04, 08 Mar 2013 Temat postu:

Ja również piszę o stereotypach, a nie o sobie, przecież Seeni wiesz. Zamieszczałam na dowód zdjęcie

Seeni · Wysłany: Pią 22:04, 08 Mar 2013 Temat postu:

I w ogóle skąd ten pogląd, że trzeba się poświęcić (w czymkolwiek) wyrzec( wszystkiego) żeby nie być wyrodną Matką.
To głupie jest i nieprawdziwe. Nieprawdziwe w tym sensie, że nikt ( nawet ta ulubiona pasztetowa głupawa większość Polaków) tego nie wymaga. To same kobiety tworzą sobie taki jakiś mit kretyński wokół macierzyństwa. Że to niby takie trudne jest, takie wymagające, takie niedoceniane, takie ocenne w końcu.
No owszem chwilami nawet bardzo trudne,czasami wymaga rezygnacji z czegoś tam, ale- na Boga- również zabawne i przyjemne.

art36 · Wysłany: Pią 22:07, 08 Mar 2013 Temat postu:

lulka · Wysłany: Pią 22:18, 08 Mar 2013 Temat postu:

annaliza · Wysłany: Pią 22:42, 08 Mar 2013 Temat postu:

Pewnie, ze troche przesadzam. Ale straszliwie irytowalo mnie np. pytanie u lekarzy wszelkiej masci.
- Pani karmi piersia?
- Nie.
- A dlaczego?
A jakie to ma znaczenie dlaczego? Czy cos to zmienia?

flykiller · Gość

Pasztet · Wysłany: Pią 23:30, 08 Mar 2013 Temat postu:

Mati · Gość

annaliza · Wysłany: Wto 22:22, 12 Mar 2013 Temat postu:

Od ostatniego wpisu zarwalam przynajmniej 3 noce. Z milosci do dziecka. I ze strachu tez, ale mysle ze ten strach bierze sie z milosci.
Nie lubie dzieci (oczywiscie z wyjatkiem wlasnych) zwlaszcza niemowlat, ktore leza, placza, jedza, sraja i niewiele wiecej. Potrafie zrozumiec, ze wychowywanie malego dziecka, kiedy brakuje tej milosci potrafi byc bardzo, bardzo trudne. Pamietam nawet, ze w zwiazku z Katarzyna W mialam taka refleksje, ze polroczne dziecko to najgorszy okres. Jeszcze samo dobrze nie siedzi, a juz nie chce lezec, najlepiej gdyby je nosic caly czas, a na dodatek juz nie spi tyle co noworodek, no po prostu upierdliwe strasznie...
Nie chce jej tlumaczyc, bynajmniej.

Chce tylko pokazac, ze nie dla kazdego siedzenie w domu z dzieckiem jest mega przyjemnoscia.
Sama nie wiem jak bym wytrzymala bez wsparcia ojca, rodziny i bez mozliwosci powrotu do pracy po pol roku. A ja kocham moje smarkule bardzo.

annaliza · Wysłany: Wto 22:32, 12 Mar 2013 Temat postu: