po 30-tce

ws

juz na pewno było ich tysiące a nawet setki , ale co tam, jak się roznbujam to może wymyślę coś lepszego

chodzi mi o przemiany wewnętrzne i fizyczne na przestrzeni jakichś ostatnich dziesięciu lat, mówię oczywiście o nas po 30-kach, osobowościowe, wiadomo, że pewnie są, ale czy rejestrujemy je na poziomie mniej czy bardziej świadomym, no i czy ogarnia nas refleksja w kierunku nostalgicznym czy raczej wręcz przeciwnie, a może nam zwisa ... może już jest nam wszystko jedno - tu charakterystyczne wzruszenie ramion ...

ja się oczywiście wypowiem, jeśli inni zareflektują, bowiem w innym przypadku jak na każdym temacie zacznę się wywnętrzać to nam się tu zrobi blog nandu

ten temat założyłam nie tam gdzie trzeba, uff, co ze mnie za głąb czasem

oldAliAs99

O, trudny temat. Więc na razie napiszę tylko o tych przemianach fizycznych. Otóż zauważyłem, że z toku na rok, jakoś włosów mam coraz mniej. No i po schodach jakoś tak coraz trudniej.

Prawda, że w przeszłość patrzy się z coraz większą nostalgią. Miejsca, gdzie dawno nie byliśmy, ludzie, których długo nie widzieliśmy, pozwalają uświadomić sobie, jak wiele się zmieniło.

zochaa

Jak już stwierdził Ali- trudny temat...
siedzę i tak kombinuje na ile się zmieniłam?
(nie licząc sadła, zmarszcek, siwizny na głowie...)
i tak właściwie to sama nie wiem...bo czasem szalona jak dawniej,
czasem marudna jak emerytka...chwilami pełna życia i energii by za moment mieć tego wszystkiego dość, twierdzić, ze już brak sił i chęci...
to znów rozsądna i wyrachowana, a z drugiej strony naiwna jak dziecko...
Tak właściwie to nie zastanawiam się nad tym jak, kiedy i na ile się zmieniam dopóki ktoś nie powie mi, że już nie można ze mną wytrzymać Confused

demeter

to ciekawy był czas...
u mnie to wszystko było zupełnie poprzestawiane...
w wieku 21 lat miałam 30...
w wieku 24... 40...
w wieku 34 - 23...
a teraz chyba już znalazłam swój wiek...
i chyba już nie grozi mi skakanie po skali...
fizycznie jest co raz lepiej...
psychicznie przeszłam od totalnych pocztówek na krawędzi...
to wewnętrznego spokoju...
co nie znaczy "że nie mamy ochoty zaszaleć"

jak to kiedyś trzeźwa twierdziła...
z porozrzucanych klocków ułożyła się jakaś całość...
która mi odpowiada...
ale nie żałuje niczego, tego co było, tego co nie wróci...
bo wszystko składa się na mnie taką jaka jestem...
a tyle jeszcze przed nami...
przecież...

flo

u mnie wszystkie przemiany na plus
pomijam zmarszki i jakieś inne skutki uboczne starzenia się bo to jest normalne

ale w sumie teraz czuje sie młodziej niż mając 20 lat
wtedy chciałam być poważna i sie poważnie ubierać
i chyba wszystkim bardziej sie przejmowałam ...
teraz jest tak jak ma być czyli normalnie

ale czasem myśle o czasie który mi został
i dlaczego jest go tak mało
z tym sie jeszcze nie uporałam

marconi1000

ws

niepostrzeżenie - i dlatego zapytałam

i nie, nie dotyczy to bardziej kobiet, w każdym razie ja się z tym nie zgadzam, nie potwierdzam tego mając kontakty z osobnikami obu płci po 30-stce na codzień

- nie stosuję ram, 43 lata, to też po 30-sce, raczej o magiczny biegun przekroczenia mi chodzi, niż o lata szczególnie

- męski kryzys wieku, nie jest wymysłem i nie występuje przed 30-stką, a około 40 - ki, więc nie sądzę, żeby mężczyźni lepiej jakoś sobie radzili z przemijaniem

marconi1000

yapp

Czy wy zawsze dzielicie włos na cztery, i to po uprzednim pocięciu go na siedem kawałków?

Osobiście to uważam, że mężczyźni z wiekszym spokojem reagują na upływający czas tak koło 70-tki i proszę nie poczytywać mi tego jako jakąś złośliwostkę, albo nie daj Boże uszczypnięcie. Okres między 40 a 50 rokiem życia to tak zwane "ostatnie podrygi" i nie mam na myśli tylko problemów leczonych zwykle viagrą

Natomiast wracając do własnych refleksji nad upływającym czasem, to muszę powiedzieć, że mi brak takowych, bo jestem zajęty nieustającą walką: chodowanie kaloryfera na brzuchu, kremy antyzmarszczkowe, farbki kryjące siwiznę, wizyty u psychoanalityka, żeby podpompować słabnące ego... wszystko to niestety zabiera tyle czasu i energii, że człowiek nawet nie ma kiedy bzykać się z tymi foczkami, dla których to wszystko robi...

emma.

yapp

emma.

