po 30-tce

Juli*

Chyba nie takie wesołe. Niskie emerytury. Leki drogie i wcale tak dużo ich nie refundowano. Jak dodać do tego wysokie opłaty, to nie ma się co dziwić, że coraz więcej emerytów zadłuża się i nie radzi sobie z otaczającą ich rzeczywistością. Przytłacza ich życie napędzając spiralę długów...

[link widoczny dla zalogowanych]

Pochodzenie O-Ren Ishii

To powszechny problem każdej osoby, niezależnie od wieku, która wydaje więcej niż zarabia a nawet jeżeli wydaje "tylko" tyle co zarabia (=zdarzenia losowe). Na emeryturze co najwyżej problem się uwydatnia. No ale dlaczego ma nam być smutno ? Każdy jest kowalem swojego losu. Tak ? Nie ? Nie wiem ?

Juli*

Tyle tylko, że wielu wykorzystuje naiwność osób starszych i złote góry obiecuje, albo inne kity wciska. Sami kiedyś musieliśmy naszego dziadka edukować i pewne rzeczy odkręcać. Teraz już wie, że bez naszego wglądu w papiery ( te szemrane) na nic ma się nie zgadzać.

Seeni

Mój Ojciec twierdzi, że uwielbia wiek starczy i że z chwila przejscia na emeryturę nareszcie czuje się wolny. Owszem jest zdrowotnie do bani, ale uważa, że to jedyny minus. Cała reszta to kupa wolnego czasu na lekturę, spacerki, naukę francuskiego, uniwersytet III wieku i oddawanie się takiej ilości przyjemności, jaką tylko jest w stanie znieść.
Ale Ojciec jest zwyczajnie królem życia.

animavilis · Gość

W starości przeraża mnie dziadzienie, a raczej to, kim się stajesz, dziadziejąc. Kiedy mózg przestaje funkcjonować sprawnie (bo przecież nie każdy zachowuje taką witalność i jasność umysłu jak Tata Seeni), kiedy nie widzisz oczek biegnących po rajstopach, gubisz dróżki do domu, podejrzewasz, że ktoś umyślnie schował ci okulary, robisz się zrzędliwy, uparty i skostniały w swoich sądach albo przesadnie czułostkowy, gaworzący i zdziecinniały. I nie byłoby w tym, może, nic strasznego, bo wszystko to dzieje się poza tobą i szczęśliwie nie miałbyś świadomości ani tych oczek w rajstopach, ani tej starczej upierdliwości, gdyby nie fakt, że otoczenie przestaje cię traktować poważnie. I daje ci to odczuć. Nie jesteś już panem/panią, kobietą/mężczyzną, tylko staruszkiem, pierniczkiem, kimś, nad kim pobłażliwie mruga się okiem, kogo zaczyna się traktować jak dziecko specjalnej troski. Własne dzieci lub o dekady młodsze osoby zaczynają cię niańczyć, tłumaczyć ci, wyjaśniać, nakazywać, nagabywać, karcić. Jesteś dużym, niegrzecznym starym dzieckiem, które zaczyna sprawiać innym problemy.
Bardzo często obserwuję taki proces dyskretnego ubezwłasnowolniania ludzi starszych, oczywiście, nie dosłownie, lecz w formie dyskredytowania ich jako równorzędnych partnerów. Dlatego obawiam się, że kiedy (jeśli) zdziadzieję (a już widzę u siebie śladowe symptomy) i ciągle będę się czuła poważną sobą, gorzej, ciągle tą samą, dość młodą sobą, nikt nie będzie mnie traktował poważnie...

Juli*

Starość to ponoć zemsta Boga i coś co mu się nie udało. Wielu ludzi w podeszłym wieku doskonale sobie radzi, co nie zmienia faktu, że narażeni są na manipulacje i oszustwa. Choćby znane wszystkim sposoby na wnuczka.

Kewa

Za Zofią Czerwińską (cytowaną przez Szczygła) powtarzam patrząc w lustro: a pani do kogo?

Juli*