po 30-tce

rosegreta

Nie mam nic do Czechów, to moi sąsiedzi. Z tym, że oni otwarcie mówią, że nie lubią Słowaków... Tekst zasłyszany w Czeskim sklepie, sprzedawczyni do kierowcy :
- Andrzej, gdzie jedziesz tym razem ?
kierowca
- na Słowację,
sprzedawczyni :
- nie jedź tam, tam jest AIDS, wszyscy Słowacy to mają...
Śmiech w sklepie...
No cóż... Jakoś tak zawsze są jakie historyczne zaszłości...

Pasztet

Mieszkałem półtora roku w Bratysławie. Pracowałem ze Słowakami. Coż... też nie lubię Słowaków

A Bratysława jest tak pozbawionym wdzięku miastem, jak rzadko które. Starówkę można obejść w pół godziny, wypić kawę i pojechać do Wiednia, gdzie czuć oddech CK klimatu.

Kewa

Ja Czechów, owszem, tak, głównie za sprawą Mariusza Szczygła. Wiem, że raczej bez wzajemności, ale tam nawet mogłabym zamieszkać.

bosska

czesi są ok, a praga piękna.

a według sondażu cbos:

Ponad połowa Polaków lubi Włochów - 51 procent. Niemal tyle samo Czechów (50 procent), Hiszpanów (49 procent), Anglików i Słowaków (po 48 procent). Amerykanie zajmują siódme miejsce. Sympatię wobec nich wyraża 44 procent ankietowanych, 43 procent wobec Niemców, a wobec Ukraińców - 36 procent. Sympatię do Żydów czuje nieco więcej niż co czwarty Polak (28 procent), Wietnamczyków lubi dokładnie 25 procent, Rosjan tylko 22 procent, a Romów - zaledwie 18 procent.

[link widoczny dla zalogowanych]

Pasztet

Zerro spierdolił ze swoim komentarzem?

Formalny

Urodziłem się w Poznaniu, Wielkopolsce i jestem jej patriotą, choć z tradycji rodzinnej to nie wynika.
Poznałem USA (South Carolina), Hiszpanię, GB (Londyn) i Niemcy (Austrię powierzchownie).
Gdybym musiał zrezygnować z mieszkania w Poznaniu, to z miast polskich wybrałbym w kolejności Wrocław, Szczecin lub Gdańsk. (Kraków i Lublin tylko z powodu statystycznie najliczniejszych ślicznych i miłych dziewczyn...

)
Gdybym miał zamieszkać poza granicami Polski, USA odpada całkowicie, Londyn także, ewentualnie Hiszpania - Walencja, a dokładniej okolice Alicante.
Do Bawarii przeprowadziłbym się natychmiast, ale i tak nostalgia odzywałaby się. Bo jak to Przybora pięknie nazwał w Kabarecie Starszych Panów , człowiek przyzwyczaja się do średniej opadów rocznych miejsca, gdzie się urodził i wychował...

annaliza

Dla mnie patriotyzm nie jest o lubieniu albo nielubieniu. Nie chodzi o ogórki, piwo czy oliwki. Ani ładne miasta. Ani miejsca, gdzie chciałabym mieszkać, bo mi się tam podoba. Uwielbiam Londyn, ale przecież nie jestem Brytyjką.

Patriotyzm po właśnie poczucie przynależności, bycie „u siebie”. Mój dom, moje miasto, mój kraj, mój język, moja historia, moja kultura, moje dzieciństwo, moja kuchnia.. Nawet jeśli mi się nie podoba i nie lubię.

Rozumiem, że Tina po 20 latach nie czuje się Polką. Rozumiem też, że nie czuje się Niemką. Bycie Europejką to też szukanie przynależności. Wszyscy jesteśmy Europejczykami.

Pasztet

Kewa

A tak mi się przypomniało co najbardziej uwiera mi, gdy nie jestem "u siebie". Mianowicie płacenie w obcej walucie

Totalnie nie potrafię przeliczać, wyliczać, zamieniać, kalkulować, czy ktoś nie próbuje mnie naciągnąć. Gdy wracałam do kraju łapałam oddech, że wreszcie wiem o co kaman

