po 30-tce

lulka

Boszsz...Nie chce żeby to zabrzmiało dwuznacznie bo nie chce nikogo urazić.
Bronię swojego zdania co nie oznacza, że nie rozumiem innych lub mi się coś nie podoba.
Muszę to napisać - ja swoich rodziców bardzo, bardzo kocham, a wręcz szaleję za nimi pasjami. Jestem więc chyba szczęśliwym człowiekiem bo żaden miecz w postaci "dożywocia" nade mną nie wisi.
Idę ogladać prezenty od Mikołaja bo widzę, że ruch jest na "co nick to topik".

Sabina

Mii

Sabina

Mii

Wybacz, ale dożywocie napisane w takim kontekście odczytałam jako karę....jeśli się mylę to przepraszam.

Sabina

Mii

Oczywiście, że nie ma obowiązku...rozumiem też takie sytuacje.
Skoro więc nie ma miłości to o wiele prościej jest umieścić go w miejscu gdzie zostanie mu zapewniona opieka.
Mam dzieci...ale nie wymagam od nich poświęcenia w stosunku do mnie w przyszłości....jeśli by miały to robić z łaski..tym bardziej.
Rozumiesz o co mi chodzi?

Biedrona

Hm... Coś mi się przypomiało...

Kiedyś, mieszkając we Włoszech zaprzyjaźniłam się z takim struszkiem. Miał 96 lat i był bardzo... nielubiany. Dokłanie tak - był wredny. Sama nie wiem jak to się stało, że zaprzyjaźniliśmy się. Mieszkaliśmy w jednym domu. Mieszkał tam jeszcze jego syn i synowa z wnukiem. Jedyna osoba którą uznawał był syn. My siadywaliśmy czasem i on opowiadał mi różne historie. Duzo ich było. Miał barwne życie. Był carabinierem... w czasie wojny był w Szczecinie... Staruszek był w pełni sprawny, aż któregoś dnia upadł i zrobił mu sie krwiak w mózgu. Stał się jeszcze bardziej nieznośny...
Powoli, każdego dnia było juz tylko coraz gorzej. Stał sie agresywny, musiał ciągle leżeć w łóżku... pluł jedzeniem, spiewał całymi nocami na całe gardło...
Syn za nic nie chciał oddać go do domu opieki. Synowa i wnuk robili wszystko by się tam znalazł. Nie mogli zatrudnić pielęgniarki bo nikt nie chciał do niego przyjść. Jedną kopnął w szczękę, na inne pluł... wyzywał... bił...
Potem przestał jeść...
Syn nadal nie chciał go oddać...
Staruszek przestał poznawać ludzi...
Syn nadal trwał w swoim postanowieniu...
Staruszek zaczynał umierać śmiercią głodową...
Syn nadal nie myslał nawet o tym by go oddać...
Ciągłe wizyty lekarzy, którzy namawiali go do tego by oddał ojca do domu starców kończyły sie na niczym...
Syn twierdził, ze tak bardzo kocha ojca że nie może go oddać...
Pewnego dnia struszek zmarł. Praktycznie z głodu. Wyglądał jak kościotrup.
Na pogrzebie syn powiedział do mnie "Wiesz Margherita... chyba zabiłem ojca własną miłością..."

Dostałam po jego śmierci taki... antyk. Fotel który zawsze bardzo mi się podobał... Syn mi dał. Powiedział, że ojciec kazał. Nie wiem czy tak było istotnie. Wole wierzyć, że tak... Mam ten fotel do dziś...

Może to nie całkiem na temat... Tak mi się przypomniało...
Czasem jest tak, że nie ma innego wyjścia, że powinno się oddac matkę lub ojca pod opiekę odpowiednich ludzi, ludzi którzy zajmą się nimi, którzy sprawią, że będzie im łatwiej odejść...
Nie jest łatwo zrozumiec motywy dla jakich ludzie oddają swoich bliskich do domów opieki, hospicjów i innych tego typu miejsc. Z reguły ocenia się ich źle, jako tych pozbawionych serca a nie zawsze tak jest.
Moja babcia od 6 lat leży w łóżku. To macocha mojej mamy. Zajmuje się nią mama. Czasem jest cięzko ale mama mówi, że do momentu do kiedy babcia jest w stanie świadomym nie odda jej za nic... A co będzie potem? Nie wiem. Wiem tylko, że jeśli mama zdecyduje, że trzeba babcie oddać bo stanowi sama dla siebie niebezpieczeństwo to ją zrozumiem...

slepa i brzydka

Biedronka, ale czy ten starszy pan bylby gdzie indziej inny? wierzyc mi sie nie chce, ze by przestal kopac, spiewac i pluc.

animavilis · Gość

Biedrona

slepa i brzydka

dobra anima, teraz rozumiem, przedstawiasz to jako chec niesienia skutecznej pomocy, a nie strate czasu wobec i tak nieuniknionego.

Biedrona, tak czy inaczej trudno mowic o lepszych alternatywach, kiedy niechetny ofiarowanej pomocy jest glowny bohater. mysle, ze z czasem syn obroci wyrzuty sumienia w poczucie dobrze spelnionego obowiazku.

animavilis · Gość

slepa i brzydka

dobra, to tez jestem w stanie zrozumiec...

lulka

A ja to nawet rozumiem.
Dlatego tak długo nie zabierałam tutaj głosu.
Nie chciałam potępiać, a jedynie wyrazić swoje zdanie i własne odczucia.
No Blue_Light_Colorz_PDT_02

Seeni

Pewnie to co odczuwamy w związku z opieką nad starszym, bliskim nam człowiekiem jest w znacznej mierze wynikiem naszej takiej a nie innej konstrukcji psychicznej.
Osobiście znam taki przypadek, że tego typu opieka po pewnym czasie zwyczajnie stała się niemożliwa. I nie było to tak, że opiekun mówił jedynie- dłużej nie dam rady. To mówiło jego ciało. ( wymioty, wysoka goraczka, omdlenia, lęki nocne, bezsenność itd, itp, etc)
W takiej sytuacji należało...hm..kontynuować powinność ? Ok jezeli chodzi tylko o nasze życie. Ale z reguły nie chodzi. Nie żyjemy w próżni- mamy dzieci, znajomych, mężów, narzeczonych tudzież inne miłości swego życia. Mamy także siebie.
I wybór.Między złym i gorszym.

Sabina

Seeni

animavilis · Gość

No tak, tylko że silną, emocjonalną więź można różnie rozumieć.
Zadawnione urazy, niespełnione nadzieje, niezrealizowane potrzeby w relacjach dziecko - rodzice to też sieć niezwykle emocjonalnych powiązań, tyle że negatywnych.

Seeni