po 30-tce

Seeni

Nie lubię być sama. Czuje się wtedy smutna i niepełna. Refleksje mnie nachodzą i stawiam sobie pytania. Takie jakby egzystencjalne, w stylu o sens życia. Jako, że jestem życiowym statystą odpowiedzi są przygnębiające. No i myślę często o tym braku jutra. I że nie zdążę ze wszystkim. Zawsze od takich lęków uciekałam w ludzi i w przyjemności. Teraz nie mam dokąd. Kino dalekowschodnie się nie sprawdza, ani książki, ani pisanie ( strasznie dużo piszę ostatnio, głownie durne bajeczki o pandemii). No i nudzę się ze sobą, jestem za mało inteligentna, żeby uruchomić intelektualne potyczki ze swoimi alter ego, które w dodatku najpierw musiałabym stworzyć. Czuję jak ogarnia mnie marazm i zniechęcenie a nawet coś na kształt lekkiej depresji.( w wersji irlandzkiej- zawsze przy stacjach paliw wypatruje stad czarnych kruków)
Ps. Postanowiłyśmy z Przyjaciółką, że w tym roku lato bezwzględnie musi się zacząć najdalej w kwietniu. Ale nie wiem, czy do tego kwietnia przetrwam...

Gość

Jak ja Cię rozumiem. Obmyślam już plany, co by gdzieś wyskakiwać, jakiś ludzi spotkać, poznać, poszaleć, cokolwiek. Swoje własne wnętrze zgłębiłam już parokrotnie, na wszystkie strony, popracowałam nad emocjami, problemami, reakcjami. Jestem totalnie zestabilizowana, wypoczęta, odnowiona i odrodzona. Ale, och, ach mam nadzieje że z pierwszymi promykami słońca znowu mi szajba odbije, przez endorfiny, narobię głupot i nadrobię stracone ponure miesiące.

050