po 30-tce

znana ktośka · Gość

Nie ten kto się o nią otarł...

Aproxymat

Tak sobie pomyślałem, że gdybym np. tylko ja miał być nieśmiertelny a reszta ludzi nie, to też nie byłoby to nic przyjemnego.

znana ktośka · Gość

Z pewnością...czarna rozpacz u mnie na pewno.

yapp

Kewa

Mój tato (dość trudny człowiek) kilka dni przed śmiercią wykrzyczał naszym zatroskanym twarzom: " myślicie, że nie wiem że umrę! i co z tego? każdy kiedyś umrze!". Miał 60 lat i dopiero zaczął uczyć się angielskiego, obsługiwać kamerę... Był zachłanny na życie. Gdy umierał mówił do mamy: "nie bój się, to nie boli, nie płacz..." A ona wezwała karetkę i próbowano reanimować śmiertelnie chorego człowieka - brutalnie reanimować. Rozumiem ją (była przestraszona), ale mam skryty żal, że nie pozwoliła mu umrzeć w domu, we własnym łóżku.

Sabina

animavilis · Gość

Sabina

Weles

anima...

[swoją drogą zamawianie płyty nagrobnej za życia jest obrzydliwe...]...

Mnie to też trochę trąci znęcaniem się nad sobą i otoczeniem. Myślę, że w naszej kulturze krześcjańskiej (a jest to wyznanie hołdujące w zasadzie śmierci i o śmierci...) samo to zjawisko działa.... na czarno(smutek, żal itp). Ale są rozliczne zwyczaje (kultury) o nieco innych odcieniach. Ale wszystkie chyba łączy jakaś nabożność wobec przodków (a być może kult przodka)... Bo wiara w życie gdzieś tam po naszej śmierci łączy tu się z wiarą istnienia gdzieś np. rodziców którzy już odeszli. W sumie jak wziąć pod uwagę pewną kontynuację ich dorobku (także myślowego) to ich obecność (nawet nieświadoma nam) jest... faktem materialnym.

Sabinko...

ad. pomnika samemu sobie. Dziwna to sprawa, bo nawet jakoś ateiści zabiegają o jakieś sukcesy typu "osiągnięcia" niekoniecznie materialne, aby zdobyć te parę dni pamięci u potomnych. W sumie nawet trudno jest tu o realne dowody na przydatność owej pamięci dla nieboszczyka. Jedno dla mnie nie ulega wątpliwości. Sama śmierć jako pewien cel-konieczność powinna(i czyni to) nas pobudzać do życia, do korzystania z jego darów. Przyjemne jest być, czuć, widzieć... hehe.

Pozdro... Blue_Light_Colorz_PDT_02

Sabina

Weles

Hehe...

Celem jest bo nieuchronna... A poza tym masz rację... ad. tematu. Bo sztuką byłoby o tym... na wesoło...

pozdro... Blue_Light_Colorz_PDT_02

slepa i brzydka

Sabina

Pojęcia nie mam.
Może dlatego, że trzeba mieć w życiu jakiś cel?
Tak tylko zgaduję, bo ja nie mam żadnego. placz

illunga

Jak to się dziwnie składa....Wczoraj wieczorem odszedł pewnien mój znajony starszy pan. Nikt bardzo bliski, ale .... rozmawialiśmy zaledwie dwa mies. temu, kiedy sadziłam z nim w jego ogrodzie róże, podarowane mu kilka dni wcześniej na imeniny. Nie powinnam płakać, ale jestem rozbita trochę.
Nie wiem czy się bał. Szybko postępująca choroba znieczuliła Go trochę na zewnętrzność. Nie wiem czy na wewnętrzność też.
Jest mi żal. Kiedy ktoś odchodzi to zabiera ze sobą wiele dobrych rzeczy. Zabiera masę wspomnień, obrazów, historii...o których nie powie już nikomu. One znikają razem z nim.
Czy ja się boję śmierci? Nie wiem. Tak jak większość z nas-boję się śmierci najbliższych, dzieci, rodziców.
Własnej?Boję się....bólu. Boję się,że to boli. Nie wiem. Głupio może, ale tak to czuję.

animavilis · Gość

slepa i brzydka

Nikt

Zupełnie poważnie (wyjątkowo):
Śmierci się nie boję, w końcu już dwa razy "umierałem".
Życie bowiem jest dla mnie zagadką i to co przyniesie z sobą za chwilę...
I nie żebym się go bał, ale ten dreszczyk emocji, który niesie ze sobą "nieznane" - bezcenne...

Weles

animo...

Piszesz...Trudno mi wyjaśnić, dlaczego budzi to we mnie niesmak. Patrząc logicznie, a przede wszystkim - praktycznie, jest to zupełnie pożądane działanie, oszczędzające kłopotu bliskim. Najgorsza jest chyba namacalność tego materialnego memento mori, fizyczne przypieczętowanie swojego [i tak przesądzonego, to prawda] losu....

To nie tylko trudno wyjaśnić, ale w zasadzie to zbędne. Jesteśmy całkiem logicznie przez naturę uzbrojeni w strach- doskonałe narzędzie, które każdy z nas wykorzystuje na maxa. Racjonalizm budowania sobie pomników to kwestia osobistego zapotrzebowania na nieśmiertelność jak kolwiek rozumianą. Wiąże się to zapewne z tym, że boimy się jakoś samotności i jest to jakieś wewnętrzne pragnienie cudzej obecności... potem.

Jest ten strach pokłosiem całego życia, w którym 99% naszego czasu to kontakty z ludźmi lub pośrednio sprawami z ludźmi związanymi. Gdy jesteśmy młodzi ten firmament znajomych i kontaktów rośnie. Są to fakty, o które zawsze się opieramy określając swoją jaźń, świadomość istnienia i miejsce(taki konieczny punkt odniesienia). Tak czy inaczej, to relacje międzyludzkie są głównym materiałem naszego trwania, którego z czasem jednak ubywa. Może wtedy zaczynamy doceniać zjawisko wzajemnej niezbędności i wagi. Poważyłbym się nawet powiedzieć, że ja to ułamek % siebie-endemicznie osobistego. Cała reszta to inni ludzie (m.in. i ty) z całym bagażem swojego oddziaływania i jestestwa. Ale to cała filozofia... Może jest inaczej, ale na razie ja tak sądzę. Nawet nie widzę sprzeczności moich dywagacji w konfrontacji z utratą bliskich, znajomych i nieznajomych. Nasze smutki są niemal wprost proporcjonalne do zajmowanej przez nich pozycji na naszym firmamencie, "naszego" życia. I robi się cokolwiek puściej...

nikt...

Skoro już 2 razy ci się udało to chyba jeszcze długo pożyjesz... Co do zagadek każdy ma jakieś własne odczucia, które chyba z wiekiem troszkę ewoluują. W sumie na codzień nie warto sobie zaprzątać głowy takimi drobiazgami jak... śmierć(haha). Trzeba przeżyć swoje najlepiej jak się potrafi...

Pozdro... Blue_Light_Colorz_PDT_02

egoista99

Tak naprawdę boimy się czegoś innego- nie śmierci.Boimy się bólu,upokorzenia,wstydu,żę jesteśmy bezsilni i bezwolni i zdani na łaskę innych...Boimy się o bliskich- co z nimi będzie ,gdy nas braknie..A samo
odchodzenie w niebyt..No cóz tylu juz przecież odeszło...i nas to tez czeka..więc należy się modlić o szybką i dobra śmierc...

egoista99