po 30-tce

yapp

Niby każdy. Odbyłem byłem ostatnio ciekawą rozmowę z pewnym nieznajomym, który zwrócił moją uwagę na kilka oczywistych faktów, które aczkolwiek oczywiste, nie zawsze są brane pod uwagę. Pomijając cierpienie, które często towarzyszy śmierci, czym różni się ona od zapadnięcia w sen? Usypiamy, przekonani, że rano znów się obudzimy. A co jeśli nie? Dobranoc Państwu

evra · Gość

wtedy, sen, stanie sie jawa.

przesnionej...

slepa i brzydka

niby.
ja to mam w nosie.
a myslenie o smierci nakazuje mi zyc w czystosci.
niecierpie, gdy ktos dotyka moich rzeczy kiedy jestem zywa,
tym bardziej nie przezylabym, gdyby ktos po smierci ich dotykal, ogladal, wspominal po mnie.
pewnikiem umarlabym ponownie.

dżeska

Aproxymat

Pewnie, że się trochę boję. Rozglądam się przechodząc przez ulicę. Nie jem podejrzanych rzeczy. Nie wyjeżdżam na wycieczkę do Darfuru.
Co 17 minut grozi przeciętnemu człowiekowi śmiertelne niebezpieczeństwo. Jest więc na co uważać.

lulka

bo ja

najbardziej boję się gdy uruchamia się moja wyobraźnia, a śmierć jak narazie nie znajduje sie w obszarze moich wyobrażeń (choć rzeczywiście te 17 minut... Think

) - więc jakoś udaje mi się żyć bez większego lęku przed śmiercią

bea.ta

Na obecnym etapie nie boję się śmierci bo Ja jako Ja, zamknęła bym oczy i umarła ( przy wersji optymistycznej i bezbolesnej ). Obawiam się jednak śmierci ze względu na moich bliskich. Normalne obawy i pytanie jak by sobie poradzili,jaki by to miała wpływ na ich życie itd...
Śmierć w wieku późniejszym, jak już będę sędziwą staruszką jeszcze nie zajmuje moich myśli. Wydaje mi się, że ten strach przed końcem życia , następuje wraz z jej naturalnym zbliżaniem się. A wobec niewiadomej co dalej w życiu po śmierci ,gdy nie wierzy się w obiecane niebo lub nie "zasłużyło" na piekło tym bardziej, pytanie mnożą się.... a strach przed tym co dalej???? co niewiadome jest naturalny.

animavilis · Gość

Aproxymat

[quote="animavilis"]

evra · Gość

Anima...sprobuj pomyslec, ze jak umrzesz,
to nie bedziesz musiala juz szukac pozytywow.
pozytywne?

animavilis · Gość

eee tam...
tłumaczenie tłumaczeniem, czucie czuciem

nigdy więcej nie stanąć w słonecznym żarze,
nigdy więcej nie zjeść ruskich pierogów,
nigdy już nie zaznać gęsiej skórki słuchając muzyki
............................................................
to jest potworne

evra · Gość

przezyjesz heheeeee...

okaj...poki co, dobrego dnia

czesc.

yapp

bobro

ja też się boję śmieci... one są okropne, mnożą się wszędzie i ich nie cierpię...

zochaa

To brzmi dość dziwnie, ale śmierć jest niejako nieodłączną częścią życia, jest początek, musi zatem być i koniec...
Jedni boją się końca, inni- boją się tego co po tym "końcu" może nastąpić, a jeszcze inni- pragną by koniec już nastąpił...
Dla mnie śmierć nie jest niczym strasznym, nie boję się jej (bo i czego?), może bardziej obawiam się tego jaka ona będzie, jak długo ten "koniec" będzie trwał...ale śmierć sama w sobie to chyba nic strasznego, zwłaszca gdy człowiek obudził się pewnego poranka i zdał sobię sprawę, że właśnie we śnie pił herbatę ze Śmiercią...mogą ciarki po pleckach przejść...ale po chwili dochodzi do głowy myśl, że ta/ten Śmierć to był ktoś miły, ciepły, sympatyczny...brzmi to głupio, ale tak wtedy czułam gdy otworzyłam oczy...

Seeni

Panicznie boję się śmierci.

lulka

Wydaje mi się, że się jej nie boję, ale wiem też, że to nieprawda.
Widziałam umierających ludzi. Nawet trzymani za ręce przez najbliższych w tej ostatecznej chwili czuli strach. Był w ich oczach - strach przed przekroczeniem granicy, którą mimo wszystko muszą przekroczyć sami.

Pasztet · Gość

Najbardziej przerazajaca jest wlasnie niewyobrazalna samotnosc tej chwili.

evra · Gość

Lulka...nie zawsze tak jest, czasami ludzie
odchodza spokojni i pogodzeni...