po 30-tce

rosegreta

hymm, nie znam się co wypada a co nie,
może nie całkiem, bo ... siostra zakonna na religii uczyła nas, że każda pora dnia i miejsce ma swoje wymagania, stosowność. Do kościoła nie ubieramy koszulek na ramiączkach i krótkich spodenek, a na plaże nie chodzimy w eleganckich sukienkach, czy w koszulach... I tego się trzymam... Wyróżniać i rzucać się w oczy nie lubię. Poza tym cenię sobie wygodę. Kocham buty na wysokim obcasie, szpilki, ale niestety nie są wygodne. Nie potrafię w nich dłużej chodzić po schodach i to z gumkami (kto wymyślił te gumki na schodach, toż to się zabić można ? ).
Mój kolega z obsługi klienta, nosi kanarkową bluzkę, do tego czarną kamizelkę. Nosi biżuterię na rękach (bransoletki), ma tatuaże i brodę.
Mnie osobiście to nie przeszkadza, jest takie jego, choć osobiście nie mój gust, ale klienci czasem marudzą. Tak jakby wygląd miał znaczenie a nie sposób obsługi... No cóż, ludzie oceniają po tym jak nas odbierają, widzą widocznie... Pewnie ja też. Bo zawsze patrzę na buty... Buty opisują nas najlepiej chyba...
Dziś nie mogę połapać się w dniu... czy to ranek już, czy wieczór... Jakaś taka zakręcona jestem...
U nas w pracy nie ma jakiś wymagań specjalnych co do ubioru.

flykiller · Gość

annaliza

Pszczółka Maja

Seeni

Mnie osobiście bardziej podoba się pan w marynarce i krótkich portkach niż pan Schuman. Chociaż po prawdzie obydwaj wyglądają w swoich wdziankach jak w drugiej skórze, co prawdopodobnie oznacza, ze obydwaj świetnie czują się w tym, co noszą. I jak dla mnie to załatwia sprawę. O ile w tym, co ubieramy nie ma fałszu ( w sensie pasuje do nas) wszystko jest ok. Nie ma większego znaczenia jak się ubieramy tylko jak się w tym nosimy.

nudziarz

flykiller · Gość

Mati

pogłoska

kasia_imig

kasia_imig

annaliza

Mati

annaliza

No widzisz. A ja mam inaczej.

Teatr to dla mnie jak przejście na drugą stronę lustra. Atmosferę buduje każdy szczegół. Budynek, wystrój sal, scena aktorzy, bilety, które trzeba kupić na kilka miesięcy "przed", ludzie, którzy ubrali się inaczej niż na co dzień,

Nie idę tam tylko na sztukę, idę do teatru. Lubię, gdy "magiczna" atmosfera innych osób udziela się również mnie. Lubię patrzeć na wyjątkowo ubranych ludzi, lubię czuć się wyjątkowo w takim miejscu. To wszystko razem buduje moje samopoczucie. Nie tylko wchodzę, siadam I patrzę na aktorów. Patrzę równeiż na otoczenie, chłonę zapachy.

I wiem, że aktorom tez jest miło, gdy dla widza wizyta w teatrze jest świętem, w którym oni uczestniczą.

Mati

To jest cudne

ja straciłam już złudzenia dotyczące całości.. dlatego pielęgnuje siebie i nie oczekuje.

Pasztet

Doktrynerstwo zawsze mnie odstręcza. Również jeśli chodzi o ubiór, czy wygląd.

Brunner

rzeczywiście ten topik zamienił sie w "fajerweki próżności" (ang. the bonfire of the vanities) - przecież to nietrudno zauważyć, że kiedy król wyjdzie nagi, to tłumy oniemieją z zachwytu nad nowymi szatami, a kiedy prostaczek założy sweter, to staje się godny pogardy

Brunner

a teraz przepraszam bardzo, ale idę posłuchać burzy do swojego zachodniego ogrodu

rosegreta