po 30-tce

Kewa

Wczesne dzieciństwo, takie przedszkolne i później każde wakacje spędzałam u babci, miałam sąsiada, młodszego cztery lata. Budził mnie rano, chodził za mną krok w krok, uczyłam go pisać, czytać, organizowałam wspólne zabawy. Potem nie widzieliśmy się 24 lata. Ostatni obraz w mej pamięci to 16-letni Waldek wyruszający na koncerty rockowe do Jarocina. Spotkałam go w zeszłym tygodniu. On przypomniał, że nauczyłam go pierwszych akordów na gitarze, ja jak to On nauczył mnie grać w szachy. Dlaczego tak się dzieje, że te wczesne przyjaźnie pamięta się najbardziej? Czy dlatego, że może w pierwszym okresie życia działamy instynktownie? Nie potrafimy jeszcze dokonywać racjonalnych wyborów? Jak myślicie?

malina

Te wczesne przyjaźnie pamięta się i najbardziej, i najcieplej.
Myślę, że dlatego, że w dziecięcym okresie byliśmy 'czyści', ufni, bezkrytyczni, spontaniczni, odbieraliśmy wszystko wyłącznie pozytywnie i bez cienia podejrzliwości. Czerpaliśmy i dawaliśmy wiele z siebie innym będąc tej wymiany zupełnie nieświadomymi. Nie kalkulowaliśmy, nie oczekiwaliśmy.

Kewa

Właśnie tak. Nie dopasywaliśmy się do ludzi, że np. jesteśmy z tej samej warstwy społecznej, że jesteśmy w jednym wieku, że jesteśmy jednakowo sprawni itp. Spokrewnioną ze mną dziewczynę-kobietę z zespołem Downa ciągaliśmy ze sobą na stadion wspólnie podtrzymując jej grube dupsko, żeby mogła przejść przez płot Blue_Light_Colorz_PDT_02

Gdy ktoś jej dokuczał rzucaliśmy kamieniami. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Wspaniałe czasy.

malina

Potem uczymy się kalkulować.... a potem staramy się tego oduczyć doceniając wartości, których w dzieciństwie nie byliśmy świadomi. Ale to se ne vrati, bo nawet ta nasza praca nad sobą jest wynikiem kalkulacji. Ech...

Kewa

Nie pomyślałam o tym od razu

ale masz rację, nawet ta nostalgia jest już wytworem ucywilizowania się w dorosłym życiu. Chociaż jestem przekonana, że nie każdy zdobywa ten stopień cywilizacji

malina

A zaczynamy kalkulować, bo zaczynamy obserwować i czujemy się obserwowani, ktoś nas zaczyna oceniać, my zaczynamy oceniać innych i siebie także. Zaczynamy porównywać. Tak kształtuje się nasza samoocena, nasze poczucie własnej wartości. Im wyższa samoocena, tym bardziej jesteśmy szczęśliwi, prawdziwi, spontaniczni, podobni do tych z dzieciństwa. Im bardziej nasza samoocena spada, tym bardziej stajemy się krytyczni, zachowawczy...
Podoba mi się przykład wyczytany w pewnej książce psychologicznej, którym autor posłużył się by opisać istotę wysokiej samooceny, która wg niego przejawia się w radości z tego kim się jest, a nie z tego, że jest się lepszym od innych. I przytoczył dla zobrazowania przykład swojego psa bawiącego się na podwórku, który 'biegał, wąchał kwiaty, gonił wiewiórki, skakał do góry okazując wielką radość z faktu, że żyje. Nie myślał, że jest bardziej zadowolony z życia niż pies sąsiadów. Po prostu zachwycał się swoim istnieniem."
Tacy też byliśmy w dzieciństwie

marconi1000

Myślę, że to, iż z biegiem czasu zmieniamy się i tracimy po trochu ufność do innych ludzi, nie jest powodowane tym, że "zaczynamy kalkulować". Moim zdaniem, to zdobywane w życiu doświadczenie, a głównie doznane rozczarowania zmieniają nasz stosunek do innych ludzi. Po prostu jest to podobna ostrożność, jakiej nabywa dziecko , które sparzyło sie o gorący garnek...
Za młodu np. najczęściej bezkrytycznie słuchamy i uważamy za ważne to, CO KTO MÓWI, a później uczymy się, że jednak ważniejsze jest to DLACZEGO I PO CO to mówi...
I myślę, że lepiej nazwać to zdobywaniem mądrości życiowej, niż kalkulacją...

marc

malina

Faktycznie, kalkulacja daje wydźwięk pejoratywny, ale chodziło mi właśnie o to nabywanie umiejętności analizy i oceny różnych sytuacji i zachowań, i robienia użytku z wyciągniętych wniosków.

Sabina

Dlaczego pamiętamy te najwcześniejsze przyjaźnie? To b. proste. Starzejemy się, i kojarzymy to, co było wieki temu, nie pamiętając zdarzeń z ubiegłego tygodnia

A tak w ogóle, to mamy przecież skłonność do pamiętania tego co miłe i sympatyczne, starając się zagrzebać w pamięci wszystkie nieprzyjemne chwile. Gdybyśmy odkurzyli wszystkie szufladki związane z naszym dzieciństwem, to pewnie przypomnielibyśmy sobie, że Kasia rąbnęła nas łopatką w głowę, a Januszek podstawił nogę.

