po 30-tce

rosegreta

Wróciłam do tego tematu z dwóch przyczyn, po pierwsze - z powodu kolejnej rocznicy, po drugie jakoś lubię Kasię, za jej inne spojrzenia na wiele spraw.
Nie znam nikogo kto brał udział w Powstaniu. Kiedyś w ogole o nim nie mówiono i kojarzono je z Kanałem.
Mniejsza o to. Bo był to zryw.
Znam za to wspomnienia dziadka mojego. Stał z "radziecką słynną armią" niedaleko Warszawy. Polacy chcieli ruszyć na pomoc walczącej Warszawie. I znów polityka, tym razem wschodniej strony. Odmowa. Rozkaz strzelania do tych co zdecydują się przejść Wisłę. Jednak nie strzelano, pozwolono. Rosjanie chyba bali się buntu mięsa armatniego (bo tak traktowano oddziały polskie).
Jednak czy z powodu złych decyzji politycznych mamy milczeć o bohaterstwie...
Nie wiem, ogolnie nie lubię polityki, bo jest nieludzka, a interesowna. I to nie w interesie danej ludności, obywateli, ale jakiś tam wydumanych, albo okreslonych grup...
I jak to często teraz się używa okreslenia - naród to kupi... Biedny ten naród, bo naiwny. Też jestem naiwna i nadal wierzę, że kiedyś się podniesiemy. I nie myslę tutaj o zrywach... ale, że wygra "mądrość" i "rozsądek".

Kilo OK

Problemem jest to że wielu uwierzyło iz mamy sie wstydzić za powstanie, że mamy przpraszać, że mamy głowy popiłem posypywać. My, nie ci którzy strzelali do powstańców, mordowali na Woli, patrzyli z cynicznym uśmiecham jak niemcy mordują cywilów. Uwierzyli bo.... taka obecna polityka, takie przekonania lub bo to ich nobilituje i przestają a sie czuć jak "chłopskie syny". Zapominają, lub mocno chcą zapomnieć że była jeszcze ta druga strona, ta która rozstrzeliwała cywilów, mordował rannych i chorych, burzyła budynki. Ciekawym czy maja to samo do powiedzenia powstańcom w Syrii, lub uczestnikom Arabskiej Wiosny.
Powstanie militarnie było klęską, ale socjologicznie było jak Listopadowe, Styczniowe czy Insurekcja Kościuszkowska, zbudowało tożsamość narodową, niestety za cenę ofiar. Przy czym powtarzam, to nie powstańcy strzeli do siebie, nie oni mordowali, nie oni niszczyli infrastrukturę, nie oni biernie patrzyli. A że walczyli? No żesz... ilu z was "walczyło" na protestach KOD-u? gdy wygrała nielubiana opcja?

Leon

Kilo OK

co za jełop

Formalny

Trochę paradoksalne jest to, że w tym upadającym forum, w dziale Pałac Kultury i Nauki nie ma tego, co z kulturą i nauką się kojarzy. Otóż nie ma śladów polemiki, przedstawiania argumentów i kontrargumentów, lecz są wyłącznie monologi. P Wygląda na to, że poza Rose, nikt inny tu nie czyta tego, co kto inny napisał...

