po 30-tce

lulka

Nie można omamić mnie słowem. Ani pisanym, ani mówionym.
Można oczarować mnie myślą.
Dlatego do formy nie przywiązuję zbyt wielkiej wagi.

franek kimono

To straszne że nie można omamić Cię słowem (niezbyt w to wierzę vide koncik poezji

),
a tak poważnie słowo to przecież najpotężniejsze narzędzie nie tylko przekazu wiedzy i myśli, ale i magi !

Kasztanka · Gość

motyka

lulka

Może trochę nieprecyzyjnie ujęłam swoją myśl.
W końcu w myślach innych nie czytam więc musze tę myśl "czarującą" usłyszeć lub przeczytać.
Tylko nie w tym rzecz żeby pięknie brzmiała, a w tym żeby mnie poruszyła...Czasami swą mądrością, czasami trafnością, a czasami prostotą.

animavilis · Gość

Hmm, może ja też ujęłam to nieprecyzyjnie.
Pisząc o pięknym języku nie miałam na myśli ładnych, gładkich słów, okrągłych zdań, wysokiego połysku. Nie jestem żądna finezyjnych ozdobników, choć, nie przeczę, lubię zabiegi stylistyczne, które potrafią mnie w jakiś sposób zaskoczyć.

Chodziło mi raczej o pewną szczególną adekwatność formy do opisywanej sytuacji, spontaniczność i potoczystość wypowiedzi, niewymuszony, wyrazisty i zapadający w pamięć styl, niosący za sobą prawdziwe emocje i konkretną treść. Nie o kreację, ale swobodę. Taką błyskotkę rzuconą od niechcenia, a nie kunsztowną strukturę słowną. Błyskotka może być bardzo prosta.
Bredzę, wiem. Cóż, nie mam daru.
Wspomniałam o Różewiczu - świetny przykład tego, co wyżej. W tej poezji nie ma niezwykłych metafor, barwnych porównań, hiperboli, przestawni czy setki innych tropów stylistycznych urozmaicających odbiór. A jednak jest to forma w swej prostocie na wskroś doskonała.
Oczywiście, nie szukam tego typu emocji na forum. Ale jest kilka osób, piszących, moim zdaniem, bardzo dobrze, ciekawie i stylowo.

stara_reklama · Gość

animavilis · Gość

stara_reklama · Gość

Kewa

bobro

franek kimono

Mężczyźni piszą konkretnie i czytelnie, potrafią konsolidować emocje, zamiast je rozgrzebywać, dotykać istoty rzeczy, zamiast wokół niej tańczyć, minimalizować formę na rzecz treści.

Przez to, że cała klasyka napisana jest przez mężczyzn sprawia, ze mi też ich doświadczenie, narracje, style wypowiedzi wydają się bardziej uniwersalne, przezroczyste. Miejmy nadzieję, że coraz częściej kobiety pisarki nie będa się definiować przez swoją płeć i stopniowo podział na męskie i żeńskie przestanie oznaczać centralne/ peryferyjne, uniwersalne/ szczegółowe.

Animko, gdzieś tam, na innym topiku, napisałaś, że zastanowiło Cię jakieś moje sformułowanie, mam nadzieję, że Cie niczym Cię nie uraziłam bo potem jakoś przestałaś się odzywać... Blue_Light_Colorz_PDT_41

lulka

franek kimono

oj, przepraszam, to był cytat z Animavilis! (nie umiem ich odpowiednio robić)
Jak się zastanowić to bardzo nie wiele czytałam powieści pisanych przez kobiety. Nie twierdzę, że ich pisarstwo (jesli już trzymamy się założenia, że ma ono swoją specyfikę związaną z płcią) jest lepsze. Ono dużo bardziej mi odpowiada bo na nim powstało moje wyobrażenie o literaturze.
Gorzej!- tu zresztą uwidacznia się siła nawyku - wolę w książkach bohaterów płci męskiej niż żeńskiej bo jestem przyzwyczajona przez pryzmat tych pierwszych oglądać powieściowy świat.

animavilis · Gość

Dlatego pisałam o stereotypach.
Zdaję sobie sprawę, że moja atencja dla męskiego stylu pisania wynika, między innymi, także z faktu, że znacznie częściej czytam literaturę pisaną przez mężczyzn i że, prawdopodobnie, piszących kobiet było (co niegdyś wynikało z uwarunkowań kulturalnych), a może i jest (?) mniej.

I również preferuję bohaterów płci męskiej, lepiej się z nimi identyfikuję (nie, to nie kryzys tożsamości

), co, z kolei, można tłumaczyć tym, że mało jest, według mnie, naprawdę interesujących postaci kobiecych w literaturze, a przynajmniej w tzw. kanonie.

Kewa

nudziarz · Gość

Pasztet · Gość

Zupelnie nie łapię tych rozróżnień płciowych. Zwłaszcza, że podane wcześniej tezy o takim czy innym sposobie pisania w zależności od płci można obalić tonami przykładów, które tym tezom zaprzeczają.

PS. A co zrobimy z homoseksualistami za piórem? Ktora to płeć?

animavilis · Gość

Kewa

No czytałam: "Samotność w sieci" i tak naprawdę to nie sięgnę więcej po prozę Wiśniewskiego, to dopiero było rozgrzebywanie

Za to "Dziennik Bridget Jones" fantastycznie lekkie. Celowo daję współczesne przykłady, bo w przeszłości nierówność płci pozbawiła nas niejednego ukrytego talentu.

Kipol