yapp

E tam, zwykła rozbieżność zegara biologicznego z metrykalnym Tongue out (1)

ws

zgadzam sie z Tobą marc, że ludzie są rozmaici i po to założyałam temat, bo mnie ciekawi jak bardzo, osoby powyżej Twojego wpisu jakoś nie miały problemu ze zrozumieniem moich intencji

dalej - nie przyjęłam żadnego konkretnego założenia, co moim zdaniem też jest czytelne, bowiem brak magicznego bieguna też mnie interesuje

Yap - zgadzam się, że marc dzieli włos na czworo, poważny z niego chłopak jest po prostu

a marc - jak z Twoim biegunem magicznym, przed czy po przekroczeniu

, jeśli to zbyt osobiste pytanie, to z góry przepraszam

lulka

Najczęściej to mi się wydaje, że nie zmieniłam się wcale. Że nadal jestem tą malutką Ewunią, która do szkoły docierała o godzinę za późno i w pobrudzonym fartuszku bo musiała zaliczyć wszystkie podwórkowe huśtawki po drodze.
I coś w tym jest - nadal się spóźniam i nadal na wszystko mam za mało czasu. Jednak moje priorytety się nieco zmieniły i chyba obowiązek przede wszystkim. Z drugiej strony coraz bardziej mnie to męczy bo nie jestem pracoholikiem i coraz bardziej mam ochotę gdzieś, czy raczej przed czymś uciec.
Na pewno stałam się bardziej tolerancyjna...Przypomina mi się topik na spejsie gdzie pewna młoda osóbka opisała swoje szczęście , które zamyka się w męskich ramionach. Bardzo mi się podobała ta naiwność i wiara w nie przemijanie. Powracając do tolerancji - nigdy bym jej nie odpisała, że do tego można się "przyzwyczaić"

. To taki głupi przykład, ale sądzę, że nikomu nie można kraść jego naiwności bo nasze błędy i tak nikogo nie ustrzegą i lepiej pokonywać je samemu.
Z drugiej strony coraz mniej mam tolerancji dla niesolidności, łamania słowa itd. To chyba wyniosłam z pracy i przenoszę na płaszczyznę prywatną. Obawiam się, że robię się ciężka do zniesienia. Najgorsze jest to, że lubię siebie pasjami więc mi to wisi i powiewa

No właśnie! Przestałam wojować ze swoimi wadami.

yapp

marconi1000

ws

właściwie to nie wiem, czy istnieje jakis biegun czy nie, bo prawdę mówiąc, zdarzyło mi się przezyć np zwrot światopoglądowy, że tak powiem, na zupełnie niewinnej, acz mądrej komedii ... albo dwóch komediach ...

i to jest prawda ...

to co pewne, że rozwijam się szybciej, tempo w ostatnich jakichś 5 latach gwałtownie wzrosło, samo, albo poza moją percepcją, ale to fakt, dosrastam też jak nie bez, to na pewno z mniejszym bólem ... czyli więcej rzeczy spływa bez echa, nie podgryzam własnej psychicznej gałęzi

co dalej ... nie potrafię bać się wieku w sensie utraty atrakcyjności, może to przyjdzie lada moment, ale póki co tylko się uśmiecham, raczej głębiej oddycham, kiedy przestały mnie prześladować głupawe teksty ... e ... nie przytoczę

i fakt mniej mnie obchodzi co myślą inni, jestem b. krytyczna i zdecydowana, ale i fakt paradoksalnie b. tolerancyjna, przestałam się porównywać z resztą świata, to cenne

fizycznie, z jednej strony czuję sie mocna jak tur, z drugiej nie jestem już tak wytrzymała, nie szaleję do białego rana, chociaż jeśli mam wolny dłuższy czas, np urlop, potrafię jak dawniej czytać do świtu, na pewno jestem cięższa o jakieś 5 kg (ups !) i już sobie nie wmawiam, że to mięsnie

, ale też przyznam nie spędza mi to snu z powiek, kiedyś się w końcu wezmę

i co znamienne, nie mam potrzeby zwierzeń, nie dzwonie, czy piszę do najbliższych jeśli coś się wydarzy, dobrego czy złego, tak to jakoś bezbolesnie chomikuję ...

ból - wieczny brak czasu i strach na karku, że nie zdążę spełnić marzeń ...

marconi1000

Nandu... już nie wiem, co powiedzieć... właśnie takie rodzaje przemian miałem na myśli pisząc poprzednie posty(oczywiście nie dotyczy to tych... 5 kg.... Blue_Light_Colorz_PDT_42

) Podziwiam Twoją zdolność samo-obserwacji...
Nie zgadzam się tylko z tym strachem o którym piszesz na końcu... Marzenia... ich zawsze jest więcej niż mozliwości ich spełnienia, i właśnie to świadczy o wartości człowieka.

marc

zochaa

Tak się zastanawiam, co jeszcze? co jeszcze...?
Wydaje mi się, że teraz wiem czego chcę, bynajmniej w jakiś 80 %
20%- pozostawiam na szaleństwo z niewiadomą...

nie motam się jak ryba w sieci, a powoli dążę do celu,
boję się tylko czasem, by sił nie brakło i wiary...
a marzeń, nandu i tak wszystkich nie spełnimy,
zawsze jednak lepiej mieć ich więcej, niż stanąć w punkcie gdy ich zabraknie...