Wracając jednak do tematu, gdy czyta się prawie wszystkie wpisy, ale również śledzi informacje z mediów, narzuca się niezmiennie smutny wniosek. Całe pokolenia wtłaczane mają do głów od najmłodszych lat przekonanie, że patriotyzm i bohaterstwo polega na tragedii i oddawaniu życia za ojczyznę. W tym temacie charakterystyczne jest także to, że poza bardzo nielicznymi wypowiedziami zawierającymi racjonalne spojrzenie na to powstanie, ale także na inne w dziejach, całkowicie pomijane są te nieliczne co prawda, ale zwycięskie zrywy narodu. Zapomina się o bitwach, w których Polacy odnosili wspaniałe zwycięstwa, lecz w świadomości Polaków funkcjonują wyłącznie zrywy, które były od samego początku skazane na porażkę. Powstania Śląskie czy Powstania Wielkopolskie - trzy, z których ostatnie było całkowicie zwycięskie, są zwykle co najmniej marginalizowane. Czyżby dlatego, ze były zaplanowane, racjonalne i zwycięskie? W nich były także tragedie i śmierć, ale one miały racjonalnie założone zwycięstwo. Czyżby dlatego nie pasowały do wizji Polaka zawsze przegrywającego? W ten sposób w świadomości Polaków funkcjonuje ciągle siermiężny obraz Polaka tłamszonego, kopanego w tyłek przez każdego, kto działa mając za cel zwycięskie osiągnięcie jakiegoś celu.
Gdy pisze się o Powstaniu Warszawskim, każde wspomnienie o jego genezie, natychmiast wywołuje emocjonalne przeciwstawienie racjonalizmowi obrazu młodych ludzi, którzy z entuzjazmem...? szli "uzbrojeni w Visy szli na Tygrysy". W innych sytuachjach zachwycamy się, że "czerwone maki na Monte Cassino, zamiast rosy piły polską krew" itd itp... To są całkowicie różne sprawy i niezrozumienie tego jest naszą polską tragedią.
Znajomy Niemiec, ogromny sympatyk Polski i Polaków, powiedział kiedyś coś bardzo trafnego, choć był to rodzaj żartu. Powiedział bowiem, że przeważnie prowadząc ostre negocjacje biznesowe z Polskimi przedstawicielami np. ministerstwa, ma wrażenie, że jego polscy partnerzy, zamiast myśleć o uzyskaniu jak najlepszego rezultatu negocjacji, podświadomie uzyskują już całkowitą satysfakcję myśląc o tym, że Polskie i Litewskie wojska wygrały kiedyś bitwę pod Grunwaldem i to już wystarczy...
W każdym razie przytoczę ponownie słowa Paweł Jasienicy - może ktokolwiek to przeczyta i zrozumie: Powstanie Warszawskie było wymierzone militarnie przeciw Niemcom, politycznie przeciw Sowietom, demonstracyjnie przeciw Anglosasom, a faktycznie przeciw Polsce.

sir Francis Drake

takie info z interii

letnisztorm

https://www.youtube.com/watch?v=3WGgRYKNtbo

Annok

Dzieci wykorzystywano do walki od niepamiętnych czasów.
Za zgodą i przyzwoleniem rodziców, lub wykorzystując najróżniejsze okoliczności bytowe oraz społeczno-socjalne.
Dodać należy że właściwie ukierunkowane wykazywały się wyjątkową bezwzględnością i okrucieństwem czytaj; bohaterstwem.

Oczywiście były wyjątki od reguły. Dzieci świadome sytuacji. Wychowane w duchu patriotyzmu i miłości do wartości.
Właśnie takich jak Bóg Honor i Ojczyzna.
Świadomi wyborów i przykazań zasad tradycji i rodziny gdzie można przytoczyć słowa poety:

,,Słuchaj, Stasiu! Śmiercią nie wolno nikomu szafować, ale jeśli ktoś zagrozi twej ojczyźnie, życiu twej matki, siostry lub życiu kobiety, którą ci oddano w opiekę, to pal mu w łeb, ani pytaj, i nie czyń sobie z tego żadnych wyrzutów.''

Formalny

Ciekawa sprawa: przy Twoich forumowych "występach" i emocjonalności przejawiającej się toczeniem piany na wykrzywionej wściekłością fizys, słowa "Bóg Honor i Ojczyzna" (zapomniałaś o znaku przestankowym), a także "bohaterstwo" i "patriotyzm", brzmią niepoważnie - wręcz, jak kpina z ważnych spraw.
W moim długim życiu niejednokrotnie widziałem takich bohaterów, miotających nas co dzień górnolotne slogany - dokładnie tak jak Ty, którzy w chwili próby robili w spodnie i uciekali gdzie pieprz rośnie.
To żałosne, że tacy jak Ty, mają najwięcej do powiedzenia na temat patriotyzmu nie potrafiąc rozmawiać o sprawach normalnych, codziennych, nie potrafiąc nawiązać dialogu typowego dla ludzi... myślących normalnie...

Kilo OK

Przyganiał kocioł garnkowi....

Annok

Annok

Annok

– Kto ty jesteś?
– Polak mały.
– Jaki znak twój?
– Orzeł biały.
– Gdzie ty mieszkasz?
– Między swemi.
– W jakim kraju?
– W polskiej ziemi.
– Czem ta ziemia?
– Mą ojczyzną.
– Czem zdobyta?
– Krwią i blizną.
– Czy ją kochasz?
– Kocham szczerze.
– A w co wierzysz?
– W Polskę wierzę.
– Coś ty dla niej?
– Wdzięczne dziecię.
– Coś jej winien?
– Oddać życie.