Siostrzenica, gdy była dłużej na Cyprze mówiła, że brakuje jej zwykłych drzew, bo tam same palmy. Na jej cześć paliliśmy wielkie ognisko, z tryskającymi z drewna iskrami.
Ogórki kiszone chyba coś w sobie mają, bo przewodniczka w Tunezji, gdzie mieszka na stałe pałała tęsknotą równą seeniowej. Osobiście mogłabym się bez nich obejść.
Krajobrazy mamy piękne. Czasem aż dech zapiera i to wcale niekoniecznie w górach, czy nad morzem, są tuż za progiem, wystarczy patrzeć.
Politycznie i mentalnie jesteśmy w czarnej dupie, niestety. Kraj piękny, ale ludzie... szkoda gadać

Czytałam, że rodzina niszczy społeczności. To znaczy Polacy zbytnio ograniczają się do więzów rodzinnych i przez to zamykają na innych. Wszystkie potrzeby starają się realizować w rodzinie. Oczywiście, im bardziej tradycyjna rodzina, tym gorzej. Przymykamy oczy na świństwa i łamanie prawa, bo to przecież brat, kuzyn, syn itp. Załatwiamy pracę, stanowiska, inne dobra, bo rodzina w potrzebie. Zamykamy się w tej ciasnej rodzinnej atmosferze i świętujemy święta niepomni wyrządzonych szkód. To się zmienia, ale im większa pozycja Kościoła, im większe znaczenie rodziny, tym gorzej i trudniej się otworzyć na świat.

Kilo OK

To jak z rodziną, zawsze można się jej wyrzec, zmienić nazwisko i żyć oderwany od korzeni. Bo po co komu taka kula u nogi.

Seeni

Seeni

A-ha...." nie jesteś w stanie ogarnąć" to nie był żaden argument. To stwierdzenie faktu i równie dobrze może oznaczać, że to ja nie potrafię zrozumiale wytłumaczyć. ( nie umiem ogarnąć słowem) O ile Cię to ubodło- przepraszam. Moim jedynym zamiarem było stwierdzenie, że nie dogadamy się w tym temacie.

animavilis · Gość

Smutno mi, że nikt nie podziela mojej subiektywnej i irracjonalnej sympatii do wschodnich sąsiadów Angel

choć jest dość zrozumiałe w świetle naszych pogmatwanych historii i niemiłej prawdy, że tak jak my nie lubimy ich, tak oni nie lubią nas. Nie mniej, to przykre, że narody tak bliskie kulturowo nie potrafią przełamać niechęci, zapomnieć doznanych krzywd (z Niemcami się udało), a taki piękny kraj jak Rosja, ze swoją bogatą kulturą i urokliwym językiem, od wieków nie jest w stanie wyzwolić się spod jarzma autorytarnych rządów.

Stefan

Stefan rozumie co chciała przez wspniany ogórek powiedzieć Seeni. Jednak myślałem, że da się to uczucie przśnej polskości jakoś lepiej opisać niż miłością do ogóra li tylko kiszonego własnoręcznie.
Taką polskość o której wydaje mi się, pisała Seeni mam w sobie i gdziekolwiek nie pojadę zawsze mogę o tym moim polskim ogórze pomyśleć. Mogę sobie zrobić swoje pierogi ze śliwkami nawet bez śliwek i upiec na wigilię karpia piekąc piranię. To jest wszystko w nas, a nie w ogórze.

Seeni

Taaak

Ogórek jest we mnie. I przydrożny Dziad i las pachnący grzybem. I nawet to, co chociaż polskie, zupełnie nieudane

sir Francis Drake

Seeni

Zauważ, ze również Przydrożny Dziad i całe hektary lasu mieszanego.
Pojemna jestem.
Jak byłam młoda też miałam sentyment do Słowian. Taka książka była. Tytułu już nie pamiętam, ale ona była Wiera a on Iwan. I to była prawdziwa, wielka miłość. I On tak tkliwie śpiewał rozrywające duszę pieśni rosyjskie a Ona zaplatała zakłopotana warkocz. Wydawało mi się wtedy, że jak kochać to tylko jak Rosjanie.............

bosska

Pasztet

A ja tego nie zazdroszczę. Wręcz odwrotnie - gdybym czuł przywiązanie do jakiegoś miejsca, to byłoby ono dla mnie jak łańcuch. Czułbym się jak w matni. Że jeśli będzie mi gdzieś nieznośnie, to poprzez to przywiązanie nie będę potrafił zmienić swojej sytuacji.
Ale być różnie jesteśmy skonstruowani. Ja ciągle poznaję nowych ludzi, bo tkwienie od lat w tym samym towarzystwie mnie dusi, a inni mogą nie mieć takich potrzeb i przez dziesięciolecia tkwią w tych samych ekipach i jest im z tym dobrze.