po 30-tce

Pasztet · Gość

[link widoczny dla zalogowanych]

Brrrr

Mii

Wyjaśnij proszę Pasztet swój komentarz..

Przykre...smutne i żenujące

Nie wiem skąd wziął się taki stosunek córki do matki....zapewne zagadka tkwi w przeszłości....czyżby matka nie potrafiła...nie chciała nauczyć(?) swojego dziecka miłości ?
Dla mnie to jest nawet niewiarygodne

Kasztanka · Gość

Kasztanka · Gość

animavilis · Gość

Seeni

Opieka nad starszym, schorowanym człowiekiem to gehenna, której nie życzę nawet najwiekszemu wrogowi. Gehenna tym wieksza, im bliższy emocjonalnie powinien nam być ów człowiek.Nie zdumiewa mnie ani nie oburza to wyznanie.
Myślę też, że pełne prawo do wypowiedzi w tym temacie mają jedynie Ci, którzy doświadczyli tego jak taka opieka wygląda.
Reszta niczego nie wie.

nudziarz · Gość

Seeni

Bardzo kochałam swoja babcię. Emocjonalnie byłam z nią chyba bardziej związana niż z mamą. Pamiętam jak stałam nad jej łózkiem w szpitalu i prosiłam Dobrego Boga o szybką smierć. Nie chciałam juz zmieniać jej pampersów, smarować odleżyn. Najbardziej jednak nie chciałam pamiętać tych momentów, kiedy patrzyła na mnie, nie rozpoznajac mojej twarzy i pytała : Po co Pani tu przyszła.

animavilis · Gość

Opiekowałam się osobą, nie starą jeszcze, której nie można było pomóc.
Nigdy nie pomyślałam "niech już umrze, tak będzie lepiej dla wszystkich",
ale myślałam "niech to wszystko się wreszcie skończy".
Różnica zasadnicza, subtelna, czy może, żadna(?)

deja

Kilka dni temu zmarła, pani która pracowała tam, gdzie teraz ja i ciut przed rozpoczęciem przeze mnie pracy przeszła na emeryturę. Zgasła w zasadzie w ciągu tygodnia. Nie znałam jej ... tylko ze słyszenia i chyba dlatego podchodziłam do wszystkiego bez wielkich emocji ... ale nawet gdybym ją znała, nie miałabym innego zdania. Dobrze jest umrzeć szybko oszczędzając bliskim traumy związanej z opieką , zabieganiem o ratunek, wtedy gdy wiadomo, że go nie ma.

Sabina

dżeska

zadziwiające,zatrzymałam się przy tym artykule w piątek,jakoś tak.....
rozumiem kobietę,współczuje jej,nie potępiam.....
starość jest straszna.
Starość wymagająca pomocy- to widmo wisi nad każdym z nas. Starość rzadko pachnie mydłem ,starość ma brzydki zapach...jest częśto bezwstydna,roszczeniowa....

nie chcę jej

Stream sparks

Pamiętam kilkuletnią chorobę ojca...i ta bezsilność, niemożność pomocy...ulżenia w cierpieniu. Najbardziej dotkliwe jednak było utracenie z Nim kontaktu. Dorosły mężczyzna skazany na innych, dorosłe niemowlę...okropne dla obu stron i chorego i jego bliskich. Dla Niego, póki miał świadomość tego co się dzieje, świadomość że sprawny, dotąd człowiek stał się zależny od innych. Pamiętam ten strach, który towarzyszył każdego dnia... i jednocześnie oczekiwanie na koniec. Tak to prawda strata ale i ulga...co większe?
Choroba, każda choroba zmienia, oddala... uprzykrza ale jednocześnie uczy pokory i uświadamia : "...śpieszmy sie kochać ludzi tak szybko odchodzą."
Myślę , że to strach przed tym co ostateczne nas przeraża...przerasta.
Podziwiam osoby, które całkowicie i bezwarunkowo poświęcają swoje życie innym.

yapp

Nie wiem, czy to w temacie, ale w takiej Grecji rodzice przechodzą na emeryturę (nie pamiętam w jakim wieku - 60 czy 70 lat) i od tej pory obowiązkiem dzieci jest zapewnic staruszkom godne życie aż do śmierci (z pominięciem być może hulaszczego i rozpustnego korzystania z uroków stanu emeryckiego).

We wzmiankowanym artykule wylazła na wierzch hipokryzja. Albo się chce samodzielnie opiekować niedołężnymi rodzicami (bo sumienie, rodzina, sąsiedzi itp) albo się nie chce i oddaje się rodziców do tzw. domu starców. Jaki sens jest opiekować się matką i nienawidzieć każdej sekundy z nią spędzonej, to jakoś nie rozumiem. Pewnie zrozumiem za 20 lat.

animavilis · Gość

Kiedy dorosły facet twierdzi, że w życiu można dokonywać wyłącznie
jednoznacznych wyborów i albo się czegoś chce i to robi albo nie chce
i nie robi - to też trąci hipokryzją.

Edit: tak mi się przypomniało
uczyniwszy na wieki wybór, każdej chwili wybierać muszę

slepa i brzydka

dla mnie autorka tego artykulu jest odrazajaca.

PS. przepraszam, ze zyje...

yapp

animavilis · Gość

kasiek66

Nie potepiam tej kobiety. Obserwowałam w mojej rodzinie jak ciezko jest opiekowac sie starym niedołęznym człowiekiem, który nie poznaje i robi pod siebie.
Czesciowo uczestniczylam w tym. Na szczescie moi rodzice zyja, wiec taki scenariusz jeszcze przede mna.

Animo ogladałam to video z domu starców w Radosci. Przerażajace? Tak, jak wiele temu podobnych. To jedno z tanszych miejsc, czyzby tanie mieso psy jadły? Oszczednosci poprzez zatrudnienie niewykwalifikowanych ludzi?
Ale od razu nasuneło mi sie pytanie jak bedzie z nasza staroscia?
Dzieci nasze czynnie uczestnicza w wyscigu szczurów, który kreuje zdobywców za wszelka cene. Czy nasza starosc nie bedzie opierała sie własnie na kieszeni naszych dzieci? Bo w tym wyscigu nie ma mowy o uczuciach i innych wartosciach prócz kasy.
Przerazajace

stara_reklama · Gość