Aproxymat

A wiecie, zupełnie niedawno spotkałem w sieci (i to na serwerze "do grania") kolegę z dzieciństwa/wczesnej podstawówki/aż do ogólniaka (włącznie). Potem nasze drogi trochę się rozeszły - i nawet nie miałem z nim kontaktu - a tu proszę, poważny pan doktor transplantolog zabawia się niemądrymi sieciowymi strzelankami - przynajmniej mieliśmy okazję trochę pogadać. Natomiast większość osób, które znałem w dzieciństwie, dawnych przyjaźni (czy można to tak określić po latach?) gdzieś zaginęła, nawet nie wiem gdzie ich szukać...

bo ja

wszyscy gdzieś zaginęli... i chyba nie znalazłabym wspólnego języka z przyjaciółmi z wczesnego dzieciństwa.

Dotarło do mnie, że 30 lat temu zdawałam maturę i od tego czasu nie spotkałam tych ludzi - tego troche mi szkoda. Może to nie były przyjaźnie, ale na pewno ważne znajomości. Czasem chciałabym się dowiedzieć co z nimi, co z tymi chłopcami, którzy "uwodzili" mnie rozmowami o liczbie punktów na prostej i na okręgu

?

miałam koedyś bardzo bliską przyjaciółke, co prawda nie z dzieciństwa bo to początki studiów. Potem nasze drogi się rozeszły, ale gdzieś pozostało wspomnienie pewnej idealnej przyjaźni. Spotkałyśmy się po wielu latach, w całkiem innej sytuacji, dwie całkiem inne osoby. Po przyjaźni nie został ani ślad i przede wszystkim ani grama potrzeby takiej przyjaźni.

Aproxymat

A ja własnie jutro wybieram się na rocznicowo-pomaturalne spotkanie mojej byłej klasy z ogólniaka.

demeter

Dziwnie się układają te powroty do znajomych z lat szkolnych. Dwa tygodnie temu byłam na zjeździe na 20 lecie matury. Nie dość, że zjawiła się rekordowa liczba osób, to jeszcze prawie całe grono pedagogiczne, które nas uczyło, to do dzis nie mogę odgruzować skrzynki z maili od każdego z kopią do wszystkich. Było to naprawdę bardzo udane spotkanie, a w ten weeekend jest poprawka dla całego rocznika w plenerze. Na 10 rocznicę nic nie było, a na 20 się zbiesili

Może ta potrzeba przychodzi z wiekiem...

zochaa

Przyjaźnie z dzieciństwa?
Jedne pochłonął wir czasu, inne trwają do dzisiaj, mimo odległości,
mimo codziennej gonitwy, poprostu są...może dlatego, iż nie jestem zbyt towarzyską osobą i staram się pielęgnować znajomości, które są dla mnie ważne, bliskie...wiem- potrzeba chęci dwóch stron, więc... może i dla nich też takie są? W każdym razie trwają od podstawówki, poprzez liceum, do... wciąż... I to jest w nich najpiękniejsze, że przetrwały próbę czasu, zmienne losy...

Aproxymat

Wczoraj wróciłem z tego spotkania dawnej klasy. I to mile zaskoczony. Chociaż właściwie z niektórymi osobami przez wiele lat utrzymuję dość dobre i przyjazne kontakty - ale raczej mailowe, bo klasa porozjeżdżała się po Polsce (i po świecie), teraz dopiero była okazja zobaczyć się po latach, powspominać, naśmiać... Ech...

Kewa

Takie spotkania są bardzo przyjemne. Chodziłam do żeńskiej klasy i spotkałysmy się po 20 latach, orkiestra grała tylko dla nas. Wyobrażacie sobie trzydziestkę bab ruszających się po parkiecie? Zabawnie było, panowie strzelali oczami z sąsiedniej sali a co odważniejsi podchodzili popatrzeć

Szczerze mówiąc brakowało mi głębi, właściwie jedna, no może dwie z tych pań to były kiedyś moje przyjaciółki, chociaż.. tego małego Waldka i tak wspominam z większym rozrzewnieniem.

Aproxymat

Ja miałem trochę obaw, no w końcu nie ze wszystkimi ludźmi z dawnej klasy się lubiliśmy. Ale akurat tych osób, za którymi nie przepadałem, nie było.

znana ktośka · Gość

Kewa

Przyznam szczerze, ze z rozpoznaniem miałam problemy. Dziewczyna z kruczo-czarnymi warkoczami okazała się biała jak gołąbek, klasowy rudzielec przyjechał z Niemiec jako Helga blond, nawet piegi gdzieś się rozmyły

, ale już po chwili, ten sam błysk w oku, ten sam chichot, ruchy, jakby cofnął się czas.

znana ktośka · Gość

Mnie tylko rzucono tekst - mogłabyś wreszcie przytyć, bo teraz to cię zasłaniamy. Komentarz nie był złośliwy, bardzo humorystyczny i żadnych zazdrości. Kumpele wiedziały, że sport to jest mój konik i tak zostało do dnia dzisiejszego. Koleżanka zaraz za mną się wstawiła. Ona z kolei bardzo schudła i uważam, że na korzyść. Ale laseczka hihih

A potem były pogaduchy no wiadomo o czym. Typowo babskie sprawy. Jejku jakie fajne spotkanko