po 30-tce

kasia_imig

Jak w temacie... Zostałam obdarzona, jak sądzę w łonie matki, jakąś taką nieprzyjemną odmianą wrażliwości okołoegzystencjalnej (mam hopla na punkcie spraw ostatecznych) i już w dzieciństwie wiele myślałam o śmierci. Przerażała mnie perspektywa anihilacji, wydawało mi się to niemożliwe (a przecież co noc zasypiam, ale jako dziecko jakoś nie kojarzyłam), równie przerażające wydawało mi się życie wieczne (ta nieskończoność ciągle na karku i żadnej możliwości wpływu na być może oczekiwany koniec...). Potem jakoś mi minęło... Żyło się... No i teraz, zbliżając się nieuchronnie do półmetka, znowu mnie to bierze. Boicie się śmierci? Macie świadomość (nie książkową, tylko wewnętrzną), że umrzecie? Podobno dzieci myślą, że są nieśmiertelne i kiedyś tam przestają tak myśleć. Faktycznie, jako dwudziestolatka myślałam, że nigdy nie umrę. Inni - może tak, ale nie ja... ALE WSZYSCY UMRZEMY!!!

Kewa

Nie boję się śmierci, ale boję się przedwczesnej śmierci. Nie chodzi mi nawet o to, ze zmienię się w nicość, ale o tych co po sobie zostawię. Czasem nawet zdarza mi się "planować" co z nimi będzie, czy sobie poradzą. Nigdy oczywiście nie wypowiadam tych scenariuszy.

Zdarza mi się tez wychodzić z domu i rozważać, co by było, gdybym nie wróciła? Czy wszystko załatwiłam jak trzeba, czy nie ma jakiejś złości we mnie itp. To trochę demoniczne może, ale śmierć mam oswojoną i traktuję ja jak etap... życia.

Kilo OK

Ależ skąd? Nie boimy się, wcale a wcale> Nie posiadamy instynktu samozachowawczego, nie jesteśmy wrażliwi na ból, nie mamy leków, nie kupujemy aut z masę zabezpieczeń, wypasionych ubezpieczeń zdrowotnych. Brawura, ryzykanctwo i jazda po krawędzi to nasz codzienność.

Jayin

Swojej? W ogóle się nie boję.

Aproxymat

Akurat dziś byłem na pogrzebie i też naszły mnie podobne myśli - zacząłem się zastanawiać czy naprawdę boję się śmierci i doszedłem do wniosku, że samej jako takiej może nie - nie tego momentu końca. Tylko właśnie tego, że może mnie nie być - jest tyle życia dookoła i tyle będzie po mnie i być może inni będą się nawet smucić moją śmiercią a ja nic zupełnie nie będę mógł na to poradzić. Bo po prostu mnie nie będzie.

flykiller · Gość

Śmierć mnie zawsze zajmowała, także w aspekcie biologicznym (rozpad ciała jest tak samo fascynujący, jak żywe ciało). W latach szkolnych było to typowe dla wielu nastolatków zainteresowanie wątkami tanatologicznymi, "zasilane" romantycznymi, a często samobójczymi, zgonami bohaterów literackich, poetów i pisarzy, idoli popkultury, etc. W tym wieku nie wie się, z reguły, zbyt wiele o śmierci z własnego doświadczenia, więc jest tajemnicą, legendą, efemerydą, ideą. Odległą, groźną i fascynującą, ale jeszcze nie namacalną ani przerażającą.

Z czasem to zainteresowanie nie osłabło, ale zmieniło kierunek, z wizji romantycznej na męczącą i nachalną. Ciągle czuję oddech śmierci na plecach, może dlatego, że wciąż jej nasłuchuję, wychwytując rozmaite "informacje zwrotne". Ktoś umarł, ktoś zginął, ktoś zachorował, wydarzyła się katastrofa. To nie jest dobre ani zdrowe. No, i trochę przedwczesne.

Tak, boję się śmierci. Paralitycznie i irracjonalnie. Potrafię doświadczać nagłego napadu paniki, który "sięga aż do trzewi". Ścinałby z nóg, gdyby nie to, że nadchodzi nocami. Lęk przed śmiercią - to jest porażająco intensywne uczucie, pochłaniające.

pogłoska

Czasem budzę się rano z myślą, że może to ostatni dzień, czasem chciałabym nie istnieć. Swojej się nie boję.

mailo

Ja w ogóle o tym nie myślę jakby mnie to nie dotyczyło. Podobnie o chorobach, kalectwie itp. Po prostu chyba moje pozytywne myślenie osiągnęło już poziom głupoty:)

art36

najbardziej boję się tego, że zostawiłbym bardzo bliską mi osóbkę...

Kobieta z klasą

swojej ze względu na siebie- nie. Choć ciągle mam wrażenie, że jak umrę to tylko na chwilę...
swojej ze względu na córki - bardzo! Nie chciałabym ich zostawić samych jeszcze jak są małe czy potem lekko starsze. Niech już mają swoje rodziny i dość matki upierdliwki, to wówczas najlepszy byłby czas ...
wszystkich których kocham mniej lub więcej- bardzo, bardzo się boję. Wiem, że nadchodzi dużymi krokami, z tą myślą nie potrafię pogodzić się, nie chcę, jeszcze dla mnie za wcześnie...

obserwator

też nie macie się czego bać tylko śmierci

życia się boję a nie śmierci

Kobieta z klasą

A dlaczego życia? Póki co jest barwne.. nie boję się...

obserwator

ot tak, barwne, czasami aż do przesady, ciekawe co jutro wymyśli, i na pewno nie będzie to nic dobrego
sami wiecie jak to jest z tymi podwykonawcami

Kobieta z klasą

może Cię pozytywnie zaskoczą! Zyczę Ci tego!

bobro

też śmierci jako takiej się nie boję, ale nie chciałbym zginąć w wypadku komunikacyjnym, bo nie chciałbym, żeby mnie w kawałkach oglądano

flykiller · Gość

Ale nie boicie się śmierci w ogóle, czy tylko tej naturalnej?
Gdyby przystawiono Wam pistolet do skroni, to też byście się nie bali?

Kewa

lena

Ja widziałam jak rok temu odchodził mój dziadek.
Takiej śmierci się boję - długa, powolna i pełna bólu.

illunga

Śmierci samej to chyba nie. Ot zrobi się ciemno i już. Boję się umierania. Takiego o jakim pisze Lenka - powolnego, rozłożonego na raty. To z mojego egoistycznego punktu widzenia. Ale może dla tych którzy zostają taka śmierć kogoś bliskiego, "rozłożona na raty", daje czas na jakie takie pogodzenie, na to żeby zdążyć jeszcze powiedzieć to czego nigdy się nie powiedziało... Think

Zwyczajnie-pożegnać się. Think

flykiller · Gość

"Śmierć rozłożona na raty" prowokuje postawę wyczekującą. Na to, czego nikt nie chce, ale czego nieuchronności ma się dotkliwą świadomość. Nie chce się czekać, nie chce się nawet myśleć o tym, że się czeka, bo to takie... niestosowne, ale uciążliwe oczekiwanie wisi w powietrzu, nie da się go od siebie odsunąć. Jak to będzie? co się stanie? jak długo jeszcze? co dalej? jak będzie wyglądał świat bez niej/bez niego?
Każda śmierć w mojej rodzinie, nawet jeśli nie byłam jej świadkiem, pogłębiała moją tanatofobię.